Beschermer

HOOFDSTUK 8

Kaat Wouters

De bomen wierpen grillige schaduwen op het bospad voor mijn voeten. Ik staarde ernaar, maar zag ze niet echt. Er was maar één ding dat me bezighield. Wat moest Willem me vertellen? Hoewel hij geglimlacht had, terwijl hij het zei, kon ik het gevoel, dat het geen leuke mededeling zou zijn, niet van me af zetten. Zijn stem had vreemd geklonken en zijn glimlach was eerder medelevend dan opgewekt geweest.
Ik kon de angst die geleidelijk aan diep vanbinnen in me aan het opwellen was niet meer tegenhouden en voelde hoe hij mijn ledematen aantastte, de haartjes op mijn armen rechttrok en mijn gecontroleerde ademhaling overnam. Ik wist zelf niet precies waar ik zo bang voor was. Wat ervoor zorgde dat ik mijn lichaam niet meer onder controle had. Dat was zo mogelijk nog angstaanjagender dan de angst zelf.
"Neem jij een paar van die dikke stenen daar?"
Ik hoorde hem wel, maar de betekenis van de woorden drong niet tot me door. Hij had het even goed in het Chinees kunnen zeggen.
Wat als hij me nu zo meteen zou zeggen dat hij mijn trainer niet meer zou kunnen zijn. Wat als hij zou zeggen dat hij weg zou gaan.
"Kaat?"
In gedachten gaf ik mezelf een standje voor mijn onnodig hysterisch gedoe en hief mijn hoofd op.
Willem keek me indringend aan en knikte tevreden toen hij zag dat hij eindelijk mijn onverdeelde aandacht had.
"Ga even zitten, daar."
Zijn hand wees naar een omgevallen boomstam die half over de weg lag.
Mijn benen die nog zachtjes natrilden waren dankbaar voor zijn aanbod en brachten me haast automatisch naar de natuurlijke zitplaats.
"Dus", begon hij toen ik was gaan zitten, "je weet dat, als je door Claessens en zijn comité goedgekeurd wordt, je uitgeleverd wordt aan een Beschermeling?"
Ik kneep mijn ogen lichtjes samen en nam mijn trainer onderzoekend op.
Het was een algemeen gekend feit dat iedereen wist wat er na zijn opleiding volgde. Het was dus niet echt verwonderlijk dat ik verbaasd was over zijn vraag.
Maar als ik al had gehoopt iets af te kunnen lezen van zijn gezicht, werd die hoop snel de grond ingeboord. Zijn ogen stonden uitdrukkingloos, zijn mond toonde geen emotie en zelfs zijn kaakspieren hadden een toestand tussen ont- en opgespannen gevonden.
Een beetje verloren en niet goed wetend wat ik met zijn vraag aan moest, knikte ik.
"Ik neem echter aan dat je niet weet op basis waarvan bepaald wordt wie je Beschermeling zal zijn?"
"Het zou me logisch lijken moest dat afhangen van je resultaten?", beantwoordde ik zijn vraag met een wedervraag.
Een flauwe glimlach trok over zijn gezicht. Een eerste teken van emotie sinds we de open plek verlaten hadden.
"Voor een deel is dat zeker het geval", beaamde hij, "maar je resultaten zijn lang niet het enige."
De nieuwsgierigheid moest duidelijk van mijn gezicht af te lezen zijn, want hij voegde er onmiddellijk aan toe:
"Ik ben niet van plan je al die criteria één voor één op te noemen, mocht je dat denken."
Ik vergat even dat het serieus was en grinnikte.
"Maar, er is wel iets wat van belang is om meer kans te hebben op een Beschermeling, naast je punten, dat ik je kan vertellen."
Willem's ogen werden iets doffer dan daarnet terwijl hij dat zei. Ik vroeg me af of dat toevallig was en greep met mijn vingers de boomstam iets harder beet, terwijl ik hem nauwlettend in de gaten hield.
Hij slikte kort en trok zijn jas omhoog zodat het kostbare leder niet beschadigd zou worden door de ruwe boomstam toen hij zich naast me liet zakken.
"Geef me je arm eens", beval hij.
Ik stak hem aarzelend mijn arm toe.
Zijn hand klemde zich zachtjes om mijn pols en draaide mijn arm gedeeltelijk om, zodat mijn handpalm vanboven kwam te liggen.  Toen schoof hij mijn bloesje en beetje omhoog, waarbij mijn pols ontbloot werd. De twee littekens die in mijn huid gedrukt waren, staken scherp af tegen mijn gebronsde huid. Ik keek er zwijgend naar en drukte de pijnlijke herinneringen weg. Willem's vinger leek mijn blik te volgen en bleef op 2 millimeter van mijn verschroeide huid hangen.
"Een normaal teken heeft een witte kleur", zei hij zachtjes, terwijl hij zijn ogen op mij richtte.
Ik voelde hoe een kille hand zich om mijn hart sloot.
"Het nieuwe teken wordt toch nog wit, hé?"
Het gehoopte geruststellende antwoord bleef uit. Verdoofd schudde ik mijn hoofd.
Ik weigerde botweg te geloven dat ik, door een rode kleur in plaats van een witte, minder kans zou hebben op een Beschermeling.
"Het ziet alleen maar rood omdat het nog 'vers' is. Echt..."
Ik zweeg abdrupt. Wat had het zelfs voor zin? Ik was met mijn woorden alleen maar mezelf voor de gek aan het houden.
Vanuit mijn ooghoek zag ik hoe Willem mijn arm losliet en zijn armen voor zijn borst kruiste. Verslagen staarde ik naar de grond onder mijn voeten.
Een zacht waarom verliet mijn lippen en werd meteen geabsorbeerd door de vochtige boslucht.
"Wat zei je", vroeg Willem.
Hoewel ik ervoor durfde te wedden dat zijn gezicht nog steeds geen emotie vertoonde, klonk zijn stem toch lichtjes bezorgd. De stem. Ik herinnerde me wat Finn me ooit eens had gezegd, toen ik tegen hem gelogen had over het stuk cake dat ik had opgegeten. Als een vage herinnering schoot het door mijn hersenen en liet een helder spoor achter. Zijn priemende blik en zijn gespannen mond, die uiteindelijk de glimlach niet meer kon bedwingen.
'Je stem verraadt alles, Kaat. Je moet me niet voor de gek proberen te houden. Als er iets is wat een persoon uniek maakt, is het wel zijn stem. Elke kleine verandering klinkt als een uitvergroting van het gevoel wanneer je die persoon goed genoeg kent.'
Ik slikte en keek mijn trainer van opzij aarzelend aan. Zijn ogen namen me taxerend op alsof ze elk huidlaagje van me af probeeerden te pellen zodat mijn emoties bloot kwamen te liggen. Als het iemand anders was geweest, had ik vast en zeker mijn blik afgewend, maar bij Willem voelde het niet verkeerd. Ik slikte en liet mijn ogen naar mijn arm glijden. Datgene waar ik mijn hele leven bang voor was geweest, was gebeurd. Ik was in de groep 'speciale gevallen' terechtgekomen. Het leek alsof ik mijn toekomst voor mijn ogen in elkaar zag zakken als een mislukt kaartenhuisje. Voor ik het goed en wel had opgebouwd, was het al in elkaar gestort. Zou ik me ooit nog kunnen bewijzen nu ik als 'ongezond' bestempeld was?  Ik betwijfelde het. Het leven was een grote fabriek en wij stonden allemaal op een eindeloze band, wachtend of wij al dan niet in het bakje 'mislukt' zouden vallen. Om dan als een vergeten voorwerp voor een bespottelijk prijsje op een afgelegen winkelplank te staan. Wetend dat je hoogstwaarschijnlijk onopgemerkt naar het containerpark zou gaan en een eenzame dood zou sterven. Allemaal omdat jij toevallig toen op die plaats stond die naar het hoekje 'mislukt' leidde.
Ik zuchtte, schoof mijn bloesje terug naar beneden en stond recht, met moeite mijn tranen terugdringend.
"Ze zullen zich wel  afvragen waar hun stenen blijven", probeerde ik zo normaal mogelijk te zeggen terwijl ik met mijn hoofd naar het pad knikte vanwaar we kwamen.
Willem antwoordde niet en bleef me alleen maar aankijken met zijn ogen, die dwars door me heen leken te kijken, alsof hij me niet eens had gehoord.
Ik wendde mijn blik af en bukte me om de eerste de beste steen op te rapen.
"Kaat..."
Iets in zijn stem deed me opkijken. Zijn mondhoeken leken te twijfelen of ze wel of niet zouden glimlachen en besloten het uiteindelijk niet te doen. Waarschijnlijk vonden ze het er niet het moment voor. Ik ook niet echt, maar ik moest eerlijk toegeven dat ik enorm verlangde naar een geruststellende lach.
"Is dit nu eerlijk? Kunnen ze me gewoon degraderen door de kleur van mijn verbondenheidsteken? Ben ik nu echt minderwaardig enkel en alleen omdat mijn trainer verongelukt is?"
Mijn vragen rolden, gedrenkt in machteloze woede, over mijn lippen.
"Is dit hoe het leven werkt?"
Mijn tranen brandden heet achter mijn oogleden en stroomden genadeloos over mijn wangen en mond.
Beschaamd veegde ik ze weg en nam de steen op die voor mijn voeten lag.
Hoe geweldig had het leven er wel niet uitgezien, 10 jaar geleden, op dat bankje in het zonnetje? Lekker fantaseren en dromen, wetend dat er voor je gezorgd werd, dat je niets tekort kwam. Als ik had geweten hoe het leven er 10 jaar later zou uitzien, had ik er meer van genoten, toen. Vlagen van spijt, stormen van verdriet, vleugjes geluk... Mijn emoties waren juist een rommelige kleerkast van één of andere tiener.
Een warme hand op de mijne. Verrast schrok ik op uit mijn gedachten. Willem maakte zachtjes mijn vingers los die krampachtig om de steen geklemd zaten en liet hem op de grond glijden.
"Niet op voorhand al opgeven, Kaat", zei hij zacht, "Niets is uitzichtloos, zolang je zelf maar iets aan je situatie probeert te veranderen."
Ik slikte en keek hem moedeloos aan.
"Veranderen, ja. Ik ben nu afgeschreven. Wie gaat er zelfs maar moeite doen om mij terug te brengen naar de normale groep?"
Willem schudde lichtjes zijn hoofd. "Het zal inderdaad niet makkelijk zijn", gaf hij toe, "maar je gaat het kunnen. Je hebt iets in je, Kaat. Je bent dan misschien wel afgeschreven om je teken, maar niet om je vaardigheden. En dat zal ook niet gebeuren als het aan mij ligt. Jij bent perfect in staat een fantastische Beschermer te worden, ondanks dat rode teken. Je bent even goed, misschien zelfs beter dan de anderen. Dat vergeten de meesten. Maak van je zwakte, je sterkte."
Hij glimlachte naar me en sloeg een arm om me heen.
"Ik geloof in je, Kaat, en dat zal ik altijd blijven doen."

**********************************
Hallo allemaal :)

Ik zou heel graag dit hoofdstuk aan 2 supermensen willen opdragen, als ik nog eens op de computer zit, zal dat mijn eerste werk zijn. Voorlopig moeten jullie het hier maar mee doen ;)

Ten eerste aan Saffiaan omdat ze een fantastische schrijfster is en superlief is. Zie dit als een manier om je te bedanken voor alles wat je al gedaan hebt voor mij ;)
Moesten jullie haar verhalen niet lezen en het mijne wel (wat zeer onlogisch en haast onmogelijk is) zou ik jullie (en ik weet dat bijna niemand dit doet, maar doe het toch maar :) Volgens mij kan je gewoon op haar gebruikersnaam hierboven klikken en anders moet je een klein beetje moeite doen, maar dat is ze meer dan waard!) ten zeerste aanraden eens als de gesmeerde bliksem een kijkje te nemen bij haar verhalen.
Echt doen!

Ten tweede een speciaal bedankje aan RedSmarty. Ze is een geweldige meid en betekent echt veel voor mij. Ook zij heeft een verhaal dat veel lezers waard is, dus... *hint hint*
Voor de rest echt bedankt voor het stemmen en reageren op elk hoofdstuk! Je bent één van de weinige die me telkens weer zin geeft om te schrijven, bedankt daarvoor!

Voor de rest wil ik ook mijn andere lezers bedanken om te lezen ;)
En als je eens graag iets van je laat horen, mag je gerust een reactietje achterlaten ;)

~ Narratora