Beschermer

Hoofdstuk 3

"The road is long.
There are mountains in our way...
But we climb steps every day"

- Joe Cocker

Willem Christiaens

Ik roerde met het plastic lepeltje door het bekertje koffie en trok een bedenkelijk gezicht toen ik de korreltjes oploskoffie zag, die nog ronddreven in de bruine vloeistof. Ik begreep werkelijk niet hoe mijn collega's dit goedje dagelijks door hun keel konden laten glijden.

"Je raakt er wel aan gewend."

Jens Verschuren grijnsde en stopte wat muntstukken in de automaat.

"Ik betwijfel het", antwoordde ik, terwijl ik cynisch van hem naar het bekertje in mijn hand keek. "Hoe komen jullie er zelfs bij om wat poeder en water de naam koffie te geven?"

"Groepsdruk", klonk het luchtig.

Ik trok mijn wenkbrauwen op.

"Groepsdruk?" Het sarcasme was niet mis te verstaan.

Verschuren bukte zich om zijn bekertje onder de kraantjes uit te trekken en knikte.

"Van Nespresso uit."

Ik schudde glimlachend mijn hoofd en stootte zacht mijn bekertje tegen het zijne.

"Op Nespresso dan maar?"

"Op Nespresso", beaamde hij en nam een flinke slok.

"Komaan!", spoorde hij mij aan toen ik nog steeds wantrouwig naar de koffie zat te kijken, "Er zijn ook positieve kanten aan Nespresso!"

Ik keek hem aan alsof ik daar niet echt overtuigd van was.

"Je hebt Clooney toch nog?"

Hij zei dat alsof ik een levensnoodzakelijk detail over het hoofd gezien had.

"En Miss Voluto?"

Ik sloeg mijn ogen ten hemel en zuchtte. Na nog een laatste aarzelende blik zette ik mijn lippen aan het bekertje en goot wat koffie in mijn mond. Ik rilde onwillekeurig toen de smaak van de koffie langzaam doordrong. Zuur en bitter streden op mijn tong en verdrukten de zoete smaak.

"En?", vroeg Jens nieuwsgierig.

"Afschuwelijk! Het smaakt totaal niet naar koffie."

Hij glimlachte en klopte zacht op mijn schouder.

"Zoals ik al zei", zei hij vrolijk, "het went wel. Het is slechts een kwestie van tijd voor jij voor een groot deel verantwoordelijk bent voor de Nespresso-omzet, hier."

Hij kegelde zijn lege bekertje in de vuilnisbak en legde zijn hand op de klink van de buitendeur.

"En vergeet niet", hij stak zijn vinger in de lucht, "Clooney zal je dankbaar zijn."

Toen draaide hij zich om en jogde langzaam richting de sporthal.

Ik keek hem peinzend na en dronk zonder nadenken mijn bekertje leeg. Clooney kon me gestolen worden. Die Miss Voluto daarentegen...

"Willem Christiaens?"

Een zangerige onbekende stem met een licht Spaans accent sprak aarzelend mijn naam uit. Mijn verbazing en nieuwsgierigheid wegdrukkend, draaide ik me om en knikte langzaam.

"Dat ben ik, ja", bevestigde ik gewoontjes.

De brunette voor me glimlachte koeltjes en schoof haar bril iets verder op haar neus.