Beschermer

HOOFDSTUK 9

Willem Christiaans

Met gesloten ogen luisterde ik naar de geluiden die van buiten mijn kamer inzweefden door het geopende raam. Het zachte tikken van de regen, de wind, de vleugelslag van een voorbijvliegende vogel, het gekraak van de dennenbomen, die op de binnenplaats stonden, een kraaiende haan...
Mijn eigen ademhaling was als een regelmatige baslijn, die telkens even de geluiden overstemde alvorens hij weer naar de achtergrond werd verdrongen.
Ik glimlachte om die gedachte en trok het koele laken wat dichter tegen me aan, terwijl ik langzaam besefte welke dag het vandaag was.
Met tegenzin opende ik mijn ogen en wierp een schuine blik op de klok die tegen de muur hing. Half negen.
Ik vervloekte in mezelf de wet die voorschreef dat alle Beschermers bij de testen aanwezig moesten zijn en zwaaide mijn benen over de rand van het bed. Een minuut lang bleef ik zo zitten, ellebogen op mijn knieën, hoofd in mijn handen. Mijn ogen gesloten, mijn gedachten mijlenver weg.
Uiteindelijk dwong ik mezelf recht te staan en naar de gemeenschappelijke badkamer te lopen.

Alleen Dave stond zich voor de spiegel te scheren. Voor de rest was de wit betegelde ruimte verlaten. Hij liet zijn scheerapparaat even zakken, toen ik binnenkwam, en nam me via de spiegel stilzwijgend op.
Ik knikte hem vriendelijk toe en trok een handoek en een washandje uit één van de kastjes, die tegen de muur hingen. De ruwe witte stof schuurde lichtjes tegen mijn blote buik toen ik de handoek tegen me aan drukte om met mijn rechterhand de kunststofdeur van douche twee open te duwen.
Hoewel ik geen man van routine en gewoontes ben, zorg ik er toch altijd voor dat ik in de tweede douche beland. Het zal wel dat ene autistische trekje zijn...
Ik liet de handdoek op het bankje vallen en legde mijn boxershort ernaast. Het washandje dropte ik in het bakje boven de kraan.
Achter me hoorde ik hoe Dave opnieuw zijn één nacht oude baardstoppels probeerde te verwijderen. Ik sloot de deur en draaide de kraan open.
Met gesloten ogen liet ik de hete stralen over mijn naakte lichaam stromen en zag Dave's blik weer voor me. Die vreemde afstandelijkheid in zijn ogen die veel collega's tegenwoordig uitstraalden. Die mengeling van medelijden en afkeur.
Het was allemaal begonnen toen door één of andere oplettende kletskous aan het licht was gekomen dat Kaat een wit teken had, in plaats van het gebruikelijke rode. Ik kon me niet inbeelden hoe verschrikkelijk het voor haar moest zijn als ze mij al anders bekeken. Een half jaar na de picknick was ze met haar klas op studiereis vertrokken en de dag voor ze terug zouden komen, had Claessens mij gevraagd om met twee andere Beschermers als afgevaardigden naar de andere academie af te reizen om daar de testen bij te wonen.
Ik was eergisterenavond laat teruggekomen en had onmiddellijk de vreemde sfeer gevoeld. Claessens was zo vrij geweest mij bij zich te roepen en uit te leggen wat er aan de hand was. Ik had hem uitdrukkingloos bedankt en was naar mijn kamer gegaan, in de wetenschap dat het te laat was om Kaat nog te kunnen zien.
De volgende dag was ze nergens te bekennen en niemand leek te weten waar ze uithing. Ze was zelfs niet op de herdenkingswei. Tegen de avond had ik het zoeken gestaakt en was doodmoe teruggekeerd naar mijn slaapkamer.

Ik hoorde Dave 'Goedemorgen' mompelen tegen iemand en keerde met mijn gedachten terug naar het hier en nu. Het washandje nat makend, probeerde ik erachter te komen wie er net de badkamer was binnengestapt, maar het bleef muisstil. Waarschijnlijk had Dave met gebaren aangegeven dat ik hier was.
Ik draaide de kraan dicht en hoorde hoe het hokje naast me op slot gedaan werd.
"Goedemorgen, allemaal!" klonk het vrolijk toen een vierde persoon de badkamer binnenkwam.
Een glimlach gleed over mijn lippen toen ik Jens' stem herkende.
Terwijl ik wat zeep, die standaard in de douches stond, op mijn washand spoot, groette ik hem terug.
"Ah Willem", zei de sportleerkracht vriendelijk, terwijl de deur van douche drie ook op slot werd gedaan, "komt dat even goed uit dat ik je hier tref. Ik moet je zo meteen namelijk iets vragen. Met een douchewand tussen ons in praat het nogal moeilijk, niet?"
"Daar heb je een punt, Jens", gaf ik lachend toe, terwijl ik me inzeepte. Opgelucht dat er toch nog één iemand was die normaal sprak tegen mij.
Water kletterde op de grond en spatte onder de scheidingswand door tegen mijn kuiten.
Ik draaide mijn kraan ook terug open en liet het water de zeep van mijn huid afspoelen. Genietend liet ik het warme water iets langer dan normaal lopen, voordat ik de kraan definitief dicht draaide en de witte handdoek om me heen sloeg. Met snelle halen, wreef ik mijn lichaam droog en drappeerde de handoek om mijn middel. Ik trok het luikje in de muur open en liet mijn boxershort samen met het uitgewrongen washandje naar beneden glijden.
Het vuile-was-systeem was één van de weinige op de academie dat door iedereen toegejuichd werd.
Glimlachend opende ik de deur van douche twee en liep naar de rij wastafels. Dave was verdwenen en aan de openklikkende tubes zeep in de douches één en drie te horen, had ik het rijk nog een tijdje voor me alleen. Tevreden trok ik lade vijftig open en viste er mijn tandenborstel en een tube tandpasta uit. Nog zo'n systeem. Geen enkele kamer was uitgerust met het oog op hygiënische voorzieningen. Alle Beschermers deelden deze badkamer en iedereen had een aparte lade. Ik was de nieuwkomer en had dus logischerwijs de laaste lade toebedeeld gekregen.
Het was me ondertussen wel duidelijk geworden dat Claessens een man van orde en striktheid was. Alles werd met een bangelijke preciesie in de gaten gehouden en geregeld. Heel dit gebouw straalde de zin: wee degene die iets doet wat niet volgens de regels is uit.
Een perfect georganiseerde academie met een perfectionistische directeur, die als een strenge scheidsrechter alles goed in de gaten hield en snel met rode kaarten stond te zwaaien.
Ik spuwde de tandpasta uit en spoelde mijn tandenborstel af onder de kraan. Achter me ging een douchedeur open, terwijl ik wat water in mijn mond liet lopen om te spoelen. Ik liet het water rondwalsen en draaide me om. Mijn ogen vonden die van Jens.
Hij had een handoek om zijn hals hangen en één rond zijn middel. Er liep een straaltje water langs zijn voorhoofd naar beneden dat tussen de handoek en zijn huid een weg naar zijn schouder vond.
"Dat doet toch deugd, hé, niet? Zo'n warme douche?"
Ik knikte en draaide me om.
"Niets is beter voor die verkrampte spieren na een slapeloze nacht", beaamde ik, nadat ik het water had uitgespuwd.
Jens schudde meelevend zijn hoofd.
"Zo jong nog en toch al spierpijn. Waar moet het toch naar toe met de jeugd van tegenwoordig?"
De spottende toon was niet mis te verstaan.
Met een vernietigende blik keek ik de sportleraar aan.
"Ha ha ha. Hilarisch!"
Jens grijnsde breed en klopte op mijn schouder.
"Humor, jongen, is iets wat niet iedereen gegeven is. Helaas..."
Ik sloeg mijn ogen ten hemel. Sportleerkrachten... Een soort apart.
"Kom zo meteen langs mijn kamer, Willem", zei hij opeens weer serieus met zijn tandenborstel in zijn hand.
Ik knikte en borg mijn spullen weer op in mijn lade.
"Ik zal er zijn."
Jens glimlachte en keek me in de spiegel tevreden aan.
"En je weet het...", riep hij me na, alsof hij iets belangrijks vergeten was, "netjes aansluiten achter de dames die al voor mijn deur staan te wachten."
Ik vond het zelfs geen reactie meer waard.