Fontabella 3: Singing For Love [COMPLETE]

Chapter 68 // 2034

Chapter 68

Tinignan ko ang pintuan dahil narinig kong kumatok si Lucian. "What?!" inis kong sabi.

"Open this door, here's your food." he said behind the door. So, wala siyang planong palabasin ako rito?! Fuck!

Dahil sa gutom na rin ako ay tumayo ako at binuksan siya. Kanina kasi nakalock ang pinto pero nang makuha ko na ang pagkain, nakasarado na ulit ang pinto mula sa labas.

"Pa'no kaya ako makakalabas dito?" tanong ko sa sarili habang sinimulan ang pagkain. Nagbigay din si Lucian ng isang galon ng distilled water as he's also saying nonverbal na mananatili ako rito ng matagal at hindi niya ako papalabasin, argh!

Habang kumakain ng kanin at canned tuna bilang ulam, may naisip pa akong plano. That plan is halughugin ang buong kuwarto. Alam kong maraming bagay ang hindi sinasabi si Lucian sa 'kin at alam niyang marami rin akong bagay na hindi sinasabi sa kaniya.

This time no one can ever stop me. Nagsasawa na rin ako rito sa buhay kong ganito.

Nang matapos ako sa pagkain, sinimulan ko nang magkalkal ng mga cabinets naming dalawa. Laking dismaya ko dahil wala akong kahit na anong bagay na nakita ang makakatulong sa akin.

Sinunod kong ni-raid ang buong bathroom. I saw scissors, blades and razor blades. I can't do anything with these things but I can save it for future use. Dahil wala na akong hahanapin sa banyo, lumabas ako at tinignan lahat ng mga drawers kung may mga baril o pera akong pwedeng magamit laban sa kaniya pero laking dismaya ko dahil wala akong nakita.

"Kapagod." hinihingal kong sabi at naupo sa tapat ng air-con habang pinupunasan ang pawis na tumatagaktak sa aking katawan.

Bukas pa naman ako tatakas dito pero kailangan ko na ihanda ang aking sarili dahil gusto ko nang umalis. Dumapo ang mata ko sa seradura ng pinto dahil nakita ko itong gumagalaw. Halos mapatalon ako sa gulat nang bumukas ang pinto na siyang sakto naman dahil natakpan ko ng unan ang mga gunting at blade sa higaan.

"Can I sleep here?" Lucian asked. Bago ah?

Umiling ako. "G-gusto kong mapag-isa." tugon ko habang diretsa ang tingin sa kaniyang mata.

I'm not a tear-jerker but I saw how his face saddened. It doesn't affect me after all.

"Ohh, okay. I-i just thought of you might wanna consider me sleeping with you on bed together." he flashed a sly smile. "Have a great night."

"Yeah, you too." I replied.

He leave so abruptly and I was left alone then it hit me again. Why seeing Lucian's soft heavenly eyes that's full of sadness in it makes me feel so bad like I did nothing but wrong? Maybe I ask for too much? Maybe I wasn't good enough? Marahas akong umiling at inayos ang sarili para maghanap ng mga bagay na pwedeng makatulong sa akin para makaalis ako rito.

I shouldn't be thinking about that thing. I should have been focusing on what I want to do.

Kung makakakita ako rito ng baril, hindi na nakakapagtaka na merong tinatagong gano'ng armas si Lucian. Itinaas ko ang foam ng kama sa gawi ng higaan ko ngunit wala rito ang baril pero nang sa gawi ng hinihigaan ni Lucian ang aking inangat, nakakita ako ng pistol.

My eyes widened and my jaw dropped. I don't know how to use a gun but surely I've watched several television shows where they use gun as a protection. Isang kalabit ko lang sa gatilyo nito, makakapatay agad ako.

Para masigurado kong hindi makikita ni Lucian ang baril, itinabi ko ito sa ilalim ng kama ko habang natutulog.

Mataas na ang araw nang magising ako kinabukasan. I'm still lock here in our room as I think of an escape plan that's easy to do. Tinignan ko ang bintana ng kwarto, if I jump right over the window at the front of our house, mabilis akong mahahabol ni Lucian dahil baka nabalian na ako ng buto.