Unicoad
.ဇနရဲ့ 18year birthdayဟာလဲ ခါတိုင်းလိုပဲ ပြီးသွားခဲ့ပြီ
"ဦးအောင်စရင်းက ဘယ်လိုလဲဟင်"
ဦးရဲ့မျက်နှာက အရမ်းတည်ငြိမ်နေသည် ဒေါသရောင်လေးတော့နည်းနည်းသန်းနေသည် ဇနသော်တာလည်း ဦးရဲ့အဖြေကိုစိတ်လှုပ်ရှားစွာစောင့်နေသည်
"5Dပါတယ် မင်းကိုယ့်ကိုပြောတုံးက ဘယ်လိုပြောထားလဲ"
"အိ ဦးကလည်း 5Dလည်းမဆိုပါဘူး"
"ကိုယ့်ကိုဘလောင်းဘလဲလာမပြောနဲ့ မင်းကတိပေးထားတုံးက All Dမလား အခုဘလိုဖြစ်တာလဲ"
ဇန ခေါင်းလေးငုံလိုက်ပြီး
"တောင်းပန်ပါတယ်ဦး ကျနော် AllDလို့ပြောခဲ့တာပါ မရခဲ့လို တောင်းပန်ပါတယ် ဦးကြိုက်တဲ့အပြစ်ပေးပါ"
ဦးက ဇနရဲ့အနားကိုလျောက်လာပြီး ဇနကိုမချီကာ အိပ်ခန်းဆီ့သို့ခေါ်လာခဲ့သည်
"အိ..ဦး..ဘာလုပ်မလိုလဲဟင်"
တစ်လမ်းလုံဘာမှပြန်မပြော ဦး ကချီထားတာကြောင့် ဦးရဲ့ရင်ဘက်နှင့် မိမိမျက်နှာကနီးကပ်နေသည် ဦးချီလိုက်တာနှင့် လေပေါ်အမြင့်ကြီးကိုရောက်သွားသလိုပင်
ဗုံး!!
ဦးက အိပ်ယာပေါ်ရုပ်တရုပ်ပြစ်တင်လိုက်တော့
ဇနမှာ ခါးလေးပင်ကော့သွားသည်
"အ...ဦး ဘာလုပ်မလို့လဲ"
"အပြစ်ပေးမလို့"
ဇနမျက်လုံးတို့ ပြူးသွားပြီး
*မဟုတ်မှ..ဟို..ဟိုဟာများလုပ်မလို့လား...ဟင့် ငါမှမပြင်ဆင်ရသေးတာ*
ဦးက
လက်ထိပ်နှင့် လက်နှစ်ဖတ်ကို တစ်ဖတ်တစ်ချက်စီ ချုပ်လိုက်ပြီး
ဇနကိုယ်ပေါ်က အဝတ်တွေကိုချွတ်ပြစ်လိုက်တော့သည်
"ဦး...ငယ်လေ...ငယ်..အဆင်သင့်မဖြစ်သေးဘူး"
နှုိင်းက မျက်မှောင်ကျုံသွားပြီး
"ဆက်ပြီး ငြိမ်နေမလား...ရိုက်ရမလား..မရွေးချင်ရင် အိမ်ကထွက်သွားတော့"
