Unicoad
နှုိင်းရဲ့ပေါင်ပေါ်မှာ ရှုိက်ငိုပြီးနောက် အိပ်ပျော်သွားတဲ့ကောင်လေး ဇန ....ဇနရဲ့ပါးလေး ကို ပုပ်လိုက်ပြီး
"ထတော့ ငယ်..ရောက်ပြီ"
ဇန ရဲ့မျက်လုံးလေးပွင့်လာပြီး မြင်ကွင်းထဲမှာ နှုိင်းရဲ့ မျက်နှာ..အား ဝေဝါးစွာမြင်ရင်းနှင့်မှ မျက်လုံးအိမ်က ကြည်လင်လာသည်
ဇန ထလိုက်ပြီး မျက်လုံးကိုပွတ်နေတုံးမှာနှိုင်းက ကားထဲကနေ့ထွက်နှင့်ပြီ
ဇနလည်းဖြစ်ခဲ့သမျှကိုပြန်စဥ်းစားမိ၍ ဝမ်းနည်းစိတ်ကော ကြောက်စိတ်ပါလွှမ်းမိုးလျှက် နှုိင်းကို ဘယ်လိုရင်ဆိုင်ရမယ်မှန်းမသိတော့ပေ။
ဇန ကားထဲကနေ့ ထွက်လိုက်ပြီး စံအိမ်ကြီးထဲသို့ဝင်လာလိုက်သည်
အပေါ်ထပ်ကိုတတ်ပြီး ဦးနဲ့ကိုယ်အတူအိပ်သည့်အခန်းထဲဝင်ကာ အိပ် ကို တိုင်မှာချိတ်ထားလိုက်သည် ရေမိုးချိုးအဝတ်စားလဲ ပြီး ဦးရှိမည်ထင်သည့် စာကြည့်ခန်းထဲသွားတော့ ဦးအားမတွေ့ ဦးနှိုင်းအစား ကိုဝေယံ မှ
"သခင်လေး boss ထမင်းစားခန်းကိုလာခဲ့ပါတဲ့"
"ဟုတ်လာခဲ့မယ်"
စာဖတ်ခန်းမှအထွက် ကိုဝေယံ ကထိုသို့လာအသိပေးသည်ကြောင့်မလို့အောက်ထပ်က ထမင်းစားခန်းသို့ ဦးတည် လာခဲ့သည်
ထမင်းစားခန်းမှာ တည်ကြည်သော မျက်နှာဘေးနှင့်ထိုင်စောင့်နေသော ဦးနှိုင်း ဇနလည်း ထိုထမင်းစားခန်းထဲ ဝင်လာကြီး နှုိင်းရဲ့ဘေးခုန်မှာထိုင်လိုက်သည်ပြီးနောက် နှုိင်းအား မဝံ့မရဲလေးကြည့်၍
"ငယ် ရောက်ပါပြီ ဦး"
"စားပွဲ ပေါ်မှာပြင်ပေးထားတဲ့ နေ့လည်စာကို အကုန်စားရမယ် ထမင်းတစ်စိတောင်မကျန်စေနဲ့"
ငယ် နှုိင်းကိုတစ်ချက် ကြည့်ပြီး စာပွဲပေါ်က ပြင်ပေးထားတဲ့ထမင်းပန်ကန်ကိုကြည့်တော့ သေချာ ပြင်ဆင်ပေးထားတဲ့ ထမင်း နဲ့အတူ ဇန အကြိုက် ဟင်းတွေကို ချက်ပြုပ်ပြင်ဆင်ပေးထားသည်
"ဟုတ် ငယ် စားလိုက်ပါမယ်"
ဇနသည် ပြင်ပေးတဲ့ ထမင်းဟင်းတွေကို ဗိုက်ဆာဆာနှင့် အပြောင်အလင်းစားသောက်ပြီး ခါမှ
