Ο Γιος του Κηπουρού (#1 ΠΛΟΥΣΙΟΠΑΙΔΑ)

Κεφαλαιο 2.

Πήρα τα κλειδιά και έφυγα από το σπίτι μου.

Δεν είναι σπίτι μου-σπίτι μου αλλά εδώ μεγάλωσα.

Είναι ένα μικρό σπιτάκι στον κήπο της βίλας του κυρίου Κεχαγιά.Τόσο μικρό που πολλές φορές δεν φαίνεται από μακριά αλλά τόσο γεματο με αναμνήσεις.

Βγαίνω στον κήπο και αρχίζω να περπατάω.Παρατηρώ ότι κάποια πράγματα δεν είναι όπως θα τα έκανε ο μπαμπάς μου πάνω στον κήπο.Όλα τα δέντρα και τα φυτά που δεν χρειάζονται πολύ ήλιο είναι εκεί που είναι ο ήλιος όλη την μέρα και αυτά που θέλουν ηλίο είναι στην σκιά.

Δεν θα τους κάνει καλό αυτό.

«Γιατί σε εμένα...;»άκουσα μια γυναίκεια φωνή και  γύρισα αμέσως το κεφάλι μου να δω.

Ήταν μια γυναίκα,νέα γυναίκα με μακριά μαλλιά.Φόραγε ένα κίτρινο φόρεμα και ένα φιόγκο στα μαλλιά της.Το κάτω μέρος του φορέματος είχε κολλήσει στα αγκάθια.

Προσπαθούσε να το βγάλει με τα χέρια της.
«Άουτς!»φωναζε και τώρα είδα λίγο αίμα να βγαίνει απο τα δάχτυλα της.

Τι κάνει;

Τρέχω κοντά της όταν είδα ότι πάλι πήγα να το βγάλει με τα γυμνά της χέρια.
«Μην.Περίμενε...»της λέω και σηκώνει τα μάτια της.

Είχε πράσινα μάτια.Πανέμορφα.

«Θα το βγάλω εγώ»της λέω αφού μάλλον θα κάνει και άλλο κακό στον εαυτό της.

Ήθελα να της πιάσω το φόρεμα για να την βοηθήσω αλλά δεν ήξερα αν πρέπει.Έτσι την κοίταξα.
«Μπορώ...;»της λέω και της το δείχνω για να καταλάβει τι εννοώ.

Τώρα παρατήρησα και τα σκουλαρίκια της.
Γαρύφαλλιες.Ξακαθαρα.

Εκείνη κουνάει θετικά το κεφάλι της πάνω κάτω σαν να μου δίνει το οκ.Έτσι έσκυψα λίγο κάτω και προσεκτικά έβγαλα το φόρεμα της από τα αγκάθια χωρίς ούτε να πάθω κάτι ούτε να σκυσω το φόρεμα της πιο πολύ αλλά ούτε να καταστρέψω το λουλούδι.

Τα καταφέρνω αμέσως έτσι σηκώνομαι.

Εκείνη χαμογέλασε.
«Σε ευχαριστώ»είπε και ακούσα την φωνή της πρώτη φορά από τόσο κοντά.

Οπα κατσε.
Φόρεμα.Μακριά μαλλιά.Πράσινα μάτια.Φιογκος.

Μπορεί να είναι αυτή;

«Μάιρα;»λέω.

Ναι ναι.Τώρα που την βλέπω καλύτερα σίγουρα είναι αυτή.

Απλά πιο μεγάλη.
Και πιο όμορφη.

Αυτή με κοίταζε περίεργα.Προσπαθούσε να θυμηθεί.Δεν θα εκπλησσόμουν αν δεν το έκανε.Άλλωστε δεν είμαι και κάποιος σημαντικός για να με θυμάται μετά από τόσα χρόνια.