Κεφαλαιο 37. *ΤΟ ΤΕΛΟΣ*

834 65 10
                                    

Σήκωσα το κρεβάτι με όλη μου την δύναμη.Για κάποιο λόγο είναι βαρύ.

«Τι ακριβώς κανείς;»ρωτάει καθώς μπαίνει μέσα.

«Μωρό μου ήρθες;Σκέφτηκα να ενώσω τα κρεβάτι μας αφού κοιμόμαστε μαζί κάθε βράδυ.Να είμαστε πιο άνετα.»λέω.
Καλύτερα ένα διπλό από δυο μόνα.

«Τέλεια ιδέα»λεει και αφήνει ένα φιλί στο μάγουλο.
«Έφερα υλικά.Σήμερα θα φτιαξω ένα κέικ»λεει και αφήνει τα υλικά πάνω.
«Κεικ;Πως σου ήρθε αυτό;»
«Ε είπα να προσπαθήσω.Έχω ακούσει που λένε ότι ο έρωτας περνάει από το στομάχι..»λεει και σκάω στα γέλια.

«Δηλαδή θες να σε ερωτευτώ και άλλο;Ποσό πια!»την πειραζω.
«Ε λίγο παραπάνω ποτέ δεν έβλαψε κανέναν.»λεει και έβγαζε τα υλικά.

«Έρχομαι οκ;»λέω και παίρνω το κινητό στο χέρι να βγω έξω.

Είχε ησυχία στους διαδρόμους έτσι είναι ότι πρέπει τώρα.

Τον καλώ.
«Γιε μου!»λεει χαρούμενος στην άλλη γραμμή.
Και μου δημιουργήθηκε και εμένα ένα χαμόγελο αμέσως.

«Ελπίζω να μην ενοχλω.Βρήκα ελεύθερο χρόνο»λέω.
«Ποτέ δεν ενοχλείς.Πως είσαι;Μου έλειψες»λεει.
«Χθες μιλήσαμε»
«Ναι;Φαίνεται λες και πέρασε μήνας.Πως είσαι;Η Μάιρα καλά;»ρωτάει.
«Καλά είμαι και εγώ και αυτή.Εσείς όλοι καλά;Ο Παύλος;»ρωτάω.
«Ξέρεις τον Παύλο.Κανει τα δικά του»λεει.

Όχι.Βασικά δεν τον ξέρω.

«Άσε που νομίζω ότι καπνίζει κρυφά.Χθες που τρώγαμε μου έρχονταν μια έντονη μυρωδια τσιγάρου...»λεει.
Να και κάτι που ξέρω εγώ και όχι αυτός για τον Παύλο.

«Μπα ιδέα σου θα είναι.»τον καθησυχάζω.
«Μπορεί.Τι να πω.»λεει.

Περνάει μια παρέα και σήκωσα το κεφάλι μου να δω.Μπήκαν στα δωμάτια τους.

«Ξέρεις τι;Έριξα μια μάτια και είδα ότι έχει πολύ ωραία διαμερίσματα κοντά στην σχολή σας.Σκεφτόμουν....»ξεκινάει.
«Όχι.Αλήθεια ήμαστε καλά.Βολευτήκαμε.»
«Σίγουρα;»
«Ναι Αλήθεια Δρόσο.Μην αγχώνεσαι.Όλα καλά.»του λέω.
«Επίσης είδα ότι δεν χρησιμοποίησες την κάρτα που σου έδωσα.Με στεναχωρείς.Για αυτό στην έδωσα»
«Δεν...έτυχε;»λέω και βρήκε σαν ερώτηση.
«Να τύχει σε παρακαλώ.Είναι δικιά σου και ότι έχει μέσα είναι δικά σου.Δεν είναι φιλανθρωπία.Είσαι γιος μου»λεει.

Είμαι γιος του ναι.
Το ξεχνάω καμία φορά η αλήθεια είναι ακόμα.

«Εντάξει Δρόσο.»λέω.
«Σε αφηνω τότε.Χαιρετίσματα στον Μάιρα.Πάρε με....»
«Αύριο.Θα σε πάρω αύριο οκ.»λέω.

Ο Γιος του Κηπουρού (#1 ΠΛΟΥΣΙΟΠΑΙΔΑ)Where stories live. Discover now