Ο Γιος του Κηπουρού (#1 ΠΛΟΥΣΙΟΠΑΙΔΑ)

Κεφαλαιο 24.

Είμαι έξω από το σπίτι της Βαλέρια.

Από όταν ήρθα εδώ όλοι προσπαθούν να μου μιλήσουν.Να πουν ότι θα περάσει και αλλά τέτοια.

Δεν θέλω να μιλήσω άλλο όμως.
Γιατί δεν είναι γρίπη για να περάσει.

«Δημοσθενη;»ακουω και βλέπω την Μάιρα.

Ήρθε;Εδώ;

Σηκώνομαι αμέσως.
«Τι κανείς εδώ;»
«Η Βαλέρια μου έστειλε.Τι έγινε;Γιατί δεν απαντάς στο τηλέφωνο;»ρωταει.

Όχι άλλες ερωτησεις.
Όχι αλλες.

Πλησιάζω και άλλο και την αγκαλιάζω.
Σφιχτά.
Είναι αυτό που χρειάζομαι τώρα.

«Δημοσθενη μου...;Τι είναι;»ρωτάει.
«Δώσε μου δυο λεπτά εντάξει;»της λέω.
«Εντάξει»λεει και καθόμαστε για λίγο έτσι.

***

«Απίστευτο...»είναι το μόνο που λεει.

Ήμαστε στο δωματιο της Βαλέριας και της λέω τα πάντα.Είναι και εκείνη εδώ.

«Δηλαδή...εσυ και ο Παύλος είστε....»λεει η Μάιρα.
«Ετεροθαλή αδέρφια ναι»λεει η Βαλέρια και την αγριοκοιτάζω.

Δεν μπορώ να εμπεδώσω ότι ο Γιώργος δεν είναι βιολογικός μου πατέρας,πως να εμπεδώσω ότι έχω και αδερφό;

«Και λυπάμαι που στο λέω φιλαράκι αλλά η φιλια μας τελειώνει κάπου εδώ»λεει η Βαλέρια και γελάνε με την Μάιρα.
Εγώ δεν το βρίσκω αστείο.

Και να ήταν μόνο αυτό.
Ποιος ξέρει τι άλλο θα μάθω που δεν το ήξερα.
Γιατί από ότι φαίνεται είναι πιο εύκολο να λες ψέματα στις μέρες μας πάρα να λες την αλήθεια.

«Πως νιώθεις;»ρωτάει η Μάιρα τώρα και βάζει το χέρι της στην πλάτη μου.
«Δεν έχει φάει τίποτα για αρχή»λεει η Βαλέρια.
«Αχ Δημοσθενη...»λεει εκείνη.

«Ξέρετε τι;Πάω κάτω να φερω κάτι να φάμε και να πιούμε εντάξει;Πείτε τα εσείς»λεει η Βαλέρια και βγαίνει από το δωματιο της.

Αν πριν εκτιμούσα την Βαλέρια τώρα την εκτιμώ χίλιες φορές περισσότερο .

«Για αυτό δεν απαντάς στο τηλέφωνο έτσι;»λεει.
«Συγνώμη.Απλά ξέρεις»
«Ήθελες χρόνο να το επεξεργαστείς.Λογικό»λεει και μου ρίχνει ένα χαμόγελο.

«Ο κύριος Κεχαγιάς...απίστευτο»λέω.
«Θα πρέπει να ήταν δύσκολο για όλους.Και για την μαμά σου και για τον κύριο Κεχαγιά.Τόσα χρόνια ...»
«Το να λένε ψέματα μάλλον τους βγαίνει πιο εύκολα»λέω.
«Δεν το πιστεύω αυτό.»λεει.
Εγώ το πιστεύω.