Ο Γιος του Κηπουρού (#1 ΠΛΟΥΣΙΟΠΑΙΔΑ)

Κεφαλαιο 36.

Μπαίνω στον διάδρομο με τα δωμάτια και απλά συνεχίζω ευθεία αφού το δωματιο μου είναι στο τέρμα.

Κοιτάω συνέχεια το κινητό μου αλλά τίποτα.
Έχω πάρει την Μάιρα εκατο τηλέφωνα.
Ούτε μπήκε στον κόπο να απάντησει δεν μπορεί.

«Hey.»ακουω και γυρνάω το κεφάλι μου.
«Hey Justin.»λέω και τον χαιρετάω με το χέρι μου.

Τράβαγα τις δυο μεγάλες βαλίτσες μου με το ζόρι.Ευτυχώς έφτασα.

Ανοίγω την πόρτα και μπαίνω μέσα.Άκουσα φασαρία και τρόμαξα στην αρχη.Είναι από το μπάνιο.Κάποιος κάνει.

Ο καινούργιος συγκάτοικος θα είναι.
Ήρθε πριν από μένα.Πράγμα λογικό αφού ήρθα τελευταίος.Και ήρθα τελευταίος για να περάσω χρόνο με την κοπέλα μου που πραγματικά με έχει γραμμένο.

Βλέπω την μεριά του άλλου και ακόμα δεν έχει φτιάξει τίποτα.Μόνο βαλίτσες εχει.Πέντε.
Που ακριβώς πιστεύει θα τις βάλει πέντε βαλίτσες;

Βάζω τις βαλίτσες μου πάνω στο κρεβάτι και βγάζω πάλι το κινητό μου.Την παίρνω για χιλιοστή φορά αλλά τίποτα.

Θα της αφήσω μήνυμα τότε.
«Μάιρα που στο καλό είσαι;Σε έχω πάρει μόνο ένα εκατομμύριο φορές!Πάρε με πίσω γιατί αρχιζω να ανησυχώ!»λεω.

«Όχι και ένα εκατομμύριο...»ακουω την φωνή της.

Πως...ακούγεται τόσο κοντά;

Γυρνάω και την βλέπω.
Την Μάιρα.
Μέσα στο δωματιο μου.
Στο Λονδίνο.
Με μια πετσέτα γύρω της.

Ονειρεύομαι έτσι;Ναι όνειρο θα είναι.

Τρίβω τα μάτια μου αλλά ακόμα είναι εδώ.

«Έκπληξη»λεει.
Δεν καταλαβαίνω τι γίνεται και τι κάνει εδώ αλλά τρέχω να την αγκαλιάσω.
Όντως είναι εδώ τώρα;Όντως την αγκαλιάζω;

«Τι...πως...δεν καταλαβαίνω»λέω.
«Σκέφτηκα ότι δεν μπορείς χωρίς εμένα τώρα που είμαστε μαζί και συνήθισες να με βλέπεις κάθε μέρα και επειδή σε λυπάμαι και δεν θέλω να είσαι στεναχωρημένος σκέφτηκα να συνεχίσω την σχολή μου εδώ.Έτσι έκανα μεταγραφή και ορίστε...»λεει.

Τιιιιιι;

«Εδώ;Εδώ Λονδίνο;»ρωτάω ακόμα μπερδεμένος.
«Εδώ εδώ στην σχολή αυτή»λεει.

Όντως;
Εδώ μαζί μου;

«Μου κανείς πλάκα έτσι;Γιατί αν μου κανείς πλάκα....»λέω.
«Δεν σου κανω πλάκα.Θα ήμουν τώρα με μια πετσέτα γύρω μου  σε ένα δωματιο που δεν είναι δικό μου;»λεει.