Ο Γιος του Κηπουρού (#1 ΠΛΟΥΣΙΟΠΑΙΔΑ)

Κεφαλαιο 32.

Πρώτη φορά στα τόσα χρόνια που νιώθω ότι αυτό το συγκεκριμένο στρώμα είναι το πιο μαλακό που υπάρχει στον κόσμο όλο.
Λες και κοιμάμαι στα σύννεφα όχι στο στρώμα που πήραμε πριν δεκα χρόνια με τους γονείς μου στις εκπτώσεις.

Και μετά κοιτάω εκείνη.
Πανέμορφη.Με τα κόκκινα μάγουλα της και το μακιγιάζ που μόνο στην θέση του δεν ειναι.

«Μην με κοιτάς έτσι...»λεει και ντρέπεται.
«Έτσι πως;»ρωτάω.
«Έτσι..»λεει και παίρνει το μαξιλάρι και το βάζει πάνω από το κεφάλι της.Για να μην το βλέπω.

Δεν το περίμενα να γίνει έτσι.
Ούτε περίμενα να γίνει σήμερα ούτε εδώ.

Γυρνάω στο πλαι προς την μεριά της και βγάζω το μαξιλάρι.
«Πείνας;»ρωτάω.
Κουνάει το κεφάλι της πάνω κάτω.

Και εγώ.Αλλά εδώ δεν έχει τίποτα αρα έξω τότε.
«Πάμε να φάμε έξω;»ρωτάω.

Εκείνη έβαλε το κεφάλι της στο στήθος μου και ξάπλωσα παλι πίσω.
«Ας κάτσουμε εδώ λίγο ακόμα...»λεει.
Και θα ήμουν χαζός να μην το ήθελα και εγώ αυτό.

«Ας κάτσουμε εδώ πολύ τότε.Τι λες;»λεω μια πολύ καλή ιδέα.

Το σκέφτηκε λίγο.
«Θα πω ότι θα κοιμηθώ στην Κυβέλη»λεει.
Είναι ήδη αργά άλλωστε.
Και μια νύχτα με την Μάιρα πριν φύγω είναι ότι χρειάζομαι.Ποιος ξέρει ποτέ θα την δω πάλι.
Χριστούγεννα ίσως;

«Λοιπόν London Boy;Σχεδόν έτοιμος είσαι έτσι;»ρωτάει.
«Σχεδόν ναι.»λέω.
Βέβαια έχω το πιο δύσκολο κομμάτι.
Το αντίο σε όλους.

«Θέλω μια χάρη πριν φύγω από σενά»της λέω κάτι που ήθελα να πω πριν φύγω.
«Ότι θέλεις»λεει.
«Την Βαλέρια.Θέλω να την προσεχείς.Δεν κάνει εύκολα φίλους και ξέρεις...»
«Καλύτερα να της πω εκείνης να με προσεχει»λεει και γελάει.
«Σοβαρολογώ Μάιρα.Έχει περάσει πολλά και μπορεί να φαίνεται δυνατή αλλά κρατάει πολλά μέσα της»λέω.

Σηκώνει το πρόσωπο της να με δει.
«Δεν ξέρω τι έχει συμβεί αλλά εντάξει.Μην αγχώνεσαι.Είμαι εγώ εδώ.Δεν θα αφήσω τον Ορφέα να πει καμία εξυπνάδα πάλι»λεει.
«Ποιος Ορφεας;Το καλό παιδί;Ο γλυκός κατά τα αλλά άνθρωπος;»την πειραζω επειδή συνέχεια λεει ότι οι φίλοι είναι ψυχούλες.

«Έλα σταματα.Δεν είδες ότι ηρέμησε μαζί σου;Δεν πετάει αλλά τέτοια πλέον»
«Δεν πετάει τόσο συχνά αλλά πετάει μην αγχώνεσαι!»της λέω.

Αλλά ο Παύλος είναι φίλος του και δεν θέλει να λεει και πολλά για το όλο θέμα «αδερφός».