Smoczy Wędrowiec

Rozdział 6

Marianna codziennie wykradała się, żeby porozmawiać z Adirielem. Za każdym razem kiedy o nim myślała jej serce biło jak szalone. Opowiadał jej ciekawe historie i uczył jej sztuki... życia. Kilka razy myślała też o uwolnieniu Adiriela, ale szybko odrzucała tą myśl. Przynosił mieszkańcom szczęście. Przynajmniej tak myślano.

   Tak minęły trzy tygodnie. Na odwiedzaniu, przynoszeniu jedzenia, picia i opowiadaniu historii. Marianna myślała o Adirielu coraz więcej, a jej serce biło coraz szybciej. W końcu zrozumiała, że się w nim zakochała.

   Pan Mroku i Pani Ciemności panowali teraz na Niebie. Gwiazdy błyszczały jasno na tle niebie. Księżyc lśnił jasno światłem słońca. Trawa była miękka. Włosy Adiriela błyszczały od światła.

-Co wiesz o miłości?- Zapytała się Marianna patrząc na trawę i ją skubiąc.

-Miłość? Jaką masz na myśli?

-No wiesz.... Chodzi o miłość między mężczyzną i kobietą.

-Rozumiem. Jesteś młodą kobietą. Zakochałaś się?- Marianna zarumieniła się i pokiwała twierdząco głową.

-Skąd się wie, że się kogoś kocha?

-Ludzie często uświadamiają to sobie późno, czasami za późno. Miłość jest wtedy, kiedy chcesz spędzać z tą osobą jak najwięcej czasu. Myślisz o niej i zrobiłabyś dla niej prawie wszystko.

-Prawie?

-Tak. Ludzie zawsze powiadają, że dla ukochanej osoby zrobią wszystko, jednak nie potrafią. Mówią, że oddadzą duszę szatanowi, ale tak naprawdę by tego nie zrobili.

-Dlaczego?

-To proste. Baliby się. Każdy się boi. Nawet ja.- Marianna podniosła zaskoczona głowę.

-Ty? Czego?- Adiriel uśmiechnął się do niej.

-Są rzeczy, o których się nie mówi.

-Rozumiem.

-Wracając do tematu. Kochać kogoś oznaczy go też chronić. Oczywiście w miarę własnych możliwości. Nie chce się widzieć cierpienia drugiej osoby.

   Słowa Anioła odbijały się w głowie Marianny echem. Siedziała na trawie i zamyślona patrzyła na nią. Rozmyślała nad tym co usłyszała. Wstała i po patrzyła na Adiriela. Uśmiechnęła się do niego i powiedziała:

-Powinnam już iść. Rodzina zacznie się martwić.- Anioł kiwnął głową.

   Dziewczynka odwróciła się i zaczęła iść w kierunku lasu. Opuszczała polane, na której był uwięziony Anioł. Patrzyła się przed siebie. Nie chciała się obrócić. Po jej policzkach zaczęły płynąć łzy. Kochała go, a mimo to nic nie zrobiła. Patrzyła tylko jak cierpi w samotności.

-Marianno.

   Jego delikatny i melodyjny głos rozbrzmiał między drzewami. Słowa przyniósł wiatr. Marianna przystanęła i obróciła się. Nie widziała go już. Słyszała jego głos, jednak w myślach widziała go. Blond włosy rozwiewane przez wiatr i oświetlane przez księżyc. Jego niebieskie oczy pełne opiekuńczości i miłości. Piękne ciało mimo obdartych szat i brudu na jasnej skórze,

-Przyjdź jutro. Jestem szczęśliwy, kiedy z tobą rozmawiam.