ျပတင္းေပါက္အား ဝႆန္ေမာင္တြန္းဖြင့္လိုက္ေတာ့ ေႏြးေထြးတဲ့ နံနက္ေစာေစာေနျခည္က မ်က္နွာေပၚကိုျဖာက်လာသည္။ ေမ်ွာ္လင့္ခ်က္အျပည့္နဲ႔ ဂနၶမာပန္းခင္းႀကီးဘက္ လွည့္ၾကည့္မိေတာ့ ေစာင့္ေမ်ွာ္ေနသူက ၿပံဳးလ်ွက္ ဝႆန္႔ကို ေငးၾကည့္ေနသည္။
ၿပံဳးေပ်ာ္လ်ွက္ ဝႆန္ေမာင္ စံအိမ္ႀကီးေပၚက ေျပးဆင္းလာခဲ့သည္။ အေဝးကေျပးလာတဲ့ ဝႆန္႔ကို ပန္းခင္းထဲကလူက လက္နွစ္ဖက္ကိုဖြင့္လ်ွက္ ရင္ခြင္ထဲကို ေထြးေပြ႕သည္။
ေႏြးေထြးသည့္ရင္ခြင္က်ယ္ထဲမွာ နစ္ျမဳပ္ေနရင္း တစ္ဖက္လူ၏ကိုယ္သင္းနံ႔ကို ဝႆန္ေမာင္ တစ္ဝႀကီးရွဴရွိုက္လိုက္သည္။
"လြမ္းေနတာ..သစ္ခက္"
ဟမ္ သစ္ခက္က ဘယ္သြားလို႔လဲ??
နားမလည္တဲ့ေမးခြန္းတစ္ခုက ဝႆန္ေမာင့္စိတ္ထဲမွာျဖစ္ေပၚလာေပမယ့္ နႈတ္ခမ္းကအၿပံဳးမပ်က္စြာ သစ္ခက္ကိုတင္းက်ပ္စြာဖက္ထားၿပီး ေခါင္းေလးနဲ႔တိုးေဝွ႔ေနမိသည္။ အမွန္တကယ္ကို ရက္အနည္းငယ္ခြဲခြာေနခဲ့ရၿပီး အရမ္းလြမ္းေနခဲ့တဲ့ပံု။
ဝႆန္႔ေခါင္းထက္က သစ္ခက္က ဆံပင္ေလးေတြကိုျမတ္နိုးစြာနမ္းရွိုက္ရင္း ဩရွတဲ့အသံနဲ႔
"ကိုယ္က အၿမဲမင္းဆီကိုျပန္လာမွာပဲေလ..ဘယ္ေတာ့မွခြဲမသြားပါဘူး"
သစ္ခက္ရဲ႕အသံအဆံုးမွာ ဝႆန္႔အျမင္အာရံုေတြေဝဝါးသြားၿပီး ျမင္ကြင္းအသစ္ျဖစ္ေပၚလာသည္။ ပိုၿပီးငယ္႐ြယ္တဲ့အသြင္နဲ႔ဝႆန္က ပန္းခင္းႀကီးေဘးကခံုတန္းေလးမွာထိုင္ေနသည္။ လက္ထဲမွာ ဂနၶာမာပန္းေလးတစ္ပြင့္ကိုကိုင္ထားသည္။ မဟုတ္..။ အတိအက်ဆိုရလ်ွင္ ပန္းေျခာက္ေလး။ ေျခာက္ေသြ႕ေနေပမယ့္ မပ်က္ဆီးေသးတဲ့ ဂနၶာပန္းေျခာက္ေလးတစ္ပြင့္။ အေပၚကပလတ္စတစ္ေလာင္းထားတာေၾကာင့္ ေနေရာင္ထဲမွာ ေရာင္ျပန္ဟပ္ၿပီး တလက္လက္ျဖစ္ေနသည္။ လက္ရာကေတာ့ သိပ္မေသသပ္လွ။
ဝႆန္ေမာင္က ထိုပန္းပြင့္ေလးကို ေဘးနားမွာထိုင္ေနတဲ့ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ကို ကမ္းေပးလိုက္သည္။
"ဟင္ ဘာလို႔ပန္းေျခာက္ႀကီးလဲ?"
ေမးခြန္းကအျပစ္တင္လိုဟန္ေလးပါေပမယ့္ ေမးတဲ့အသံဟာ နည္းနည္းေလးမွ မေက်နပ္မႈမရွိ။ ဝႆန္ေမာင္က အၿပံဳးေသးေသးေလးၿပံဳးလိုက္သည္။
CZYTASZ
အချစ်စိတ် (အခ်စ္စိတ္)[ရပ်နား]
Horrorတစ္ခါတစ္ေလမွာ ေမ်ွာ္လင့္ခ်က္တစ္ခုဟာ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္သာမက တစ္ျခားသူေတြကိုပါ ေခ်ာက္ကမ္းပါးအစြန္းထိဆြဲေခၚတတ္တယ္ တစ်ခါတစ်လေမှာ မျှော်လင့်ချက်တစ်ခုဟာ ကိုယ်ကိုယ်တိုင်သာမက တစ်ခြားသူတွေကိုပါ ချောက်ကမ်းပါးအစွန်းထိဆွဲခေါ်တတ်တယ်
![အချစ်စိတ် (အခ်စ္စိတ္)[ရပ်နား]](https://img.wattpad.com/cover/274166648-64-k79621.jpg)