အချစ်စိတ် (အခ်စ္စိတ္)[ရပ်နား]

chapter_9(Zawgyi)

ေမွာင္မိုက္သၫ့္ည သန္းေခါင္ယံဝယ္။ အလင္းေပးရမၫ့္လမင္းႀကီးအား တိမ္မည္းေတြက ဖံုးအုပ္ထားသျဖင့္ ညဟာ ေမွာင္မိုက္သထက္ေမွာင္မိုက္ေနသည္။

ႏွစ္ၿခိဳက္စြာ အိပ္ေပ်ာ္ေနသၫ့္ ဝႆန္ေမာင္အနီးသို႔ တစ္စံုတစ္ခုကခ်ည္းကပ္လာသည္။ အေမွာင္ထဲက ဝမ္းနည္းေၾကကြဲေနသၫ့္အသံတစ္ခု တိုးညင္းစြာ ပ်ံ့လြင့္လာ၏။

"ေမာင္...မိုးကိုေမ့သြားၿပီလား"

"မိုးကို ကတိေပးထားတယ္ေလ...ေမာင္ရယ္"

"မိုးက တစ္ခုထဲကိုပဲ ေမ်ွာ္လင့္မိတာပါ...ဒီအတြက္ပဲ မိုးေစာင့္ေနခဲ့တာ"

ေအးစက္ေနတဲ့လက္ေခ်ာင္းေလးေတြက ဝႆန္ေမာင့္ပါးျပင္ကို ထိရံုေလးထိသြားသည္။ အိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ့ဝႆန္ေမာင္က တစ္ခုခုကိုခံစားမိလိုက္သလို တစ္ခ်က္တြန႔္သြားတာကိုၾကၫ့္ေနရင္း မ်က္လံုးအိမ္ထဲမွ ‌ေသြးနီေရာင္ေရာတဲ့မ်က္ရည္တစ္စက္ က်ဆင္းလာသည္။ ျဖဴေဖ်ာ့ၿပီး အသက္မဲ့တဲ့ႏႈတ္ခမ္းပါးေတြကေတာ့ ႏူးညံ့စြာၿပံဳးေနခဲ့သည္။

.
.
.
ဝႆန္ေမာင္ စံအိမ္ႀကီးထဲမွာ တစ္ေယာက္ထဲလမ္းေလ်ွာက္ေနသည္။ တိတ္ဆိတ္ေျခာက္ကပ္ေနတဲ့စံအိမ္ႀကီးထဲမွာ ဝႆန္ေမာင့္ေျခသံေတြဟာ ပဲ့တင္ထပ္လ်က္။ ဝႆန္လမ္းေလ်ွာက္ေနရင္း အေဝးမွငိုသံတစ္ခုပ်ံ့လြင့္လာသည္။

ဝႆန္ေမာင္ လမ္‌းေလ်ွာက္တာရပ္ၿပီးနားစြင့္မိသည္။ တိုးဖြဖြေလးဆိုေပမယ့္ ငိုေနတဲ့အသံဆိုတာေသခ်ာသည္။ ဒီစံအိမ္ႀကီးထဲမွာ သူတစ္ေယာက္ထဲရိွေနတယ္ဆိုတာ ဝႆန္ေမာင္သိေနသည္။ ဒါဆိုရင္ ဒီ'မိန္းကေလးငိုသံ'က ဘယ္ကလာတာလဲ။

အသံလာရာကို ဝႆန္ေမာင္ လိုက္ရွာေနတာ ေအာက္ထပ္တစ္ထပ္လံုး မေတြ့။ ရွာရမယ့္ေနရာက အေပၚထပ္ပဲက်န္ေတာ့သည္။ ဝႆန္ေမာင္ ႀကီးမားလွေသာ ေလွကားႀကီးကို ေမာ့ၾကၫ့္လိုက္သည္။ ခမ္းနားတဲ့ထိုေလွကားႀက္ီးက အထီးက်န္ေနသေယာင္။ ေၾကာက္ရြံ႔စိတ္အနည္းငယ္ကို ခ်ိဳးႏိွမ္ရင္း ဝႆန္ေမာင္ အေပၚထပ္ကို တက္လာခဲ့သည္။

အေပၚထပ္ကိုေရာက္တဲ့အခ်ိန္မွာ ငိုသံက ပိုမိုျပတ္သားလာသည္။ ဝႆန္ေမာင္ အိပ္ခန္းဘက္ကိုနီးလာေလေလ ငိုသံက ပိုမိုက်ယ္လာ၏။ အိပ္ခန္းေရ႔ွမွာ ရပ္လိုက္တဲ့အခ်ိန္မွာ ဒီငိုသံက အိပ္ခန္းထဲကလာတယ္ဆိုတာကို ဝႆန္ေမာင္ ေသခ်ာသြားသည္။