Kabanata 3

59 28 19
                                    

Nonsense

My eyes are now glaring inside this cheap classroom and I feel that my lungs is now started to breath heavily.

As I expected nothing feel surprising in this class so I just rolled my eyes because of the dissatisfaction that I feel right now.

As I step in, I saw how they look at me, they even talk to each other and sometimes I caught them watching towards my direction but I don't care.

As my eyes roam around, I saw that there are lot of vacant chairs but I choose to sit on the last corner for the reason that I want to isolate myself from having a conversation to the people leaving in this town. Owing the fact that they look so disgusting.

Time pass by the classroom becomes crowded and abrasive. My ears begin to hurt so I decide to use my headset to cover up from the discordance inside this room.

As I listen to music I didn't even noticed that there is someone standing beside me until he removed my headset and I saw how he smiled at me.

"Kanina pa kita kinakausap pero hindi ka nakikinig-" napahinto siya.

I wrinkled my forehead because of what he did. "You don't have the right to do that!" I burst out.

He just made a fake laugh before speaking, "I'm sorry but that chair was mine. Diyan na ako nakaupo." sagot niya sa akin.

I raised my brow because on what he said, "Really? So if you're the owner of this chair why does I'm the one seated on it?" palaban kung sagot sa kanya.

Napatingin sa amin ang mga chismosa kung mga kaklase at nagbubulong-bulongan pa sila.

Laglag ang kanyang panga kaya hindi agad nakasagot sa sinabi ko.

"Miss, transferee ka lang kaya dapat kang matuto makipagusap ng tama sa mga taga dito." sumbat niya sa akin.

Napangisi ako dahil alam kung malapit na siyang maiirita sa akin, "Oppppsss... does it part to the school policy and guidelines? But as I remember, wala namang nakalagay doon so hindi ko 'yon gagawin." Tinalikuran ko na siya at nagsimulang buksan ang dala kung libro. Ngunit napahinto ako ng marinig ko ang sinabi niya.

"So hindi mo ako kilala? Ako lang naman ang anak ng may-ari ng school na ito." Pagmamalaki niya but sad to say I'm not interested.

"Oh really? But I did not ask you." Napairap nalang ako at ibinalik ko sa aking tainga ang aking headset.

Mas lalong lumakas ang bulong-bulongan kaya napangisi nalang ako, mga echosero talaga.

Nakita ko na napaupo nalang siya doon sa bakanting upuan mula sa aking gilid kaya nagdiriwang ang aking utak dahil nanalo ako mula sa isang to.

How poor he was. I even heard his troubled breathing, it's a sign of being impatient and irritated.

Dahil wala naman akong pakialam sa nararamdaman niya, binuklat ko nalang ang aking journal at sinimulan ko magsulat.

I made a happy scene inside my head and wrote it dramatically on my journal and of course hinding-hindi ko makakalimutan ang bangayan kanina kaya masaya ako habang isinusulat ko ito.

Nang matapos ako sa pagsusulat sa kalahati ng parte mula sa journal ko ay kinuha ko ang cellphone mula sa aking bulsa at buti nalang at nagkakaroon na ng signal ang cellphone ko kaya agad kung binuksan ang messenger gamit lang ang data.

Hindi ako makapaniwala na marami palang mensahi ang aking natanggap mula sa aking mga kaibigan doon sa Maynila.

Nakita ko rin ang message galing kay Monique. Humingi siya ng paumanhin dahil sa kanya pala nagtanong si mommy.

Chain Of Symphony (On-going)Where stories live. Discover now