SO,THIS IS LOVE

Part-3

"ချာတိတ် ဘာစားပြီးပြီလဲ"

"မနက်စာစားပြီးပါပြီ စီနီယာ..."

"ရော့..."

Jungkook ရဲ့ခုံပေါ်ကိုပေါင်မုန့်တွေနဲ့ bananamilk ဖူးတင်ပေးကာ Taehyung ပြောသည်

"စီ...စီနီယာ ဒါတွေက..."

"မင်းဖို့လေ ကိုယ်ဝယ်ကျွေးတာ သူငယ်ချင်းဖြစ်တဲ့အထိမ်းအမှတ်ပေါ့ ဒါပေမယ့်အကြာကြီးတော့သူငယ်ချင်းမဖြစ်ချင်ဘူး"

"ဗျာ...!!"

"ကိုယ်ပြောတာကိုမင်းနားလည်ပါတယ် ချာတိတ်ရာ...ကျောင်းဆင်းရင်ကိုယ်အိမ်ပြန်လိုက်ပို့မယ် ကျောင်းရှေ့မှာစောင့်နေမယ်နော် ဟုတ်ပြီလား"

"ဟုတ် ဟုတ်ကဲ့..."

Jungkook ရဲ့ခေါင်းကိုပုတ်ကာ Taehyung ပြန်သွားလေသည်...Jungkook ကတော့ Taehyung ပေးထားခဲ့သည့်မုန့်တွေကိုကြည့်ကာပြုံးနေမိသည်....Seoul ကိုရောက်လာကတည်းက Taehyung ကသူ့အပေါ်ကိုနွေးနွေးထွေးထွေးဆက်ဆံပေးတဲ့ပထမဆုံးလူဖြစ်လာခဲ့သည်...လူကြောက်တတ်သည့်အပြင် Taehyung ကသူ့ရဲ့စီနီယာဖြစ်နေတာကြောင့်အစပိုင်းတွင် Jungkook ကြောက်မိပေမယ့် Taehyung ရဲ့ဘေးနားမှာနေရရင်နွေးထွေးကာလုံခြုံသည့်ခံစားချက်ကိုခံစားရလေသည်...Taehyung နဲ့ Jungkook သိတာနှစ်ရက်လောက်ပဲရှိသေးပေမယ့် Jungkook အတွက်တော့ Taehyung ကနှစ်အကြာကြီးသိလာခဲ့သည့်အစ်ကိုတစ်ယောက်လိုဖြစ်နေလေသည်...
.
.
.
"ချာတိတ်....ကိုယ်ဒီမှာ"

"ဟုတ်..."

ကျောင်းရဲ့အုတ်တံတိုင်းကိုမှီထားကာလက်ပြနေသည့် Taehyung အနားကို Jungkook ရောက်လာလေသည်...

"ချာတိတ်...အစပ်စားနိုင်လား"

"ဟုတ်..နည်းနည်းတော့စားနိုင်ပါတယ်"

"လာ သွားကြစို့"

ပြောရင်းဆိုရင်းနဲ့ Taehyung က Jungkook ရဲ့လက်ကိုလှမ်းဆွဲကာ Tteokbokki ဆိုင်ကိုထွက်လာခဲ့လေသည်...Tteokbokki ဆိုင်ကလမ်းဘေးမှာတွန်းလှည်းဘေးနဲ့ဖွင့်တဲ့ဆိုင်မျိုးဖြစ်သော်လည်းအရသာကတော်တော်ကောင်းလေသည်...

"ဦးလေးကြီး...ကျွန်တော်တို့ကို Tteokbokki အစပ်နှစ်ပွဲပေးပါ"

"အေးအေး"

Taehyung ကဆိုင်ရှင်ဦးလေးကြီးကိုလှမ်းအော်ပြောကာတွန်းလှည်းရဲ့အရှေ့မှာခင်းထားသည့်ထိုင်ခုံကိုဆွဲကာ Jungkook ကိုထိုင်ခိုင်းကာကျန်တစ်ခုံမှာသူကိုယ်တိုင်ဝင်ထိုင်လိုက်သည်...လက်ကတော့ Jungkook ရဲ့လက်ကိုဆုပ်ကိုင်ထားဆဲဖြစ်သည်...