"အဲ့တာဘယ္လဲ?..."
"ျပန္မယ္ေလ..."
"ျပန္မယ္ဆိုတာသိတယ္ေလ မင္းေယာက်္ားကားေပၚမတက္ဘဲဘာလို႔သူမ်ားကားေပၚတက္မယ္လုပ္ေနတာလဲ?..."
"ငါဟုိမိန္းမနဲ႔တစ္ကားတည္းမစီးခ်င္ဘူး..."
"ခန္႔ မမနွင္းကသူ႔ဘာသာေနတာေလ..."
"မသိဘူး မသိဘူး...
နွိုင္း ကြၽန္ေတာ့္အိတ္ေလးယူပါဦး..."
ခန္႔ နွိုင္းကိုအိတ္ေပးလိုက္ၿပီး ကားေပၚတက္ဖို႔ျပင္သည္။
"က်စ္ အဲ့တာဆိုငါလည္းလိုက္မယ္..."
"ဇြဲကိုနဲ႔အာကာ မင္းတို႔ မမနွင္းကိုအိမ္ထိေရာက္ေအာင္ေသခ်ာပို႔ေပးလိုက္ပါ..."
"ေခတ္ကျပန္မလိုက္ဘူးလား...
ခန္႔ကိုလည္းေခၚလိုက္ေလ..."
"မရဘူး မမနွင္း ခန္႔ကဟုိကားနဲ႔ျပန္မွာခ်ည္းလုပ္ေနတာ...
အဲ့တာေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္သူနဲ႔အတူျပန္မလို႔...
ဇြဲကိုနဲ႔အာကာက မမနွင္းကိုျပန္ပို႔ေပးပါလိမ့္မယ္..."
ေခတ္ျပန္လွည့္လာေတာ့ ခန္႔ကကားေပၚတက္သြားေလၿပီ။ mini-busျဖစ္တာေၾကာင့္ အနွိုင္းမဲ့ေဘးမွာ ခန္႔ထိုင္ေနတာကိုျမင္ေနရသည္။
"အကိုလာတုန္းက၈ေယာက္...
အခု၁ေယာက္လိုက္မယ္ဆိုေတာ့ ၉ေယာက္ျဖစ္ေနၿပီ...
ခရီးထြက္ရင္ ၉ေယာက္မထြက္ေကာင္းဘူးလို႔ကြၽန္ေတာ္ၾကားဖူးတယ္..."
ေခတ္က ကားေပၚတက္မယ္ျပင္ရံုရွိေသး အဖြဲ႕ထဲကမွလူတစ္ေယာက္ကေျပာလာတာေၾကာင့္ ေခတ္ေျခလွမ္းေတြရပ္တန္႔သြားသည္။
"အဲ့လိုဆိုကြၽန္ေတာ္ကမလိုက္ရဘူးလား...
ခန္႔ ငါမပါရင္ မင္းဒီကားနဲ႔ျပန္လို႔မရဘူးေနာ္...
အခုခ်က္ခ်င္းဆင္းလာခဲ့..."
"ဒီကကိုယ့္လူကိုမေခၚခ်င္လို႔မဟုတ္ပါဘူး...
ကြၽန္ေတာ္တို႔က ေျပာျပတာပါ..."
"အဲ့တာဆို၁၀ေယာက္ျဖစ္ေအာင္ကြၽန္ေတာ္လည္းလိုက္မယ္..."
"အာကာ..."
ေခတ္ရဲ႕ေနာက္ပါးဆီကေန အာကာ့အသံထြက္လာသည္။
"ကြၽန္ေတာ္ပါပါရင္၁၀ေယာက္ျဖစ္ၿပီေလ..."
YOU ARE READING
Bittersweet Love (ခ်ိဳခ်ိဳခါးခါးအခ်စ္) (Completed)
Romanceအခ်စ္ကတခါတရံမွာခ်ိဳၿပီး တခါတရံမွာေတာ့ ခါးသက္သက္ေလးနဲ႔ဗ်...
