နေလဲမပူပါပဲ နဖူးပေါ်ချွေးစလေးတွေရှိနေခြင်းက ဒီနေ့အင်္ကျီလက်ရှည် ဝတ်ထားလို့နေမှာ။ busကားမှန်ရဲ့ အပြင်ဘက်ကို ဖြတ်ပြီး ကောင်းကင်ရဲ့ အခြေနေကို တစ်ချက် ကြည့်လိုက်တော့ မိုးအုံ့နေတယ်။ ဒါပေမဲ့ ရွာမယ့်ပုံမပေါ်ဘူး။
Busစထွက်တာနဲ့ အဲကွန်းလဲ အရှိန်မြှင့်လာပြီဆိုတော့ အေးစိမ့်စိမ့်ရယ်။ အဲကွန်းရှိတဲ့ တည့်တည့် ၊ထိုင်ခုံမှာ ထိုင်နေတော့ ကော်ဖီရောင် ဆံပင်တွေက လှုပ်ယိမ်းနေတယ်။
မိုးချက်ချင်းရွာချလာရင်ကောင်းမယ်။ကျောင်းမသွားတော့ပဲ အိမ်ပြန်ပြီး အခန်းထဲ တစ်နေကုန် စောင်ခြုံပြီးနှပ်ရင်ကောင်းမလားဆိုတဲ့ ဂယူဘင်းရဲ့အတွေးကို ကျောင်းသားတစ်ယောက်က ဖျက်ဆီးပစ်လိုက်တယ်။
တရားခံတော့မဟုတ်ပါဘူး။ ဒီအတိုင်း ဂယူဘင်းရဲ့ အတွေးကို ပြေပျက်သွားစေရုံပါ။
မှတ်တိုင်တစ်ခုရောက်တော့ ကားဆရာက ကားကိုရပ်ပြီး ကားပေါ်တက်လာမယ့် ကျောင်းသားလေးတွေကို စောင့်ပေးနေတယ်။
တက်လာတဲ့ကျောင်းသားတွေက မများပါဘူး။ သုံး လေး ယောက်လောက်ပါပဲ။ ဒါပေမဲ့ အဲ့ထဲက တစ်ယောက်ကတော့ ဂယူဘင်းကို ငေးမောသွားအောင် လုပ်နိုင်ခဲ့တယ်။
ငေးမောအောင်လုပ်တယ်ဆိုတာ ဘယ်လိုမျိုးကိုပြောတာလဲ ဆိုရင် ..ကားပေါ်တက်လာတဲ့ ကျောင်းသားတွေ အားလုံးထဲမှာမှ ထင်းထွက်နေတဲ့ ပုံစံမျိုးမို့လို့။
ထင်းထွက်နေတယ်ဆိုတာကလဲ အခြားသူတွေအတွက်တော့မသိပေမဲ့ ၊ဂယူဘင်းတို့ကျောင်းကပဲလို့ ထင်ရတဲ့ ဂယူဘင်းတို့ကျောင်းဝတ်စုံ ကိုပဲ ဝတ်ထားတဲ့ ကျောင်းသားက ဂယူဘင်းကို မူမမှန်စေတော့ဘူး။
ဘယ်သူမှန်းမသိတဲ့ အဲ့ကောင်ငယ်လေးက ကားမောင်းသမားထိုင်တဲ့ နောက်ခုံမှာထိုင်တော့ ကားရဲ့ ရှေ့ပိုင်းမှာထိုင်နေတယ်။ ဂယူဘင်းက သူ့နဲ့ ငါးခုံကျော်လောက်က ကောင်လေးရဲ့ နောက်ကျောကို တော်တော်ကြာတဲ့အထိ ကြည့်ရင်း လိုက်ပါလာခဲ့သည်။ ခါတိုင်းဆိုရင် ဂယူဘင်းက သီချင်းလေးနားထောင်ရင်း အိပ်ပြီးလိုက်လာခဲ့တာ။ ဒါပေမဲ့ ဒီနေတော့ သီချင်းကို ဖွင့်ဖို့တောင် မေ့လျော့နေခဲ့တယ်လေ။
