{Zawgi}
ဂြၽန္ေျမာင္လက္ထပ္ဖို႔ကို သေဘာတူၿပီးေတာ့ အခန္းအျပင္ေပးထြက္သည္။ သို႔ေသာ္......
"မင္းတို႔ေနခဲ့လို႔မရဘူးလား!!"
"မရပါဘူး! သခင္ေလး ဒီအိမ္အျပင္ဘက္ေျခလွမ္းတာနဲ႔ ဆြဲေခၚခဲ့ဖို႔ သခင္ႀကီးကမွာထားတာပါ"
*လဲေသလိုက္ေလ ဟမ့္*
ဂြၽန္ေျမာင္ အေနာက္မွာပါလာတဲ့ ထြားထြားႀကိဳင္းႀကိဳင္းလူႀကီးႏွစ္ေယာက္ကို မ်က္ေစာင္းထိုးပစ္လိုက္သည္။ တကယ္ပါဘဲ အျပင္ထြက္ပါတယ္ဆိုတဲ့ အဓိပၸါယ္ကိုနားမလည္တာလား။ လက္ထပ္ဖို႔သေဘာတူၿပီးထဲကဟိုလူကလည္း ေပၚမလာေတာ့။ ထင္တယ္ ထင္တယ္ ငါေလးထင္တယ္ ဒင္းကစားၿပီးနားမလည္။
'System'
'ဟမ္?'
'ငါ့ကိုယုန္ကင္ေတာ့လုပ္မပစ္ေလာက္ဖူးမလား'
ေပါက္ေပါက္ရွာရွာေတြးတတ္ပါေသာ အႏွီHostအားၾကၫ့္ၿပီး သူေျခေရာလက္ေရာ တစ္ကိုယ္လံုးလန္လာေလၿပီ။ side missionခ်ေပးလည္း အခ်ိန္ရိွပါေသးတယ္ဆိုၿပီးမလုပ္။ ေဟာအခုလည္းၾကၫ့္ ေျပးမရတဲ့ေနရာက် လူေဖာက္ၿပီးေျပးဖို႔ကစဉ္းစားေသး။ အခုက်ယုန္ကင္တဲ့ က်င့္ႀကံသူ'အို'မကင္ခင္ သူအရင္ကင္ခ်င္လာေလၿပီ။
'ဘယ္သိႏိုင္မလဲ သူက်င့္ႀကံႏိုင္ဖို႔ ကင္စားရင္ ကင္စားမွာေပါ့'
'တကယ္ႀကီးလား'
လက္ေမာင္းႏွစ္ဖက္ကိုပြတ္ရင္း ေျပာလာေသာ hostကိုသူတကယ္လက္ေျမႇာက္လိုက္ေလၿပီ။ ဒီေလာက္တံုးတဲ့hostကို ဘယ္လိုေတာင္ရွာလာတာလဲ။ ဒီၾကားထဲဟိုလူႀကီးကပါအစစ္ပါလာေသး။ အေတာ္အားေနၾကတယ္ထင္တယ္။
"သခင္ေလး ျပန္ခ်ိန္ေရာက္ပါၿပီ"
"ျပန္မယ္ ျပန္မယ္ မျပန္လည္းမေခၚသြားၾကမွာဘဲကို"
ဂြၽန္ေျမာင္မေက်မနပ္ေျခေဆာင့္ၿပီး ဆံႏြယ္ရွည္ေတြဝဲခါသြားတဲ့အထိ ခါရမ္းကာ ေရ႔ွကေနေဘာက္ဆတ္ဆတ္ ထြက္လာလိုက္သည္။ ပထမတစ္ခါအျပင္ထြက္ရတုန္းက ျပန္ခ်ိန္ေရာက္တုန္း မျပန္လို႔ဆိုၿပီး မခ်ီၿပီးအေခၚခံရထဲမွတ္သြားေလၿပီ။
အမွန္တကယ္ေတာ့ ဂြၽန္ေျမာက္ေျပးေပါက္ရွာေတြ့ခဲ့သည္။ အိမ္ႀကီးကႀကီးသလို အေစခံေတြ အေစာင့္ေတြအရမ္းမ်ားသည္။ အေစခံေတြကလည္း ဂြၽန္ေျမာင္တို႔ေခတ္စကားအရဆို စက္ရုပ္ေတြလိုပင္။ ဘာေမးေမးမေျဖ။ ၾကာလာေတာ့ လူေတြရိွေနေပမဲ့လည္း တစ္ေယာက္ထဲေနရသလို ခံစားရသည္။ တစ္ကိုယ္ေကာင္းဆန္တဲ့ အဘိုးႀကီး သူ(ဆယ္ဟြန္း)မေကာင္းတာ။
