{Zawgi}
"သြားရွာလာခဲ့..!"
အမိန႔္ဆန္ဆန္ ဩရွရွအသံုးအဆံုး လွစ္ခနဲေျပးထြက္သြားသၫ့္ အနီရင့္ရင့္ ႀကိဳးေလးႏွစ္မ်ွင္။ ထိုလူကေတာ့ ဟန္ပါပါ လက္ေနာက္ပစ္လ်ွက္ ဖမ္းေခၚခံရမဲ့ သားေကာင္ေလးကိုေစာင့္ေနသည္။ က်ယ္ျပန႔္တဲ့ေတာႀကီးက စိမ္းစိုစိုလ်က္ရိွသည္ တစ္ခါတစ္ရံ ေဘးဘက္ကုန္းျပင္တစ္ေလ်ွာက္တြင္ ပြင့္ေနေသာ ေတာပန္းျဖဴျဖဴေလးမ်ားရဲ့ ရနံမ်ားပင္ ထံုသင္းေနေသးသည္။
နားရြက္ျဖဴျဖဴေလးႏွစ္ဖက္နဲ႔ေကာင္ငယ္ေလးတစ္ေယာက္က ဝတ္ရံုစကိုမ,ကာ မေမာမပန္းႏိုင္ေျပးလႊားေနဆဲပင္။ ရဲရဲနီေနေသာ ဝတ္စံုေလးက သစ္ပင္စိမ္းစိမ္းမ်ားၾကား ထင္းထြက္ေနေလသည္။ ျဖဴေဖြးေဖြး ေျခခံုေလးမွာလည္း သစ္ျမစ္တစ္ခ်ိဳ႕နဲ႔ ထိမိခဲ့ေသာေၾကာင့္ နီေစြးေနေလသည္။ တြဲက်ေနေသာသစ္ကိုင္းနဲ႔ၫွိသြားေသာေၾကာင့္ ေခါင္းေပၚရိွပဝါစေလးေအာက္က မ်က္ႏွာရွင္းသန႔္သန႔္ေလးက ေပၚလွစ္လာခဲ့သည္။ ဝိုင္းဖန႔္ေသာ မ်က္ဝန္းေလးမ်ားတြင္ စိုးရိမ္ေသာကမ်ားကို ျမင္ေတြ့ေနရသည္။
မၾကာမီပင္ သူ႔ေနာက္လိုက္ေနတာ လူတစ္ေယာက္မဟုတ္ေၾကာင္း ထိုျဖဴျဖဴေဖြးေဖြးလူသားေလး သေဘာေပါက္သြားတဲ့အခါ ေျပးဖို႔အစီအစဉ္အစား ပုန္းခိုဖို႔ေရြးခ်ယ္လိုက္သည္။ ဆက္သြားရင္း ဂူတစ္ဂူ လွမ္းေတြ့လိုက္တာမို႔ အျမန္ေလးေျပးၿပီး ပုန္းလိုက္သည္။ လြတ္ၿပီအထင္နဲ႔ သက္ျပင္းအသာခ်ကာ အျပင္ထြက္မည္ျပဳေတာ့ တင္းက်ပ္သြားေသာ လက္ေကာက္ဝတ္အား သတိျပဳမိၿပီး တစ္စံုတစ္ခုကို သူသေဘာေပါက္လိုက္သည္။ သူျပန္အဖမ္းခံရျပန္ၿပီ...!!
ခႏၶာကိုယ္ေသးေသးဟာ ေလအလ်င္နဲ႔ေျမႇာက္တက္သြားတာမို႔ ဂြၽန္ေျမာင္အလန႔္တၾကား မ်က္လံုးကိုဖိမိွတ္လိုက္မိသည္။ ဒီလိုပါးလ်လ်ႀကိဳးေလး ႏွစ္ေခ်ာင္းက သူ႔တစ္ကိုယ္လံုးသယ္ဖို႔ စြမ္းႏိုင္ပါသတဲ့။ အံဩလြန္းလို႔ ဂြၽန္ေျမာင္ပါးစပ္ပင္စိမရေတာ့ေပ။ မၾကာခင္ သူႀကံဳေတြ့ရမဲ့ ကံတရားကိုေရာ ထိုေကာင္ငယ္ေလး နားလည္ပါ့မလား။
"ထြက္ေျပးျပန္ၿပီကြာ"
ဆူေငါက္တာမ်ိဳးမဟုတ္ အနည္းငယ္ရယ္ျမဴးသံေပါက္ေနေပမဲ့ အလိုမက်ေနတာ အထင္းသား။ အေဖမသိေအာင္ အျပင္ခိုးထြက္မိတဲ့ ကေလးလိုမ်ိဳး။ ထိုလူကေတာ့ ေအးေဆးပင္ ေတာပန္းေလးေတြကို အနံခံၾကၫ့္လိုက္သာလုပ္ေနသည္။ ႀကိဳးတုပ္ခံထားရတဲ့ လက္ႏွစ္ဖက္ကို ဂြၽန္ေျမာင္မသိမသာ ရုန္းၾကၫ့္ေပမဲ့ မရ။ ရုန္းေလ ပိုတင္းၾကပ္လာေလျဖစ္သည္။
