Locked with a Badboy

9

Hoofdstuk 9 • Megan

"Oh, en waag het om bloed op mijn hoodie te morsen!" zegt Austin dreigend. Hij loopt naar het toilet en pakt wat wc-papier. "Hier!" zegt hij. Ik druk het papier tegen mijn neus. We lopen hand in hand naar buiten. Ik voel me zo blij.

Ik denk dat ik Austin leuk vind. Meer dan leuk, leuk leuk. Ik voel dat mijn wangen rood zijn en ik hoop dat hij het niet ziet. Mijn hand tintelt van zijn aanraking. Een warm gevoel dat ervoor zorgt dat ik een grijns op mijn gezicht krijg. Hoe erg ik mijn best ook doet, de grijns is niet te verbergen. Ik voel me gewoon zo blij! Ik kijk naar Austin's gezicht. Ik zie geen spoortje van emotie, voor hem ben ik natuurlijk een van de vele meisjes.. Zucht... 

Austin's haar zit heel erg door de war en zijn ogen zijn een beetje rood. Hij zit ergens mee en ik moet gewoon weten wat er aan de hand is. Ik durf het hem niet te vragen, bang dat hij weer boos wordt. Er zit een plukje haar voor zijn ogen, mijn vrije hand jeukt om het achter zijn oor te doen, maar ik durf niet. Wat als hij mij niet leuk vindt. Hij is veel te knap voor me.

Ik laat, hoe jammer ik dat ook vind, zijn hand los en ga voorop lopen. Ik krijg een verwarde, bijna gekwetste, blik van Austin. Wat zou hij bedoelen? Ik ga er niet op in en we lopen zwijgend verder. 

• Austin's POV •

 Oppeens liet ze mijn hand los. Waarom? Ik voel me afgewezen. Toen we zo hand in hand liepen dacht ik echt dat het iets tussen ons zou kunnen worden, maar ik pas natuurlijk niet genoeg bij haar. Ik moet mezelf vermannen, mensen zijn bang voor me. Waarom is zij dat niet? De meeste meisjes lopen achter me aan, maar bij haar moet ik veel meer moeite doen. Niet dat ik dat doe hoor! Echt niet! Ik ben niet het type dat verliefd word op meisjes en samen met haar gaat shoppen en zegt hoe schattig ze is. Echt niet!

'Maar ze is wel een beetje scha-' ik kap de stem af 'Hou op! Ze is NIET schattig, ze is niet klein, draag geen make-up en is totaal niet populair! Ze is precies het tegenovergestelde van het soort meisje waarop ik zou vallen!' 'En toch vind je haar leuk!' zegt diezelfde stem in mijn hoofd weer 'Je vindt het leuk dat ze niet meer dan 10 centimeter kleiner is dan jij en je vindt het leuk dat ze geen make-up draagt! Geef maar toe!'. Ik voel dat ik geirriteerd begin te raken 'HOE VAAK MOET IK HET NOG ZEGGEN!! IK VIND HAAR ECHT NIET LEU-'  Nu kapt de stem mij af. 'MEGAN EN AUSTIN ZITTEN IN DE BUS-' Ik facepalm mentaal...

'Geef nou maar toe, je hand tintelt nog steeds, je vond het trouwens erg jammer dat ze je los liet!' Ik rol met mijn ogen, maar kan geen goed tegenargument bedenken. 'Misschien heeeel misschien vind ik haar leuk' De stem begint te juichen. 'Heeeeeel misschien' zeg ik nog een keer.

'Waarom praat ik trouwens in mezelf?!  Nu doe ik het weer! En nu ook! AARG!'

Au!

Ik stoot mijn hoofd ergens aan, naast me ligt Megan dubbel van het lachen. Ik was zo diep in gedachten dat ik tegen de deur van de bibliotheek aan ben gelopen. Ze komt niet meer bij en de tranen glijden over haar wangen. Wacht maar, ik krijg je nog wel!

"Haha, heel grappig hoor" zeg ik sarcastisch. Megan ligt inmiddels op de grond "Je had je gezicht moeten zien!" proest ze. Zucht... Ik hou de deur voor haar open, wat ik normaal nooit doe voor iemand, en loop achter haar aan de bibliotheek in.....

Ik word haast misselijk van mezelf, dit "verliefd zijn" moet snel ophouden, voor ik een nog groter watje word.