Locked with a Badboy

11

Hoofdstuk 11 Megan's pov

"Je had beloofd dat je niet zou lachen, en ik kan er niets aan doen, want er ligt hier in deze school gewoon geen tandenpoets, en ik had wel mijn mond met watergespoeld, dus ik dacht-" voor ik mijn zin af kan maken drukt hij zijn lippen op die van mij. En dit keer sla ik hem niet!

Het was alsof de hele wereld om ons heen draaide en er vuurwerk afgeschoten werd. Zijn lippen op die van mij, eindelijk. Ik merkte hoe ruw hij was, maar tegelijk zo teder. Zijn slanke handen speelde met mijn haren, terwijl mijn handen zich stevig vast klemden op zijn rug. Zijn lippen gleden langzaam en gepassioneerd naar beneden en hij begon in mijn nek te zuigen. "Wat doe je?" vroeg ik, snakkend naar adem. Hij grijnsde, een glinstering kwam in zijn ogen die ik nog niet eerder had gezien. "Ik vergat even dat dit je eerste keer is." hijgt hij.

Als hij op een bepaald punt zuigt, begin ik te kreunen. Verschrikt sla ik mijn handen voor mijn mond, waardoor hij begint te grinniken "Ik heb je sweet-spot gevonden!" zegt hij. Zijn handen beginnen speels aan de onderkant van mijn hoodie te trekken, langzaam trekt hem naar boven. Hij gooit het ding in een hoek en trekt mijn hemd ruw over mijn hoofd. Terwijl hij me gepassioneerd door zoend, ik sta nu in mijn bh en trek zijn t-shirt over zijn hoofd. Ik wil dichter bij hem in de buurt komen en de zoen wordt steeds wilder, maar als Austin aan mijn gulp begint duw ik zijn handen weg

"Austin, ik ben hier nog niet klaar voor." fluister ik. Hij knikt, "Ik begrijp het." Ik merk ineens hoe warm het is en dat ik in mijn roze bh sta. Langzaam stop ik met hijgen en ik zie dat Austin ook een ontbloot bovenlijf heeft, maar dat maakt hem alleen maar knapper! "Je kunt ook een foto maken hoor!" zegt Austin grijnzend als hij merkt dat ik naar zijn goddelijke lichaam aan het staren ben. (Zei ik goddelijk?) "Dan kan je kijken waneer je wil!" en hij begint te lachen. Ik vraag me af of ik nog roder kan worden.

Ik sla mijn armen om mijn borst heen en begin mijn hemd te zoeken. Waar heb ik dat ding in vredesnaam gelaten! "Je hoeft je niet te schamen hoor!" zegt Austin. "Dat doe ik ook niet!" en hij spant zijn spieren nog eens aan, waardoor ik moet lachen. Snel trek ik een hemd aan, die hoodie is niet nodig, veeeeel te warm! Hij drukt een kus op mijn voorhoofd, waardoor ik nog roder wordt en trekt me in een knuffel. Zou hij nu precies hetzelfde voelen als ik?
Ik zou willen dat ik voor altijd zo zou kunnen blijven staan!

Opeens verstijft Austin helemaal. Ik voel zijn sixpack tegen mijn buik aan, die gast is echt te gespierd! "Wat is er?" fluister ik. "shhh!" sist hij, Wat krijgen we nu?
"Als ik bij 3 ben ren je naar links, oké? En dan ga je achter de boekenkast zitten!" Waar slaat dit nou weer op? "Vertrouw me gewoon" fluistert hij. "Ehm, oké" zeg ik. "één...." telt hij "twee..." bijna, bijna "DRIE!!!" Ik ren zo snel als ik kan naar links en ga achter de kast zitten. Ik kijk het hoekje om en zie dat Austin naar de deur is gerend en staat te schreeuwen. Ik kan hem niet verstaan, maar het klinkt niet bepaald vriendelijk. Hij rukt de deur van de bibliotheek open en trekt een gedaante aan zijn arm mee naar binnen. Austin's gezicht staat op onweer...