(Unicode ...)
"ဂုဂီ ....."
"ဟင် ပြော ကိုယ့်အပိုင်လေး....."
ပြောဆိုတော့လဲ မပြောပဲ ။ ခေါင်းငုံ့ပြီး ကုတင်ထက်ခြေတွဲလျောင်းချထိုင်ကာ ပေါင်ထက်မှ လက်နှစ်ဖက်ကိုလည်း အချင်းချင်းပွတ်သတ်နေသေးသည် ။
"ခေါင်းမေ့ာပါအုံး ကိုယ့်အပိုင်လေးရဲ့ ဘာပြောချင်တာလဲ ရဲရဲပြော....."
"ဟိုဟာလေ အန်တီကြီးကပြောတယ် ယောင်းငယ်ရှာချင်တဲ့ ဂူပေါက်က ဂုဂီနဲ့မှ ရှာလို့ရတာတဲ့....."
ထယ်ယောင်းရဲ့စကားကြောင့် စိတ်လိုလက်ရ ဂျောင်ဂုပြုံးလိုက်မိသည် ။
"အဲ့ဒီတော့ ....."
"ခု ရှာကြမလားဟင်....."
"ညစာမစားရသေးဖူးလေ ကိုယ့်အပိုင်လေးရဲ့....."
"ယောင်းငယ်က စားပြီးပြီ....."
"အဲ့တော့ ကိုယ်ကမစားပဲ ကိုယ့်အပိုင်လေးရှာချင်တဲ့ ဂူပေါက်ကိုရှာပေးရမယ်ပေါ့....."
"အဲ့လိုသဘောမျိုးလဲ မဟုတ်ပါဖူး...."
ထပ်မံကာ ခေါင်းငုံ့သွားသော သူ့အပိုင်လေးကို မေးဖျားကနေ ဆွဲမော့လိုက်ပြီး ရုန်းထွက်ဖို့ခဲယဉ်းသော မျက်ဝန်းတောက်တောက်တို့ဖြင့် ဂျောင်ဂုအကြည့်ခြင်းဆုံစေလိုက်သည် ။
"ဒါဆို ကိုယ်တို့ ဂူပေါက်ကို ရှာမလား ။ဂူပေါက်ရှာတာက အနည်းနဲ့အများတော့ နာနေလိမ့်မယ် ။ အဆင်ပြေတယ်မလား ....."
"အရမ်းအရမ်းကြီး နာမှာလားဟင် ....."
"စစခြင်းနာမယ် ပြီးရင် တစ်ခါမှမကြုံဖူးတဲ့ ခံစားချက်တွေကို ခံစားရလိမ့်မယ် ။ အဆင်ပြေလား....."
သူ့အပိုင်လေး၏ ခေါင်းငြိမ့်ပြမှုအဆုံး ဂျောင်ဂုသည် ထယ်ယောင်းကို ထိုင်နေရမှ ထစေကာ ကိုယ်ပေါ်မှ အဝတ်အစားများကို တစ်လွှာခြင်းဖယ်ရှားလိုက်သည် ။
နောက်ဆုံးတော့ သူ့အပိုင်လေးဟာ သူ့မျက်စိအောက်မှာတင် အဝတ်မဲ့သွားခဲ့သည် ။ အဝတ်မဲ့ခန္ဓာငယ်ကိုယ်ဟာ လက်ယာမြောက်သော ပန်းပုဆရာ ထုထွင်းထားသည့်အတိုင်း ပြစ်မျိုးမဲ့ လှပနေလေသည် ။
