(Unicode)
"ဖြူလုံး လာပါအုံး လွမ်းနေတာ....."
အမှန်ပင် သူ့ဖြူလုံးလေးကို လွမ်းနေတာပါ။ အလုပ်လုပ်တာတောင် သူ့မှာအယောင်ယောင်အမှားမှားကို ဖြစ်လို့ ။တစ်ခါထဲပြီးရမှာကို နှစ်ခါလုပ်ရသည့်အဖြစ် ။
ဒီနေ့တစ်နေကုန်ကို ဘယ်လိုလွမ်းလို့ လွမ်းမှန်းမသိဖြစ်နေတာ အမှန်ပင် ။
"ဘယ်လိုကြီး လွမ်းတာလဲ....."
ရင်ခွင်ထဲတိုးဝင်ရင်းမေးလာသော သူ့ဖြူလုံးလေး ။
"များကြီးပေါ့ လွမ်းနေတာ....."
"ငါ လွမ်းတာလောက်တော့ ဒယ်ဒီမင် ပိုမယ်မထင်ပါဖူး......"
"ဟုတ်လား ကိုယ့်ဖြူလုံးလေးကကိုယ့်ကို ဘယ်လိုလွမ်းတာလဲ ပြောပြပါအုံး....."
"လွမ်းလို့ ဒီနေ့တစ်နေကုန် အိပ်နေတာလေ အဲ့တာကို ကို အိပ်မက်ထဲမှာ ဒယ်ဒီမင်ကို လွမ်းနေတုန်း........"
ဪ အိပ်မက်ထဲထိတောင် သူ့ကို လွမ်းနေတာတဲ့လား သူ့ဖြူလုံးလေးက ။ လွမ်းတာက ကိုယ့်ထက်ပိုတယ်ဆိုတော့လည်း ပိုလို့ပေါ့ ။
"ဒါနဲ့ ထယ်ယောင်းကော မတွေ့ပါလား....."
"ယောင်းငယ်လား သူ့ဒယ်ဒီနဲ့အခန်းထဲမှာ ဘုနေကြတာနေမှာပေါ့။ထမင်းစားချိန်တောင် စဉ်းမစားကြဖူး....."
"ဪ....."
ဂျောင်ကြီးတို့ထန်ချက်ကတော့ လက်လန်ပါရဲ့ ။
"ဒါနဲ့ ငါတို့လဲ အချိန်ရှိခိုက် လုံ့လစိုက်တဲ့အနေနဲ့ ဘုကြရအောင်လား ။ ထမင်းကတော့ နောက်မှစားပေါ့ ...."
သူ့ဖြူလုံးလေးက လိုလိုလားလားနဲ့တောင်းဆိုနေမှတော့ သူသည်လည်း နှစ်ခါပြောစရာမလို အိပ်ခန်းထဲသို့ ပွေ့ချီပြီး ခေါ်လာခဲ့လိုက်သည် ။
ဒီညအဖို့ ထမင်းငတ်ချင် ငတ်ပါလေးစေတော့ သူ့ဖြူလုံးလေးကို လုံဝအနားမပေးပဲကို ချစ်ပြစ်အုံးမည် ။ ဒီတစ်ခကြိမ်တော့ အအိပ်နဲ့ကိုယ်ဆိုရင်တော့ ကိုယ့်ကိုရွေးပေးပါ ဖြူလုံးလေး ။
"ကဲ ထမင်းနဲ့ဟင်းတွေအကုန်လုံး အိမ်ကိုလာလာတောင်းနေကြ လူကို ပေးလိုက်တော့ ယူရာ ။ ဒီညအဖို့ ဒီထက်ကောင်းတဲ့အစာတွေ့သွားပြီဆိုတော့ စားတော့မှာမဟုတ်ဖူး......"
