last breath

ახალი განთიადი

                                -17-

-საკუთარ თავს რის უფლებას აძლევ?-კაბინეტში უხეშად იჭრება ალფა, მაგიდასთან მჯდარ, შუა ხნის მამაკაცს უახლოვდება და მაგიდას მტევნებით ეყრდნობა. საკუთარ თავს უკანასკნელი ძალებით იჭერს. -როგორ ბედავ იქ ის მომიყვანო ვისაც უარი ვუთხარი და სახლიდან გავაგდეე?!

-ნამჯუნ შვილო, მე იქაურობის მოწილე ვარ, ასე არა? უფლება მაქვს ის მოვიყვანო ვისაც საჭიროდ ჩავთვლი, ჯივუ სპეციალისტია საკუთარ საქმეში.

-ვერ შეგედავები იცი? ფეხების გაშლა ნამდვილად კარგად გამოსდის, ნაბიჭვარო, შენზე რამდენი წლით პატარაა იაზრებ მაინც?

-ნამჯუნ ზღვარს სცდები! რასაც ახლა წარმოადგენ, ყველაფერი რაც გაგაჩნია ჩემი წყალობით გაქვს! თავად როგორ ბედავ მოსვლას და ბრალდების წაყენებას.

-რაც გამაჩნია, საკუთარი გონებით გამაჩნია, საავადმყოფოში ვინ იმუშავებს ამას მხოლოდ და მხოლოდ მე გადავწყვეტ.

-ჯივუს სამსახურიდან ვერ გაუშვებ.

-რატომ გადაწყვიტე?

-იმიტომ, რომ გონიერი ადამიანი ხარ, ოქროს მონეტას ასე ვერ გადაუგდებ სხვებს.

-გგონია იმ ადამიანს ვუყურებ ყოველ დღე, ვინც მამაჩემთან მიღალატაა?

-ჯივუ თუ სამსახურიდან წავა მწარედ ინანებ კიმ.

-მემუქრებიი?

-გაფრთხილებ. შენი ახალი ომეგა ზედმეტად მოგწონს, როგორც ვხვდები.

-არ გაბედო.

-ჯივუ მანდ იმუშავებს.

ნამჯუნმა იცის, იცის, რომ ეს ნაბიჭვარი თუ რამეს იტყვის შეასრულებს კიდეც, მერე რა თუ შვილის ომეგა? ეს არაა ჰაერში გასროლილი სიტყვები, ნამჯუნს სისხლი უდუღდება და რაღაც წარმოუდგენელი იჭერს, თავს ძლივს იკავებს, რომ აქვე არ გამოასალმოს სიცოცხლეს.