•Göğün Acı Feryâdı'nın devam kitabıdır.•
Bulutların ötesinde, garamdan kalelerle korunan bir ülke varmış. Bu ülkenin rüyaların gerçeklere karıştığı, acıların bile acıdığı, hislerin derinlere kazındığı şehrinde; gönlünde avuttuğu hüzünlerle ün salmış...
Kitabımızın adının Göğün Riyakâr Şehri yerine Göğün Kayıp Şehri olmasını daha uygun bulduk, sizi de bu değişimden haberdar etmek istedik; herhangi bir kafa karışıklığı yaşamamanız için.
İyi okumalar diler, güzel yorum ve oylarınızı bekleriz. ✨🤍
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
-5-
Şen Katreler Senfonisi.
Teninde filizlenmiş, umudun gülleri ve sevdândan biçilmiş, hayatımın ilkeleri.
Günün doğmaya başladığında yüzüme vuran ışığın göz kapaklarımda bıraktığı izler sayesinde, rahatsız olarak açtım gözlerimi. Hâlâ balkonda olduğumu fark ettiğimde başımı yavaşça kaldırıp yattığım omzun sahibine baktım.
Âsaf'la burada sabah etmiştik neredeyse. Kolları belimde, kollarım belindeydi. Kokusu bana nasıl rahatlık veriyorsa, uyuyakalmıştım. O da dokunmamıştı. Gece üşüdüğümde, annemin, Âsaf'a üstünü örtmesi için verdiği battaniyeyi getirmiş, üzerimize örtmüştü. Öyle muhabbet etmiştik saatlerce. En sonunda kalkıp yataklara gitmemiz gerektiği sıra omzundan ayrılmadığımı hatırlıyordum.
Âsaf da gözlerini araladığında siyahın en güzel tonunun uyku mahmuru hâli, kadrajıma düştü. Yüreğimde mutluluktan, bu ânınıgörebilmekten atılan naraların sahibi; sevdâmdı.
Dağılan saçlarını parmaklarımla çektim alnından. "Günaydın," diye fısıldadım.
"Günaydın Ferah'ım," Eğilerek benimle aynı seviyeye getirdi başını. Elim yere düşmüştü bu ani hareketiyle. "Güneşin yanından doğması, düşlerimdekikadar güzelmiş." Nefes alıp verdi.
"Seni yerim," diye fısıldadım. Sözlerimin üzerine güldü sessizce. Burnunun ucunu parmaklarının arasına alıp kıstırdığında ben de kıkırdadım.
Saatin fazla erken olduğunun bilincindeydik. Henüz kimse uyanmamış olmalıydı. Bu yüzden yakalanmadan odalarımıza gitsek iyi olurdu.
Âsaf, aklımı okumuş gibi toparlanıp ayaklandı. "Artık yerlerimize gitmemiz gerekiyor." Başımı sallarken sağ elini uzattığında saniye duraksamadan tutundum.
