•Göğün Acı Feryâdı'nın devam kitabıdır.•
Bulutların ötesinde, garamdan kalelerle korunan bir ülke varmış. Bu ülkenin rüyaların gerçeklere karıştığı, acıların bile acıdığı, hislerin derinlere kazındığı şehrinde; gönlünde avuttuğu hüzünlerle ün salmış...
Keyifli okumalar! Oy vermeyi ve yorum yapmayı unutmayın.
🤎
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
-11-
Sevdâ Müzemin Tek Eseri Sensin.
Onu her gördüğümde, en sevdiğim şiiri okuyormuş gibi bir his bürürdü içimi. Her mısrasında o işlenmişti zira. Kelimelerin başlangıcında ve bitişinde, ona adanmışlık vardı.
Şairi bendim sevdiğimin, tüm güzellikleri ile gözlerimin önündeydi o. Sırdı, sırları içinde barındırandı. Pek çok anlama gelendi. Sevdaydı, büyüydü, acıydı, yaraydı, merhemdi, şifaydı. Anlamları kalbine işlediğimdi. Hecelerim birleştiğinde gecelerini dökerdi mavi kağıda. Noktalama işaretlerim, tenine yaradan tarafından işlenmiş benlerdi.
O, şiir olmayı hak eden tek güzellikti dünyada.
O, eşi benzeri olmayan bir şiirdi.
Benim şiirim...
Dün gece, abim çağırdıktan sonra apar topar eve gelmiş, misler gibi bir uyku çekmiştim. Yaşamın tadını aldığım günleri, hiçbir şeyin kötüleştirmesine müsade etmezdim, ki yapamıyordu da. Şimdi mutluydum, sevgilimin eli elimdeyken de biraz sonra da mutlu olacaktım. İnsan iki saniye sonrasında ne olacağını bilmiyordu. Ölebilirdim belki ama ölsem de dünyadaki vuslatımın üstüne ikincisinin eklenmesi dışında bir şey olmayacaktı. Âsaf beni bırakmayacaktı, bu da mutluluğumun ebedi kalacağına işaretti.
Beni sevmeyi bırakırsa diye, tek bir düşünce geçmiyordu zihnimden. Öyle derindeydi ki kalbindeki yerim, çıkamazdım. Çıkarmazdı da zira beni yerime o alıştırmıştı. Gönlüm mühürlüydü gönlünde.
Dün biraz geç yatmıştım ama oldukça dinç hissediyordum. İnsan gerçekten mutlu oldu mu enerji doluyordu ruhuna. Ben mutluluğumu bir adama bağlamıştım. O bağın bizi biz yaparken görünmez eller tarafından kullanıldığını biliyordum. Mutlu olmanın sırrı ise sevmekti. Sevmeliydin her şeyi. Sevgi yarayı iyileştirirdi, yangını söndürürdü, fırtınayı dindirirdi.
Sevdâ ise... Hem yara açar hem şifâ olurdu. Diğer adı yangındı. Kaburgaların solunda, adı kasırgaydı. Çok da önermezdim birine sevdalanmayı.
