Sweet Holland (+18)

Chapter 30

"Γεια σου Τ-τομμι μου!" λεω τρεμάμενα.. Το μάτι του γυαλιζε και ημουν πολυ σίγουρη οτι το τέλος μου πλησίαζε!

"ΤΙ ΣΤΟ ΔΙΑΟΛΟ ΜΠΕΛΑ!?" ουρλιάζει απο τα νεύρα του οσο με πλησιάζει απειλητικά έτοιμος να με σφάξει στο χέρι.

"Μην μου φωνάζεις!" του λέω με οσο θάρρος είχα καθώς αυτός με κοιτούσε στα ματια με μίσος και έρωτα ταυτόχρονα.

"Να μην σου φωνάζω!!? Εχει ιδέα αυτο το καρύδι για μυαλό γιατί σου φωνάζω, Μπέλα!?" γκαριζει υστερικά προσβάλλοντας με. Ποσο θα ηθελα να τον βρισω και να φυγω αλλα Δεν ημουν όμως στην θέση να το κάνω.

"Οχι! Και σε παρακαλώ μίλα μου καλύτερα!" του λεω ήρεμα και τον νευριαζω ακόμα πιο πολυ. 

"Γιατι μου γαμας την ψυχολογία με αυτές τις πουστιες που κάνεις! Εμφανιζεσαι απο το πουθενά με αυτόν τον Φλώρο να σου πιάνει την μέση και εσυ να τον αφήνεις, τι άλλο τον έχεις αφήσει να πιάσει Μπέλα!?" με ρωτάει και με αφήνει να τον κοιταω σαν χάνος! Το γεγονός που ζηλεύει ικανοποιεί αλλα οχι και να υποθέτει τέτοια πραγματα με το μυαλό του. Για την ακρίβεια λεω να παρω μια εκδίκηση.

"Σιγα μην κατσω να σου πω τι αλλο μου έχει πιάσει." του λεω και τον βλέπω να σφίγγεται πιο πολυ απο πριν ώστε να μην με σκοτώσει.

Περίμενε να ακούσει οτι δεν με έχει πιασει πουθενά αλλά όχι τομουλι μου δεν πάει έτσι.

"Αρα σε εχει πιάσει και άλλου!" Φωνάζει με συνειδητοποίηση. Ηθελα να γελάσω με την ψυχή μου αλλα δεν με έπαιρνε. "Τι αλλο σου εχει πιάσει Μπέλα!!?" συνεχίζει να μου φωνάζει με απορία, τα θελει ο κωλος του βλεπω.

Τον τραβάω απο τον γιακά του και τον ρίχνω στον καναπέ καθώς ανεβαίνω απο πανω του και τον εγκλοβίζω απο κάτω μου, ακόμα και αν μπορουσε να απελευθερωθεί απο το σωμα μου ενάντια στο δικο του δεν ήθελε και φαινόταν.

"Παντού. Μπορώ επίσης να Σου πω και σε τι στάσεις με έχει πάρει." του ψιθυρίζω στο αυτι και το δέρμα του τσιτώνεται.

"Για πειτε Δεσποίνης Μπέντζαμιν." λεει με μια προειδοποιητική φωνή.

"Σε όλες. Η αγαπημένη μας είναι αυτή στα τέσσερα. Του αρέσει να με γαμάει απο πίσω και να απολαμβάνει το κώλο μου όσο χαϊδεύει κάθε σπιθαμή του κορμιού μου και με γαμ-" του λέω ψιθυρίζοντας στο αυτί αλλα με κόβει με την δυνατή και θυμωμένη φωνη του..

"Φτανει!" μου φωνάζει δυνατά και ύστερα σηκώνεται απο πανω μου. Πρώτη φορά τον βλέπω τόσο νευριασμένο. "Καλύτερα να πηγαίνεις είναι αργά." μου λεει κοιτώντας με μίσος και εκατσα μια στιγμή να τον κοιταω με απορία. Οντως με έδιωχνε?