Sweet Holland (+18)

Chapter 55

Μέσα στο νοσοκομειο μπουκαρει όλο το crew Τέσλα, Ντέρεκ, και Ντόνι. Τρέχουν σαν τα καρναβάλια στην κυρία πίσω απο τον σοφιστικέ πάγκο και ρωτάνε που είμαι εγώ. Τους εξηγεί και έρχονται τρέχοντας ανήσυχα σε εμένα..

Δεν έχω κουνηθεί καθόλου απο την θέση μου για τουλάχιστον 4ωρες. Κοιταω το ρολόι και μετα το άπειρο, το ρολοι και μετα παλι το άπειρο, ξανα και ξανά με το αγχος μου να κορυφώνεται. Τι γίνεται εκεί μέσα και αργούν τόσο!

"Τομ!" φωνάζει ο Ντόνι ενω τρέχουν όλοι πανω μου και σε δευτερόλεπτα βρίσκονται στις διπλανές θέσεις.

"Δηλαδή τώρα είστε παντρεμένοι?" ρωτάει ο Ντέρεκ με έκπληξη και λίγη λύπη..

"Ναι." του απανταω μονολεκτικά.

"Τι εγινε με την Μπέλα βγήκε απο την εντατική?" ρωτάει η τέσλα

"Οχι."

Ολοι ηταν τόσο αγχομενει όπως εγώ. Καθίσαμε με τις ώρες στις καρέκλες του νοσοκομείου καθώς αυτοι προσπαθούσαν να απασχοληθούν με κάτι εγώ απλα καθόμουν μουγκος όσο και αν προσπαθούσαν να με ενθαρρύνουν.

Επιπλέον όλοι η σχολή είχε μαθει πλεον για το ατύχημα της Μπελας με αποτέλεσμα να ακυρωθεί η ωρα επιστροφής μέχρι να γίνει η Μπέλα καλα.

Καθόμουν λοιπον στην θέση μου, η Τέσλα προσπαθούσε να με πείσει να γυρίσω στο ξενοδοχείο να ξεκουραστω και οτι θα μέναν αυτοι εκεί αλλά εγώ αρνιομουν κατηγορηματικά. Αν δεν μείνει ο άντρας της, ποιος θα μείνει?

Τα πράγματα γίνονται χειρότερα για εμένα όταν μετά απο μισή ωρα εισχωρούν μέσα στην αίθουσα αναμονής ο πατέρας και η μητέρα της Μπελάς. Ο μπαμπάς της ηταν έτοιμος να με δολοφονήσει αφού ερχόταν απειλητικά γρήγορα προς το μέρος μου ενω η μητέρα της ήταν πιο πολύ ανήσυχη και προσπαθουσε να σταματήσει τον πατέρα της και να τον ηρεμήσει, αλλά δεν πρόλαβε.

Ο μπαμπας της με τράβηξε με οργισμένο τρόπο απο την μπλούζα μου σηκώνοντας με απο την θέση Μου.

"ΤΙ ΕΚΑΝΕΣ ΡΕ ΡΕΜΑΛΙ ΣΤΗΝ ΚΟΡΗ ΜΟΥ? ΑΧΡΗΣΤΕ ΜΙΑ ΔΟΥΛΕΙΑ ΣΟΥ ΑΝΕΘΕΣΑ, ΝΑ ΤΗΝ ΠΡΟΣΕΧΕΙΣ ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΒΡΙΣΚΟΜΑΣΤΕ ΣΤΑ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΑ!" ουρλιάζει ο πατέρας της ενώ τα παιδια και η μαμα της προσπαθούσαν να μας απομακρύνουν ασκοπα..

"ΕΞΑΙΤΙΑΣ ΣΟΥ ΕΙΝΑΙ ΕΔΩ! ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΩ ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΣΧΕΣΗ ΠΡΙΝ ΞΕΚΙΝΗΣΕΙ! ΒΑΣΙΚΑ ΔΕΝ ΕΠΡΕΠΕ ΠΟΤΕ ΝΑ ΤΗΝ ΣΤΕΙΛΩ ΤΟΣΟ ΜΑΚΡΙΑ ΩΣΤΕ ΝΑ ΓΝΩΡΙΣΕΙ ΕΣΕΝΑ, ΑΙΣΧΡΕ ΠΑΙΔΕΡΑΣΤΗ!" Συνεχίζει να μου φωνάζει και ένιωσα το αίμα μου να ανεβαίνει στο κεφάλι.