EPILOGUE

7.4K 164 11
                                    

EPILOGUE




"HEY..." NAKANGITING sabi ni Lexien nang matapos malagay ang bulaklak sa ibabaw ng puntod nito. "How are you there, honey? You feel okay?" Lexien smile. "You know what, if your asking about me, I feel great. I have an amazing kids though sometimes they're annoying, awesome brother, and a loving and faithful husband."

Lexie smile again, remembering the past that they shared. It was some of her best moments in life. Nang dumating ito sa buhay niya, all she can say is she is happy to be with him. Kahit ilang buwan lang niya ito nakasama, naramdaman niya ang pagmamahal nito sa kanya. Lexien felt so glad that she meet him. She didn't regret loving him. He's one of a kind!

Remembering the memories that they shared together, Lexien couldn't help but to shed a tears. She miss him. His kiss, his sweetness, everything. Kahit sa sandaling panahon niya ito nakasama, naramdaman niya kung gaano ito kahalaga sa kanya.

Wiping out her tears, she smile. "Honey, thank you for everything. For saving us, for caring us, for loving us. Kung hindi dahil sayo, baka wala na kami ngayon. You didn't mind losing your life just to save us. Thank you for everything, honey."

"Sweetheart, para kang tanga diyan. Iniiyakan mo iyang aso mo na matagal nang nawala. Damn, it's been years. Dapat ka nang mag-move on."

Lexien pouted. "Sinasabi mo lang iyan dahil hindi ka animal lover. Kahit kailan ka talaga Kuya panira ka ng moment."

Luke shrugged. "I don't give a fuck. But apparently, you need to get up. Kailangan na nating umuwi sa bahay niyo. I'm sure, the house was totally in chaos because you left them."

Lexien chuckled and get up. "Yeah...right."

Luke sighed. "I wonder how he would handle your kids. I mean... they savage as fuck and stubborn as rock."

Lexien chuckled again. "Well, ginusto niya iyon e. And besides, I'm sure he can handle them right. Kaya nga niyang makipaglaban sa isang daan ka tao tapos yung anim naming  anak hindi niya kayang alagaan?"

Napailing nalang si Luke saka nauang lumakad. "Whatever you say lil' sis. Let's go. Umuwi na tayo."

Lexien nodded and began to walk. Sumakay sila sa kotse ni Luke saka umalis sa sementeryo. Habang nasa biyahe sila ay panay ang kuwento ni Luke habang panay asar naman ang sagot ni Lexien sa kapatid.

Nang makarating sila sa bahay, sa labas pa lamang ay rinig na rinig na nila ang pasigaw na boses ng asawa ni Lexien.

"Fuck! Laxus don't hold that broken pieces of vase! Baka masugatan ka!"

"Lexie, don't wear that shirt! That's too revealing! Kita yung tiyan mo niyan!"

"Kane, don't eat to much chocolates! It's bad for your health!"

"Klea, don't talk when your mouth is full! Baka mabulunan ka!"

"Lucas! Sit here! You need to write your full name. Not just your name."

"Lylie! Don't run! Baka madulas ka!"

Napailing nalang si Lexien sa narinig. It's really true that their house is in chaos without her. Pag wala siya, parang may laging gulo sa bahay nila.

"Let's go inside, sweetheart." Natatawang ani ni Luke. "Gusto kong makita ang pagmumukha niya ngayon. I bet he's so pissed and annoyed."

Natawa rin si Lexien saka pumasok sa gate. Binilisan niya ang hakbang saka ng nasa pintuan na siya ay binuksan niya iyon saka sumigaw.

"Mommy's homeeeeeeee!" Sinadya niya talagang lakasan ang boses niya para marinig siya ng mga anak nila.

Multiple of sounds all Lexien can hear. Parang may ginagawa ang mga anak niya na hindi niya alam. But then, when she stepped in and looked at the living room, she saw her kids, sitting comfortably at the sofa, and everyone has busy on their own task.

WHEN THE MAFIA LORD BECAME A FATHERWhere stories live. Discover now