Saving Austin

Glimpse Of 12 AM

-Sophia Bailey-

November 24, 2026
1:27 pm
Kiran Street, Ireal City

"Please! Itigil mo! Mapapahamak tayo! Nagsasabi ako ng totoo, David!" pamimilit ko kay David pero kanina pa siya na nagbibingi-bingihan.

Inalog ko pa siya, muntikan ko na ring inagaw ang manubela sa kanya pero itinulak niya lang ako at halos itapon niya na ako palabas. Ano nang gagawin ko? Kasalanan ko ang lahat kung hindi kami magtatagumpay.

"Ano bang problema mo? Kaninang umaga ka pa, ah! Nakainom ka ba? Ha?!" bulyaw niya sa akin na nagbigay-dahilan para mas bumigat ang paghinga ko. Aatakihin talaga ako kapag hindi ako magtatagumpay.

Hindi na mahanapan ni Emery si Luciana at Anthony. Ang masama nito, maaaring pupunta pa rin ang tunay kong katawan saka si Austin at tatawid na sila mamaya.

If I won't successfully stop David, I'll just hope tht Austin and the real me had cancelled their errand. Or maybe Emma and Logan had stopped them already.

There's no time to rely on them. Kailangan kong gawin ang makakaya ko.

"Sige na nga kasi! Pakinggan mo ako! Sundin mo ako!" Inalog alog ko na naman si David pero umungot ito sa pagkairita at hindi niya sinasadyang itulak ako kaya halos sumakit ang tagiliran kong naihampas sa gilid ng seat.

I was wincing in pain when I noticed how David glanced at me. "Kung hindi ka titigil, ibababa na kita!"

"Pero may sira ang truck! May mababangga tayo! Mababangga natin sila!"

Ilang beses na pinalo ni David and noo niya dahil sumasakit na ang utak nito kakasumbat sa akin. "Paano mo nasabi? May alam ka ba sa kalagayan ng truck, ha? Kaya nga natin pinaayos kanina para masigurado, hindi ba?!"

"Paniwalaan mo nga kasi ako! David! Sigurado ka bang inayos talaga ng mekanikong 'yon 'tong truck, ha!"

"Ibababa talaga kita!"

"Fine!"

Inasahan kong ibababa niya ako pero hindi niya ginawa. Talagang tinatakot niya lang ako at ayaw niya akong pababahin dito sa truck ngayon. Hindi ko na gustong alamin kung ano ba talagang mahalaga kay Cedric kasi gusto niya talaga itong isama sa lakad niya. Ang importante, huminto kami!

Ang mahalaga, mailigtas ko si Austin.

Nilingon ko ang dinadaanan namin at halos maluha ako nang medyo papalapit na kami sa tatawirin ni Austin at ng katawan kong si Sophia sa kalsada.

I wanted to see him smile again. I badly wanted to see Austin care and smile at me all over again, as we cross the Kiran road. But I didn't wish to see the last time I saw his troubled face once more. Never.

Ayaw kong makikita ko na naman sa sarili kong harapan ang pagkamatay ni Austin.

I appreciated the second chance.

I appreciated the given opportunity for us!

But I didn't have the thought to appreciate of failing this second chance again.

Austin deserved to live. He deserved to smile once more. We wanted to let that happen again. I wanted to make it happen forever in front of my eyes! Because he's Austin.

I heaved a sigh and looked at David when he started silencing himself. He didn't know that something bad will happen, any seconds now. Wala talaga akong mapapala sa malaking taong ito kung lalaban pa ako.

And knowing this face I have, it's familiar before I've seen it on that tragedy. I didn't want Cedric to be on such danger too.

I have to find a way. Sinubukan ko na lamang na i-open ang cellphone ni Cedric at kahit papaano, maalala ko man lang ang cellphone number ni Austin o 'yong cellphone number ko na lang ang babalahan ko.