Love Poetry Collections (SEASON 2)

12

"ABAbantayan kita!"

Sakal ng pinagtagpi-tagping sinturon, kadena, sabit-sabit na retaso at bakal,
Nasakmal ang aking puso nang makitang siya'y nakahilata,
Nanghihina, nagwawala at mata mong mukhang nagmamakaawa,
Yaong mga raw, buntot niya'y maliksi ang ikot, kumakawag-kawag at tumatawag ng atensyon.

Sa'king paglapit lahat ng sakit sa damdamin ay naghilom,
Kasa-kasama siya sa tuwina noong oanahong lisanin kami ng aking ama,
Pinaka-paborito siya sa lahat,
tunay ko siyang mahal sapagkat siyang idolo, matalino at daig pa ng kasintahan kong malambing,
Yayapos, naglilikot sa kagat-kagat niyang laso at hahalik.

Para siyang anghel sa langit na nag-alis lahat ng galit sa'ming magkakapatid,
Muntik nang mabuo ang masayang larawan,
Ngunit hindi na nang siya'y mamaalam,
Umagos ang luha sa kinatatayuan.

"...Ako naman ang magbabantay sa'yo."

Buhat-buhat ang abo mo,
Bantay, mananatili ka dito, sa puso ko,
Pabayaan mo na 'kong itali ang paborito mong laso,
Sa muli at huling pagkakataon.