HELLACIOUS VENGEANCE

Chapter 44

A/n:

Sorry for the long wait sapagkat sobrang busy ko talaga. Thank you for reading God bless y'all ❤️

Mark Bonjie's POV

Kinuha ko ang picture frame sa ilalim ng desk ko. Picture namin iyon ni Ella. Noong nag date kami sa beach. We were so happy back then. Normal pa ang buhay, yung tipong masaya lang. Walang away, walang gulo, walang patayan. Ibang iba na ngayon, all of our happy moments way back is replaced with pure pain and tortures. Yung palagi ka nalang natatakot sa maaaring mangyari kinabukasan. Tomorrow's should be exciting but in our situation, we're afraid when tomorrow comes. Lalo na at may nagbabanta sa buhay namin.

Hindi ko pa pala nakikita ang prinsesa ko. I can't believe my Lenzey is back. Sana maging okay na ang lahat kasi andito na ang anak namin. She's our everything, and I can't believe that she'll be our flashback. Siya ang kaunting pag asa ko para maging okay kami ni Ella. Kahit hindi na kami mag kabalikan basta maging okay lang kami.

Tinapos ko na ang mga dapat tapusin, kinuha ko ang bag ko at umalis pauwi sa bahay. Pag pasok ko nakita ko SI Sophie na umiinom..

"Are you okay? Ang aga aga umiinom ka."mahinahong tanong ko.

"I'm fine. I just need to unwind, I guess." halata sa boses niya ang pagpipigil ng iyak.

"Princess, I know you're a woman now. But I'm still your brother and you're still my little sister. Care to share what's going on?" tanong ko ulit. Nagulat ako ng bigla niya akong yakapin at umiyak siya na parang bata.

"H-He's getting married. Kieffer's getting married kuya. I-I want to b-be happy for him, but I j-just can't. That's supposed to be our dream k-kuya. Pero tinutupad niya na ang pangarap namin na hindi ako ang kasama."hagulhol niya.

Niyakap ko siya at hinayaang umiyak para maibsan ang sakit.

" I thought you end up as friends? Akala ko ba ginusto niyo yun pareho?" mahinahong tanong ko. She looked at me while her tears are flooding r cheeks.

"The truth is. I want us to work kuya, pero nakita kong nahihirapan siya. Hindi niya sinasabi pero nakikita ko, napapansin ko. I chose to let him go even it hurts. Kasi ayoko makita siyang nahihirapan. He's busy finding his Kuya Patrick dahil Isang dekada na rin itong Hindi nakikita tapos araw araw niya pa akong sinusundo dahil nga boyfriend ty niya daw yun. Ayoko ng ganun kuya eh. I want him to focus on his life..."humikbing sagot niya. I sighed and hold her shoulders.

"Did he ever told you he was tired?" tanong ko at umiling siya. " Princess, maybe he was physically tired but that doesn't mean na dapat sukuan mo Siya dahil nakikita mo siyang nahihirapan. Even if he's tired but the fact that he loved you, hindi niya yun mapapansin. Dahil Ikaw ang lakas niya, Ikaw ang nag sisilbing rason kung bakit Siya patuloy lumalaban. That's the power of love. It can make your life easier than you imagine. Love is so powerful that make sadness reverse to happiness." Saad ko. At kinuha ang phone ko at pinakita ang picture namin ni Lenzey.

Nakita ko nangunot ang noo niya. "Anak namin ni ate Daniella mo. Nung umuwi Sila dito ten years ago nakilala ko siya. Your ate is so mad at me kaya Hindi niya sinabi. I just found out na anak ko si Lenzey. I was so devastated when I lost her. When we lost our child. Hindi ko alam kung ano ang gagawin ko. Daniella blamed me, which hurted me a lot. Because I also blame myself, if I just listened to her. Then maybe.... Hindi mawawala si Lenzey. Daniella changed, she became heartless and distant. Lahat nalang ng tao sa paligid niya ay nasisindak sa kanya. Ang dami ko ng naging kasalanan sa kanya. I still love your ate. Pero tanggap ko na, Wala na talaga akong babalikan. Now we found Lenzey, I was happy kasi Akala ko magiging okay na din siya. Pero hindi tuluyan na siyang kinain ng galit niya. I saw happiness in er eyes when she looked at our Lenzey pero mas lamang parin Ang galit dahil naaalala niya ang mga nangyari a decade ago. Love makes us do reckless decisions, but because we love them, we are not afraid o fight for them. But I'm proud of you because you have let him go. Maybe you aren't destined be together. May darating ding mas mamahalin ka at mas mamahalin mo." Paliwanang ko at niyakap Siya.

"May anak ka pala kuya? Can I see her?" kumikislap ang mga mata niya.

"Fix yourself. Pupunta tayo sa kanya ngayon."nakangiting saad ko. Excited siyang tumakbo papunta sa kwarto niya. Malapit na lunch nila kaya mabuti sa cafeteria lang naman sila kumakain.

Nag drive na ako papuntang Cortex Highschool University (CHSU) kita ko na naguguluhan si Sophie.

"She studies there." turo ko sa skwelahan kung san siya nag tatrabaho. Tumango lang siya. Pinarada ko na ang sasakyan sa parking lot. Dumirecho kami sa cafeteria at hinanap ko si Lenzey. Hindi ako nahirapan dahil maingay ang kaibigan niya. Lumapit ako sa kanila at nakita ko nagulat ang kaibigan niya at nginuso kami. Lumingon ito samin at nabasa ko Ang gulat sa Mukha niya same as Sophie. She looked shock as well.

"Ms. Incarnate good afternoon po." Saad ng kaibigan niya. "Kain po kayo.." aya niya samin. Tumango lang ako. Narinig ko ang bulungan ng mga estudyante.

"Pa ... Kilala mo pala si Ms. Incarnate. Bakit kayo nandito?" derechang tanong nito.

"I'm gonna introduce you to my little sister. Sophie this is your niece Lenzey." nakita ko ang namumuong luha sa mata ng Kapatid ko. Niyakap niya agad si Lenzey.

"Oh my God. That's why you look really familiar. I'm so happy to meet you Lenzey. I'm so happy to know you're part of our family." galak na Saad nito.

"I'm here to invite you to dinner anak. I'll introduce you to your grandparents. Susunduin nalang kita sa bahay niyo." Saad ko at hinalikan Siya sa noo. Nag paalam na kami.

"I'm so excited to see Mom and Dad's reaction..." masayang sambit nito.