Zij richtte haar hoofd naar hem
En glimlachte.
'Soms lijkt het wel of het lot ons steeds weer bij elkaar brengt,' mompelde ze,
Haar ogen ondertussen nog altijd gesloten.
Er volgde een stilte tussen hen tweeën,
Beiden diep in hun gedachten verzonken door die ene zin.
'Weet je dat ik hier vroeger altijd was?' begon ze plotseling weer.
'Mensen kwamen hier niet. Kenden het niet. En moeite om hen deze prachtige plek te laten zien deed ik ook niet. Mensen moeten eens stil staan, al is het maar voor even. Stoppen met altijd maar bezig zijn waardoor de stress hun prachtige innerlijk uiteindelijk kapot maakt. Dus ik hoopte, en hoop nog steeds, dat op een dag iemand zal beginnen met stilstaan, al is het maar voor enkele seconden, en zal kunnen genieten van deze verlaten speeltuin, die ooit vele mensen heeft laten genieten.'
Haar hoofd weer gericht naar de hemel die langzaam donkerder werd.
YOU ARE READING
Aanraken (De Tegenpolen-serie deel 1)
Short StoryHij kan niet tegen aanrakingen. Zij doet niks anders dan mensen aanraken. Hij wedt nooit een mens te willen aanraken. Zij doet er alles aan hem het tegendeel te bewijzen. ~ Eén van mijn eerste verhalen ooit geschreven, dus verwacht een totaal crin...
