Echoes of a Heartbeat (HEARTWRENCHING SERIES 1)

Kabanata 5

Kabanata 5

Lungkot

Lumalim ang gabi at tulad ng dilim sa gabi ganoon rin ba kalungkot ang mga mata at pinagdaanan at pinagdadaanan ko?

"Malapit na mag-midnight, Evor. You have to bring, Tin, in the guest room." Si Lola pero bago pa iyon hinagkan ko muna si Lola.

"Matutulog ka na? I must bring you to the guest room." Si Evor sa akin pero dahil kitang kita sa salamin nilang bintana ang kumikislap na bituin gusto ko sana panoorin mo na iyon kasama siya.

I look at the window view dahilan din ng pagtingin niya doon. And then, he look at my eyes. Bigla niyang hinawakan ang kamay ko at naglakad kami sa may veranda.

"You really love stars, huh?" si Evor kaya napangiti na lamang ako. Nakaupo kami sa isang bench katabi din nun ang nasa gilid na mga armchairs kaaso lang naupo kami ni Evor sa bench.

"Alam mo ba iyang kumikislap na bituin na iyan, lagi namin iyang pinag-aagawan ng mga kapatid ko. Na-miss ko tuloy sila." I was talking and looking at the stars... akala ko tumitingin din sa Evor doon pero hindi.

"Ba't ba ang lungkot mo, Tin? Sa tuwing tumitingin ako sa mga mata mo... kahit ngumiti ka pa... ramdam kung malungkot ka. Where are you these past years? Why are you hiding your pain?" aniya. Tumitig ako sa mga mata niya at sa walang banda tumulo na aking mga luha. Marahan niya iyong pinunasan.

Hindi ko siya sinagot at ibinalik sa kanya ang tanong. "Ikaw nasaan ka ba nitong mga nakalipas na taon? Kung sana'y dumating ka ng maaga... hindi ako nanghihina. Ang tagal mo kasi." I smirked and look away... akala ko babaliwalian niya lamang iyon pero marahan niyang hinawakan ang pisngi ko at pinaharap sa kanya.

"Natagalan lang ako pero nandito ako, Tin." Mapungay niya iyong sinabi sa akin, marahan at punong puno ng pagmamahal.

I look away. Nanahimik at mas piniling tumingin sa mga bituin.

"Makikinig ako, Tin, kung sakaling handa ka na." aniya na kumuha ng atensyon ko.

"Mag-aantay ka?" I laughed a bit.

"Stop smiling. Its not suit you this time. You have me enough not to hide. Hindi ka makakatakas sa akin." Aniya. Wala akong nasabi. I just nod.

"Ikaw, baka mainip ka. Sino ba naman ako sa buhay mo." Kalaunan sagot ko sa kanya.

"Importante ka sa akin... kaibigan?" Aniya pero Mukhang nagdadalawang isip.

Tumawa ako ng mahina at bumulong. "Tibay ah?"

"Dahil nandito ka na." aniya.

"Ewan ko sayo. Tignan mo ang mga bituin oh, habang lumalalim ang gabi mas kumikinang." Hindi siya nakatingin doon kundi sa akin kaya naman kinurot ko.

"It's fine you can do that if you want." Siya.

"Bakit hindi ka umilag?" Wala siyang sagot pero niyakap niya ako. Nang ginawa niya iyon parang nawala lahat ng pagod at iniisip ko, mas lalo pa noong nagsalita siyang muli.

"Malapit na ang birthday mo. Uuwi ka ba this end of semester?" aniya. Tumingala ako sa kanya at sumagot.

"Hindi, e. Si Mama, babatiin lang ako nun, ganun din si Papa. Ang Ate ko wala yan sa bahay paniguradong nasa duty yon. Ang kapatid ko nag-aaral. Kaya hindi na ako uuwi. Magtatrabaho na lang muna ako. Wala din naman akong gagawin doon. Na miss ko sila pero kailangan na dito na lang muna ako. Yong mga kaibigan ko naman tatawag yon kung sakali naman." Ako habang tinuturo ang langit at tinitignan kung may constellation.