Part 13

13.6K 1.5K 249
                                    

Unicode

"ဘော့စ် .. မနက်စာ အဆင်သင့်ဖြစ်နေပါပြီ"

"အေးအေး .. ဆင်းခဲ့မယ်"

"ဟို .. ဘော့စ်"

"ဘာလဲကွာ"

"စွပ်ပြုတ်က အေးတော့ .."

"သိတယ် ဆင်းခဲ့မယ်"

"ဟုတ် ဟုတ်"

လေသံမာမာနဲ့ပြောလ်ိုက်တော့ ဒမ်မီက ခေါင်းလေးကုတ်ပြီး လှေကားကနေ အမြန်ပြေးဆင်းသွားသည်။

စွတ်ပြုတ်က အေးလဲအေးချင်စရာ ..။

အမှန်တော့ ကိုယ့်ကို ဒမ်မီ မနက်စာစားဖို့ လာခေါ်တာ ၅ ခါလောက် ရှိနေပြီဖြစ်သည်။

ကိုယ်ကလည်း ဆင်းမယ် ဆင်းမယ်နဲ့ မဆင်းဖြစ်သေးပဲကို ဒီဆရာဝန်ရဲ့အခန်းရှေ့ ခေါက်တုံ့ခေါက်ပြန်လျှောက်နေမိတာ နှစ်နာရီနီးပါးလောက်ရှိပြီ။

လျှောက်နေမိတယ်ဆိုတာကလည်း မနက်စောစောစီးစီး သွေးပူလေ့ကျင့်ခန်းအနေနဲ့ လမ်းလျှောက်ဖြစ်သွားတာရယ်ပါ။

တခြား သူနဲ့ပတ်သက်ပြီး ဘာမှ သိချင်လို့လဲမဟုတ်သလို မနေ့ညက ဒဏ်ရာတွေ အဆင်ပြေရဲ့လားဆိုတာလဲ သိချင်တာမျိုးမဟုတ်ပဲ သွေးပူအောင် လမ်းလျှောက်ဖြစ်သွားတာ။

နာရီကို ကြည့်လိုက်တော့ မနက် ၉ နာရီခွဲပြီ။

အရင်ဆို မနက် ၇ နာရီခွဲဆိုတာနဲ့ သူနဲ့ကိုယ်က မနက်စာစားပွဲဝိုင်းမှာ ဆုံနေကြ။

ဒီအချိန်ထိ မ ထ သေးတာ ဘယ်နားက နာနေသေးလို့များလဲ ..။

မဟုတ်သေးပါဘူး .. ဗိုက်ဆာနေလို့ ဟိုဟိုဒီဒီတွေးမိနေပြန်တာပဲ ..။

စောစောစီးစီးခေါင်းထဲဝင်လာတဲ့အတွေးတွေကို ခါထုတ်လိုက်ပြီး လျှောက်နေပေမယ့် လူက ဘာရယ်မဟုတ် ငြိမ်သက်နေတဲ့ သူ့အခန်းတံခါးမှာ နားကပ်နားထောင်ကြည့်မိသည်။

သိချင်လွန်းလို့တော့ မဟုတ်ပေမယ့် အခန်းထဲ တစ်ခုခုဖြစ်နေရင် ကိုယ့်အိမ်မှာနေတာဆိုတော့ ကိုယ့်ကို အမှုပတ်မှာ စိုးရသေးတာမို့။

ဘာပဲပြောပြော သူများသားသမီးကို အိမ်ပေါ်ခေါ်တင်ထားရတာဆိုတော့ တာဝန်ကြီးတယ်မလား။

MR's DOCTORWhere stories live. Discover now