Het zou altijd zo zijn

Toen Ik Leerde Rennen

Ollie, Stan, Tobias, Alex, Lucas. 

'Oké, hier is het plan. We gaan eerlijk spelen. Ook al is dat saai.' Lucas zucht al direct na Alex's woorden. We staan in een kring met onze armen over elkaars schouders vlak bij de rand van het bos met onze walkietalkies in onze handen. 

'We spelen tegen Jasper, Michael, Dennis, Arthur, Victor en Bo. Hun spelen allemaal vals, we gaan dit nooit winnen!' Lucas laat zijn hoofd naar beneden zakken en ziet er al meteen verloren uit.

'Ja, daar zit wel wat in.' Mompelt Tobias teleurgesteld.

'Hé, laten we gewoon plezier hebben met zijn alle oké? Dit gebeurt maar één keer per jaar en we moeten ze laten zien dat zelfs al zijn wij iets minder cool dan de rest. We wel kunnen winnen.'  Een beetje bang voor mijn eigen leven sta ik erbij. Wat als ik Victor moet zoeken? Of hij mij? De laatste paar jaren tussen ons zijn niet echt bindingsmomenten geweest. 

Sowieso is alles voor mij nu zo, ingewikkeld. Ollie is een meisje? Of is Elise het meisje? Dat zou logischer zijn aangezien Elise een meisjesnaam is. 

'Het komt denk ik wel goed.' Zegt Tobias dan. 

'Maar Jules is nog maar vijftien. Wij zijn met zijn alle zestien en Stan is zeventien.' Stan kijkt Lucas fronsend aan.

'Is er iets mis met Jules' leeftijd Lucas?' Vraagt hij vijandig.

'Nee, helemaal niet maar hun zijn allemaal al zestien of ouder.' Stan beweegt mijn schouders.

'Leeftijd heeft helemaal niets te maken met hoe goed je speelt. Nou kom op, James en Julian zijn de scheidsrechters. Je kent ze, hun worden niet zomaar omgekocht.' Heel de groep kijkt na Stans woorden naar James en Julian waar Victor weer heel toevallig bij staat. Hij fluistert iets in James oor en geeft hem vervolgens een briefje van vijfentwintig gulden in zijn handen. Ik zie James nog stamelen maar hij gaat dan akkoord met wat Victor ook zei.

Iedereen kijkt weer naar Stan.

'Niet omgekocht zei je?' Mompelt Tobias nors.

'Niet zomaar, het is vast niest belangrijks.' Zegt Stan eerder hopend in zichzelf. Stan duwt me tegen mijn rug richting de scheidsrechters.

'Hallo, jullie zijn ook met zijn zessen toch?' Vraagt Julian beleeft. 

'Kun je tellen joh?' Vraagt Alex droog.

'Jemig, het was maar een vraag.' Zegt Julian vervolgens en hij schrijft iets op een papiertje voor zich.

'Schrijf je jou naam met uul op het einde of een ules?' Vraagt hij doelend op mij.

'ules.' Zeg ik zachtjes en ik probeer te kijken waarvoor hij mijn naam nodig heeft maar zodra hij ziet dat ik kijk draait hij snel zijn blaadje om. Ik kijk snel weg.

'Oké, jullie kunnen je walkietalkies op het tafeltje daar neerleggen.' Julian wijst naar de tafel naast hem waar al meerdere walkietalkies liggen.

Met zijn alle staan we aan de rand van het bos we wachten tot dat James en Julian naar voren komen lopen met een blaadje in James' handen.

'Oké, we hebben de teams gemaakt.' James kucht even achter zijn vuist en iedereen kijkt hun aan.

'De verstoppers zijn: Jasper, Michael, Arthur, Ollie, Alex en-' James zucht even voordat hij de laatste naam zegt. 'Jules.' Hij graait meteen in zijn zak naar waar hij de vijfentwintig gulden had weggestopt.

'Dan nu, de zoekers.' Kondigt James aan.

'Jasper wordt gezocht door Tobias. Michael door Stan. Arthur door Lucas. Ollie door Dennis. Alex door Bo en Jules door Victor.' Mijn lucht wordt weggenomen.