Het zou altijd zo zijn

Toen Ik Leerde Aansterken

'Moet hij naar het ziekenhuis?'

'Nee, hij is alleen mager, hij moet wat aansterken en daarna kunnen we met hem praten als hij eindelijk bij bewust zijn is.'

'Wat is al dat bloed dan?'

'Dat is niet van hem.'

Ik beweeg mijn hand en voel hoe hij door het zand heen schuift.

'Hij beweegt, ik herhaal hij beweegt. Haal er nu iemand bij.' Ik open mijn ogen en sla al snel mijn hand voor mijn gezicht als ik merk dat de zon fel mijn ogen in schijnt. Na een tijdje kijk ik door mijn vingers heen naar een politie agent.

'Hallo, kun je mij vertellen wie je bent.' Ik ga recht op zitten en staar voor me uit. De zee ligt net iets verder dan mijn voeten en als ik mijn bovenlichaam bekijk zie ik hoe ik onder het opgedroogde bloed zit.

'Ik heet Jules. Wat is er aan de hand?' Ik zie een paar mensen met dekens naar me toe rennen die ze om me heen slaan. 

'Jules, je moet mee naar het politiebureau om een paar vragen te beantwoorden.' Ik voel hoe licht mijn hoofd is en hoe snel duizelig ik daardoor word.

'Kan dat niet hier?' Vraag ik en mensen lopen op me af met kleding en eten. Het is een drukke boel hier. Als ik achter me kijk zie ik een menselijk vorm in een wit bedekte doek liggen. 

'Waar is papa?' Vraag ik dan serieus en de vrouw die naast me gehurkt zit kijkt me verbaast en schuldig tegelijkertijd aan.

'Je, eh, vader is,' Ze staart maar naar me zonder haar zin af te maken.

'Zeg, je moet nu even meekomen dan kom je daar vanzelf wel achter, oké?' Ik knik verbaast en ik wordt vlug schoongemaakt. Ik krijg mijn eigen kleding die ik aan moet trekken, de kleding is een warmer dan nodig maar ze weigeren me kleding uit te laten trekken.

Als ik met wat eten op de achterbank van een politie auto zit kijk ik naar de persoon achter het stuur. Hij kijkt naar me via de achteruitkijkspiegel.

'Ik had nooit gedacht jou weer te zien knul.' Als onze blikken kruisen zie ik de vader van Ollie weer. 

'Waarom ben ik hier agent?' Hij kijkt voor zich uit en negeert mijn oogcontact.

'Mensen denken dat je een moord hebt gepleegd Jules.' Ik staar geschrokken voor mij uit.

'Waarom denken ze dat?' Hij stopt met het kijken naar het raam en kijkt weer terug naar mij.

'Je moeder had de politie gebeld toen ze haar man dood in de vuurtoren vond, en haar zoon bewusteloos op het strand, onder het bloed.' Ik kijk naar mijn schoot en ik doe mijn best om alles te herinneren van de vorige avond, of het nou hallucinaties waren of niet, misschien was het wel realiteit. Je weet het niet. Ik, weet het niet. De agent start de motor en begint te rijden.

'Een expert gaat het lijk van je vader onderzoeken Jules, dus je kunt zeggen wat je wilt, maar als het niet aansluit bij zijn verwondingen weten we dat je liegt.' Ik slik en probeer alles te herinneren wat ik gisteren deed.

'Jij gaat me nu stap voor stap uit leggen wat je gedaan hebt, Je laat geen enkel detail weg. Het is heel belangrijk Jules.' Hij pakt een bandrecorder dat naast hem op de bijrijders stoel staat en hij klikt op een paar knopjes.

'Het is, dertien september 1975. Je kunt beginnen Jules.' Ik voel mijn lichaam zweten en ik weet niet wat ik moet zeggen. 

'Ik ben gestopt met eten, weet u. Voor een tijdje slechts. Zo'n drie dagen zouden het wel geweest zijn. Dus ik kreeg veel hallucinaties, ik weet niet meer wat echt is.' De agent  blijf stil en wacht even.

'Maar ik tel, ik tel al sinds ik een kind was. Ik telde hoelang het duurde voordat mijn vader boven was, en ik telde ook weer wanneer hij naar beneden ging.'