Het zou altijd zo zijn

Toen Ik Leerde Leven

En het was ook altijd zo. 

Slechts Jacob en ik, bij de vuurtoren, strand en zee.

Mijn vakantie duurt niet lang meer maar het zou langer kunnen duren, het heeft slechts te maken met welke keuze ik maak. Blijf ik hier? Is dat het waard? Of ga ik terug naar mijn vrienden. Als die nu nog steeds mijn vrienden zijn...

Soms lijkt het wel alsof ik niets beters te doen heb dan dat ik nu doe, in de duinen zitten bij het strand en de zee. Mijn blik valt op de bloemetjes die hier elke zomer groeien. Er verschijnt een glimlach op mijn gezicht als ik moet terug denken aan hoe ik die liever bij elkaar vlechtte dan dat ik mijn vader hielp met de boot in het water te krijgen. 

Kan ik eigenlijk nog bloemenkransjes maken? 

Ik pluk meteen de lange slanken bloemetjes met een stevige steel en begin ze om elkaar te vlechten. Vreugde stroomt door mij heen tijdens het oppakken van mijn oude hobby. In het begin ging het wat stroef maar hoe dichter het bij een krans komt hoe soepeler het gaat. Als de krans klaar is zie ik Jacob aan komen lopen.

'Daar ben je, je zit hier echt altijd hé?' Hij heeft een plastic tas in zijn hand en hij gaat naast me zitten.

'Ik kies mijn lievelingsplekjes uit om te wachten op mijn lievelingspersoon.' Jacob glimlacht terwijl hij een beetje verlegen naar beneden kijkt. Want om eerlijk te zijn, Jacob is oprecht mijn lievelingspersoon. En ik hou van hem, ik weet alleen niet of je zulke dingen tegen iemand moet zeggen. Of dat je gewoon goed voor die persoon moet zijn om het ze te laten weten. 

Ergens wil ik de woorden zo graag uitspreken, ik hou van je. Vier simpele woorden. Maar als woorden een zware betekenis krijgen zijn het niet meer zulke simpele woorden meer. 

'Je hebt trouwens post.' Verbaast kijk ik naar de lichtblauwe envelop in zijn hand. Ik neem het van hem aan en bekijk het handschrift waarin mijn adres staat geschreven. Van schrik laat ik het uit mijn handen vallen naast het bloemenkransje. 

Dit was precies hetzelfde handschrift als de letters die geschreven waren in het dagboek van Ollie. 

'Wat is er?' Ik schud mijn hoofd en draai mijn hoofd.

'Niks, ik snap gewoon niet waarom ik post zou krijgen.' Zeg ik met een kleine glimlach.

'Misschien is het van een van je vrienden.' Ik haal mijn schouders op en probeer er niet aan te denken. Om niet aan hun te denken, ik wil ze dolgraag zien. Maar wat moet ik dan toch gaan zeggen?

'Nou, kijk dan maar eens wat ik gekocht heb.' Jacob overhandigd me het tasje en ik duw de twee lusjes uit elkaar zodat ik er in kan kijken. Ik kom dezelfde verpakking tegen als zo'n twee jaar geleden toen ik met Ollie stoeiend op een bed lag. Wat mis ik hem...

'Walkietalkies?' Vraag ik en Jacob knikt. Hij neemt de tas van mij over en hij haalt ze eruit. Enthousiast begint hij de verpakking open te scheuren. Herinneringen schieten door heel mijn brein heen, van mijn eerste potje, tot mijn laatste...

'Nadat je verteld had over techno verstoppertje wilde ik het ook spelen. Misschien kan jij het me leren.' Stelt hij voor. In een waas staar ik voor me uit. Ik kan mijn hoofd er niet goed bijhouden, Jacob denkt dat hij vraagt voor een simpel spel. Maar de persoon die ik nu ben geworden is zo geworden door dat simpele spel.

'Jules?' Ik kijk hem aan en zet dan een glimlach op.

'Ik bedoel, als je er klaar voor bent natuurlijk. Ik weet dat je nou ja, je litteken hebt gekregen hierdoor maar het wordt vast leuk niet?' Ik knik nog steeds afwezig door mijn gedachten maar ik hoor elk woord luid en duidelijk. Het is eerder mijn ogen die me meenemen naar een andere wereld, een oudere wereld. Waar ik eerst leefde, wat ik kende als een thuis. Maar ik hoor Jacob praten, als een stem die me terug probeert te halen uit die wereld waar ik al lang niet meer ben. Soms denk ik dat hij me probeert te vergeten wat er gebeurd is maar al die gebeurtenissen maken mij tot wie ik ben.