Het zou altijd zo zijn

Toen Ik Leerde Loslaten

Vuurtoren, strand en zee.

Ik vraag me af of we nog gaan. Dat hij en Lola gaan is zeker, maar mag ik nog mee? Jacob praat tegen me, wat vooruitgang is, maar ik heb meer nodig dan dat. Ik wil dat hij me aanraakt, ik wil dat hij me omhelst. Dat hij me laat voelen dat ik niet raar ben, of anders.

Starend kijk ik naar het plafond, Ik hoor ze praten, ik weet alleen niet wat ze zeggen.

'You have to be quiet, I don't want him to hear us.' Zegt Jacob. Ik lig op mijn rug op mijn bed en bijt angstig op mijn lip. Ik heb zo min of meer door wat er gaat gebeuren. Het geloven is natuurlijk iets anders.

'He's probably asleep, he had a rough time those last two days. Poor kid.' Hoor ik Lola zeggen. Mijn ogen glanzen met tranen, gaat hij nou zomaar? Laat hij mij hier liggen zonder een vaarwel?

Ik hoor ze de trap af lopen en ik blaas mijn lang vastgehouden adem uit. Ik ga recht op zitten en sla mijn benen over de bedrand. Ik geef vanaf het bed mezelf een blik in de spiegel. Daar zit ik dan, wat ga ik doen? Ik kan hem toch niet vergeten? Dat Jacob amper nog tegen mij spreekt doet al pijn genoeg maar dat hij er is is iets wat me toch een beetje beter laat werken. En nu gaat hij. 

Hij gaat, zonder mij.

Hij jaagt onze droom na, zonder mij. Een afspraak dat geen belofte lijkt te zijn.

Ik sta op en loop mijn kamer uit. Toen ik gisteren terug naar huis kwam leek alles zoals het had moeten zijn. Jacob was bij me, ik was bij Jacob. Maar dat zat slechts in mijn hoofd. Dat was slechts een gedachte die niets meer dan nep wilt zijn. Het wil net zoals dat ik dat wil realiteit zijn, niet slechts een fantasie of iets wat ook had kunnen gebeuren in plaats van wat er daadwerkelijk gebeurd is.

Mijn tranen gaan de vrije loop als ik ze met zijn tweeën zie staan. Ze praten, ik heb geen idee waarover om eerlijk te zijn. Het lijkt alsof mijn ogen verdrietiger zijn dan ik.

Ik loop naar buiten en Jacob kijkt geschokt naar me en laat zijn koffer verschrikt vallen.

'Jules.' Zegt hij stilletjes en Lola kijkt ook een beetje schuldig naar me.

'I'll let you two talk.' Zegt ze en ze loopt een eindje weg waar ze ons niet meer kan horen.

'Luister, Lola heeft geen geld, ze heeft helemaal niets. I-ik dacht ik kan jou kaartje wel gebruiken voor haar. Sinds ze in Londen woont weet je. Anders komt ze nooit thuis.' Jacob doet net alsof hij betrapt is. Ik weet niet zo goed wat ik moet doen of zeggen.

'Het spijt me Jules. Dit was niet de-'

'Het zou altijd zo zijn.' Jacob stopt met praten en zijn gezicht lijkt steeds meer alsof hij gaat huilen.

'Jules doe dit niet.' Zegt hij angstig voor de waarheid.

'Doe wat niet Jacob?! Je beloofd me van alles, alles is perfect. En opeens niet meer? Wat doe ik dan fout? Ik snap het niet.' Jacob raakt steeds meer gefrustreerd en hij zet zijn handen in zijn haar.

'Het hoort gewoon niet oké! Die dingen die jij en ik hebben gedaan zijn niet goed! Het is raar en het had nooit mogen gebeuren!' Hij snoert me de mond met zijn woorden. Slechts trillend lucht komt naar buiten en een blok hangt vast in mijn keel. 

Als het nooit had mogen gebeuren waarom gebeurde het dan? 

'Die gevoelens, die jij voor me hebt zijn niet echt Jules. Het is slechts iets waar je naar verlangt. Je verlangt naar een meisje.'

'Ik verlang naar jou!' Ik spreek mijn woorden uit alsof ze aan zijn verhaal geplakt worden.

'Dat denk je alleen Jules! Omdat je nog nooit iets met een meisje geprobeerd hebt! Je zult zien het is veel beter.'