Het zou altijd zo zijn

Toen Ik Leerde Helen

Strand, boot, vuurtoren, duinen...

Ollie?

Soms als ik helemaal alleen ben en Jacob aan het werk is bij Sounds, een lp winkel, voel ik toch wel een leegte die ik niet helemaal met rust kan laten.

Ik heb nu zo'n drie weken vakantie en elke nacht speelt nog steeds wat daar voor gebeurde af in mijn hoofd. Victor met zijn mes dwalend ergens rond in mijn nachtmerries en elke keer denk ik terug aan hoe het nu met mijn vrienden zou gaan. Zouden ze überhaupt zich zorgen hebben gemaakt? Maar dat moest toch wel? 

Ze waren mijn vrienden...

En uiteindelijk als ik nu terug kijk lijkt het meer alsof ik hun heb achter gelaten. Zouden ze weten dat ik gerend heb voor mijn leven. Dat ik buiten het westen ben geraakt door teveel bloedverlies.  Dat ik hun niet wilde achterlaten maar dat het net voelde alsof ik geen keus had?

Ik had telefoonnummers, ik had adressen. En toch vond ik het steeds te eng om iets te sturen. Slechts een brief, wat het makkelijkste leek te zijn lukte me niet. Ik kreeg geen woord op papier, ik kwam niet verder dan een: Lieve .... Voer de naam zelf maar in. Ik wist niet of ik sorry moest zeggen, ik wist niet of het mijn schuld was of dat het allemaal al opgelost is. Ik heb de politie mijn verhaal verteld. Wat was er met Victor gebeurd? Wat is er met de rest gebeurd? hebben ze mijn berichten gehoord die ik via de walkietalkie gestuurd had? Hebben ze er iets mee gedaan of hebben ze ze genegeerd?

Ik wil het allemaal vergeten maar het lijkt dat het litteken dat ik gekregen heb niet mentaal kan worden geheeld. Fysiek is het allemaal heel erg snel gegaan, met de wond, maar mentaal kan ik het maar niet gehecht krijgen. Zal Victor terug komen?

Soms lijken de dingen heel erg logisch, ik heb mijn laatste woorden gesproken, tegen mijn vijand. Als zowel tegen mijn beste vriend. 

Er zijn zoveel gedachten die rondspoken door mijn hoofd dat ik er moe van word. Ik wou dat ik het allemaal gewoon kon uitzetten, dat ik een normale nacht kon slapen zonder steeds wakker te worden aan mijn bijna doodservaringen die ik dan elke nacht opnieuw beleef.

Maar daar is dan Jacob, het verbaast me dat hij nog niet moe van me is geworden maar mij opvrolijken en voor mij zorgen tot dat ik het zelf kan lijkt wel zijn baan geworden. Het is bijna pijnlijk om te zien hoe veel hij om me lijkt te geven. Het voelt zo ontzettend goed dat ik soms wel kan huilen van dankbaarheid. 

'Kijk eens wat ik voor je heb gehuurd.' Ik draai me om en Jacob glimlacht naar me. Hij overhandigt me een tasje en gaat naast me zitten. Ik open de tas en direct stroomt er een hoop blijdschap over me heen.

'Aladdin Sane! Het album van David Bowie!' Jacob lacht en woelt kort door mijn krullen.

'Een weekje is ie van jou, en als hij je bevalt kunnen we hem altijd nog kopen.' Ik geef hem mijn beste glimlach. Even kijkt hij me aan hij lijkt serieus, om eerlijk te zijn heeft hij een blik vast die ik niet goed kan plaatsen. Ik kan het me niet heel goed meer herinneren maar het lijkt een beetje op de blik die Ollie had toen we samen in een bezemkast zaten verstopt. 

Ik weet alleen niet wat het betekend. Voor een vijftien jarige weet ik vrij weinig over liefdes en banden.

'Iedereen zal wel van je houden niet?' Zegt hij opeens. Ik kijk hem verbaast aan en hij houdt zijn blik schaamteloos vast.

'Wat bedoel je?' Hij lacht even in zich zelf en kijkt voor zich uit.

'Kijk nou naar je! Mensen die niet van je houd moeten toch wel gek in hun hoofd zijn of niet dan? Ik ken je misschien nog niet heel lang maar zoiets kan ik wel weten.' Ik voel mijn vingers direct naar mijn litteken gaan die verstopt zit achter mijn shirt zit.