the last sequence

𝑷𝒂𝒓𝒕 1 : 𝑷𝒂𝒔𝒔

پارت اول

(قبول شدن )

کارگردان هانگ : این چه وضع بازی کردنه ، همش مصنوعیه !! نفر بعدی بیاد ، اَه . . .

مَهی‌ یه نفس عمیق کشید و گفت : موفق میشی انتخاب میشی مَهی، تو میتونی بهت ایمان دارم.

بعد از اتمام یک جلسه امیدواری به خودش، وارد اتاق کارگردان شد و بالای سکو رفت.

مَهی : سلام آقای هانگ (با یه تعظیم کوچیک و ادای احترام )

کارگردان هانگ : سلام شروع کنید

مَهی شروع به اجرا کردن کرد و کارگردان خوشش اومده بود و بعد اجرا گفت . . .

کارگردان هانگ : عالی بود حستون و رو کامل نشون میدادید و واقعی به نظر می رسید فقط یه خطا های جزئی هست که درست میشه .

تبریک میگم شما برای همکاری با ما انتخاب شدید، فردا ساعت ۱۰ صبح همینجا باشید.

مَهی که تو پوست خودشم نمیگنجید که واقعا استخدام شده و میتونه بازیگری کنه خوشحال بود
با خوشحالی و ذوق کردن های فراوانش برگشت خونه.

پرش زمانی

فردا صبح آماده و حاظر سر ساعت ۱۰ رسیده بود به محل فیلمبرداری ولی با حجم از شلوغی غیر منتظره مواجه شده بود و انتظار همچین چیزی رو نداشت
از میان اون همه جمع که غوغا میکردند رد شد و وارد ساختمان پی آر کِی شد .

نمیدونست ماجرا سر چه چیزی هست و شلوغی برای چیه ، بدون اهمیت دادن به اون جمعیت پر هیاهو تو ساختمان قدم میزد و نمی دونست چیکار داشت میکرد .

در طبقه دوم از سالن متوجه داد و فریاد و هیاهو زیاد مردم بیرون شد منتظر بود که ببینه ماجرا چیه
در همین موقع با ورود یه مرد جذاب از دَر کل افکار دختر رو تغییر داد "واووووو . . . چه خوشتیپ هست .وایسا ببینم !!! این . . . ایشون بازیگر پارک جیمین هست ، باورم نمیشه امکان نداره از نزدیک ببینم و من که با فکر به ایشون بازیگر شدم و بیشتر به بازیگری علاقه پیدا کردم ."

جویی : خانم کانگ . . . ؟؟؟

دختر با شنیدن صدای نازک یه خانمی به طرف صدا چرخید ،تعظیم کرد و سلامی داد .

جویی : سلام خانم ، من جویی هستم از این طرف بفرمائید منتظرتون بودیم .

مَهی : منتظر من !؟

جویی : بله درسته .

مَهی : ببخشید معطل کردم .

جویی : نه خانم مشکلی نیست .