NEŞE (Aile)

14.Bölüm: Eve dönmek

Herkese selam. Kitabı okuyan, yorum yapan ve okuma listesine ekleyen herkese çok teşekkür ederim. İyi ki varsınız.

Olmasını istediğiniz sahneler olursa yazın lütfen.

İyi okumalar.

*Eve dönemedim ama bulur o beni.*

Bir Neşe kolay yetişmiyordu. Hele kimsesiz yurtta büyüten Neşe hiç mi hiç kolay büyümememişti. İsyan etmem gereken çok şey vardı.

İnsanlardan hıncımı almak istiyordum. Önüme gelenle kavga etmek, laf dalaşına girmek, ortalığı yakıp yıkmak istiyordum. Duygularımı içimde kısa süre de olsa zapt etmek benim gibi hareketli bir kız için çok zordu.

Laf kalabalığı yaparak beni evlerine götürmek için ikna etmişlerdi. Kabul ettikten sonra da yüzleri gülmüştü. Ancak, Eren asla bu konu hakkında yorum yapmamıştı.

Hatta bir ara 'yalvarın isterseniz' diye dalga geçmişti o ufak aklı ile benle. Bana gerek kalmadan abileri onu susturmuştu. O da odadan çıkmıştı.

Zaten o kalmaya devam etse adımımı da atmazdım ya o eve. Salak mısın Neşe? O da o evde yaşıyor. Bu zamana kadar yaşamıyormuşum ben be detirtecektim ona.

"Her şey tamamsa çıkabiliriz." Kadından onay alan adam tekerlekli sandalyeyi iterek odadan çıkardı.

Tek başına girdiğim bu hastaneden arkamdan gelenlerle çete gibi çıkıyordum resmen.

Hastaneden çıktıktan sonra Asaf, çalışacağı için orada kalmıştı. Çok isabetli olmuştu. Bir ben değildim ya hasta olan, azıcık doktorluk yapsaydı da hayır duası alsaydı.

Bahçede duran arabanın onlara ait olduğunu ön koltukta oturan Eren'den anlamıştım. E o zaman, yavaştan ısınma hareketleri ile başlasak fena olmazdı. Adam doğal olarak arka kapıyı açtığında hemen role girdim.

"Ben arka koltuğa oturmak istemiyorum. Araba tutar beni," Biz orada durunca Eren camı açarak bize baktı.

"Seni yurda bırakırken arka koltukta gelmiştin ve araba tutmamıştı." Dedi bilmiş bilmiş.

"Şimdi tutuyor, ne yapacaksın?" Dedim ellerimi sandalyenin yanına koyarken.