Ruin My Life

Chapter 24

London's POV

" London, wait" the woman said as she follow me to an empty classroom.

"How may I help you?" I formally asked. She was taken aback by my response, akala nya siguro ay hindi ako seryoso sa sinabi ko at nadala lamang ng emosyon.

"Can we talk" mahinang sagot nito na animo'y nag-susumamamo na pagbigyan ko sya.

"Sure? ano pong paguusapan natin, Ma'am?" nakakarindig katahimikan ang bumalit saaming dalawa, nakikita ko ang sandaling pagbuka ng kanyang labi upang may sabihin ngunit agad din nagsasara na parang nagbago ang sisp.

"Ma'am? is there anything you want to tell me?" I asked this time looking into her eyes.

"I-- I miss you" bulong nito ngunit hindi ko man lang narinig. Kung titignan mo sya ngayon ay malayo ito sa propesorang kilala ko. She looks uncertain and defeated, halos hindi din nito kayang makipagsabayan ng tingin sa mga mata ko at para bang nawala din ang confidence nito na palagi nyang bitbit.

Kumirot ang dibdib ko para sa babaeng kaharap ko, hindi ako sanay na ganito sya. Mas gugustuhin ko pang makita na lagi syang bad trip at masungit kesa sa ganitong sitwasyon nya. Nakakabaliw.

"Sorry? I didn't get that"

"I'm ready" she exhaled.

"Ready for?"

"To be there for you and tell you everything" Ano pa bang dapat sabihin? May itinago ba sya sakin na dapat kong malaman?

"What do you mean, Ma'am Collins?" she looked so offended and at the same time disappointed sa narinig nyang itinawag ko sa kanya.

"Can we talk at the coffee shop just right down the road?" she hopefully asked.

"Yeah, just let me take my stuff"

Sa loob ng coffee shop ay halos hindi ito mapakali, probably contemplating if itutuloy nya pa ang sasabihin nya sakin. Dumating na ang coffee namin and she quickly took a sip at mukhang yun ang kailangan nya dahil kumalma ang babaeng kaharap ko at parang bumalik na ito sa kanyang wisyo.

"So?" I asked uncertainly.

She took a deep breath and regained her composure as she look at me dead in the eyes.

"I'm sorry I hid a lot of things from you back then, I don't have any excuse for what I did but I'll try my best to be honest from now on" she said, I can't read her eyes parang robot ang babaeng kaharap ko.

"What for? nangyari naman na at hindi na mababago ng sasabihin mo ang mga nangyari noon. Don't you think that you're far too late for that?"

"Just let me, that's all I ask"

"I-- para saan ba itong gusto mong mangyari? I meant what I said nung sinabi kong pagod na ako"

"And I meant what I said nung sinabi akong hindi ako papayag na tuluyan ka ng mawala sakin. I know I did things that made you tired and alam ko na maraming akong mali but I'm willing to make things up now"

"What made you so sure na babalik pa rin ako sayo kahit sabihin mo na ang totoo?" my question made her quiet. Tama naman ako, tao lang di naman ako kaya napapagod. Marami akong pagkakamali sa kanya kaya nga tinanggap na sadyang toxic kami sa isa't isa. Hindi ko agad iyon matanggap noon dahil syempre mahal ko pa rin pala sya sadyang nabulag lang ako ng hinanakit at sama ng loob pero hindi iyon sapat na dahilan para saktan ko sya.

I'm willing to let her go na din, dahil mas mapapabuti iyon para sa kanya at para na din sakin. Hindi na dapat pang ipilit yung mga nangyari na dati. Maybe in a different universe we're both happy in each other's arms.