Back in time (On Hold)

Chapter 3 - Sorry but no

I breathe deeply as I stepped my feet sa tatlong baitang na hagdan ng aming malaking pinto, but thinking of what happened earlier agad din akong huminto.

What is this?

My mind thought hawak ang dibdib na ramdam ang hindi normal na pagtibok ng puso.

“What the hell! I think I’m stuck,” sambit ko pang nagpaikot-ikot.

Itinigil ko ang saglit na kabaliwan sa bungad ng pinto at tuluyan nang pumasok. Nakita ko naman agad si Nay Soleng na masayang sumalubong sa akin ngunit may bahid ng pag-aalala.

“D’yos ko Jamie! Saan ka ba galing na bata ka ha?” wika nitong tila alalang-alala talaga.

“Just somewhere. Why Nay? May bisita ba?” natatawa kong tanong sa kanya. Hindi kasi maipinta ang mukha nito at parang aligaga.

“Naku, ikaw na lang ang hinihintay sa loob. May dumating na bisita, siguradong ikatutuwa mo,” aniyang marahan akong hinaplos sa braso.

“Sino naman po?”

“Aba, ikaw na ang umalam kung sino. Natitiyak kong talagang ikatutuwa mo makita siya,” nagagalak pa nitong sabi. “Akin na ito at iaakyat ko na sa kuwarto mo. Ihahanda ko na rin ang mga gamit mo.”

“Salamat Nay,” I nod to her before she went up stairs.

Ako nama’y agad dumiretso ng dining room. I feel fine now dahil saglit kong malilimutan ang nangyari kanina.

Ngunit ang araw ko palang ginulo ng kanyang pagdating ay hindi pa pala roon natatapos.

I gasp as I saw the people I never imagined to meet again like this— sa ganitong sitwasyon.

“Jamie's here,” Janine announced nang makita akong pumasok.

A fine lady turns around and looks at me. “Jamie? Oh my god, ikaw na ba ‘yan?” manghang pagbati sa akin ng mama niya.

Gosh! How come na hindi ko naisip na sila ang bisita! Na sila ang tinutukoy ni Nanay Sol. You’re so stupid Jamie!

Ikatutuwa kong makita? I doubt Nay Soleng. Kung sina Tita Claire ay oo, but him. Arrggh.

Hindi ako nakagalaw nang oras na iyon at nananatili lamang ang tingin ko sa lalaking nakatalikod at nakaupo ngayon kaharap ang aking pamilya.

“Yes Tita. It’s Jamie. She’s pretty right?” paunang salita ni Janine na pumigil sa akin.

I frowned, a little. Though it’s embarrassing inayos ko pa rin ang composure nang sa ganoon ay hindi ako mas lalong kahiya-hiya sa harap nila.

Tita Claire then stood up facing me, spreading her arms at hinihintay akong lumapit sa kanya.

Malumanay naman niya akong niyakap. “Of course. Janine is right, you’re indeed beautiful Jamie,” she said in smile as she eyed me head to toe. “Malayo ka na sa batang Jamie noon. Oh my god. I didn’t expect you to be like this— ladylike and... sexy,” bulong nito sa huling salita.

Everyone laughs a little at Tita Claire’s words. Narinig nila. Alanganin na lang din akong tumawa habang isa-isa silang tinitingnan. At ang isa ay ang nabubuhay lang na ngisi niya magmula pa kanina ang makikita.

I’m so nervous and I can’t even look at him straight! Para akong cornered for a reason I do not know.

“Come on. Join us hija,” Tita Claire invites.

I actually hesitate to sit with them at first though nararapat lang dahil kabilang naman ako sa pamilya. The feels is just so different, tila may pader sa pagitan ng hindi ko masigurado kung sino, or it’s me that is denying dahil alam ko naman talaga kung sino.