Dedin ki;
Işıkları kapa.
Kim olduğunu bilmeyeyim.
Ben siyah saçlarının arasında esen o hafif meltemim.
*
Aşkın geceye bulansın,
Yalnızca bu seferlik,
Matmazel Noir,
Saçlarını sal parmaklarımın uçlarına.
Rüzgar onu ilk gördüğünde ne olduğunu anlamad...
Yorumlarınız yeni bölümlere jet takar! Sizi seviyorum <3 İGB'ye de yorum bırakmayı unutmayın...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
İnsanın hayallerinden geriye başka bir şey kalmayınca ne olur?
Hayallerim de paramparça olmuşsa?
Bana ne kaldı?
Yitirilmiş umutlar.
Kapkaranlık Her Günüm- Sena Şener
Rüzgar-
Eve nasıl geldiğimi bilmiyordum, kafam bir arabanın camına yaslıydı. Yüzüme şehrin ışıkları vuruyordu. Başım durmaksızın dönüyordu, içim bomboştu. Kolumu kaldıracak halim yoktu, Sezgin oturduğum yerin kapısını açtı. Boşluğa düşmemek için açılan arabanın kapısına tutundum. Barda Nehir gittikten sonra öylece yerde oturmuştum, içime ağlaya ağlaya.
Göz yaşlarım gözlerimde donmuş adeta içime akıyordu. Sezgin ne konuştuğumuzu neler olduğunu sormuştu. Başımı kaldırıp iki yana sallamıştım, neler olduğunu tahmin edip susmuştu. Eve doğru yürürken kolum onun omzundaydı, adımlarım sarsaktı. Sezgin evin anahtarını cebimden bulup çıkardı, kapıyı açtı. Odama gidene kadar aramızda bir konuşma geçnedi. Ağzımı açacak halim yoktu, kelimeler dudaklarıma ulaşmıyordu. Koridorda ne annemle ne de babamla karşılaştık, bu da benim için iyi olmuştu. Beni bu halde görmelerini istemiyordum. Annem bana mesaj atmıştı, geç döneceğimi merak etmemesini söylemiştim.
Merdivenleri iki yana sallanarak çıktım, Sezgin beni yatağa yatırdı. Midem bulanıyordu ancak kusabileceğimden şüpheliydim.
Midemde ne var ne yoksa çıkardım. O kadar şiddetli kustum ki burnumdan bile gelecekti neredeyse. Sifona basıp lavabonun kenarına tutundum. Ayağa kalkıp musluğu açtım, kafamı musluğun altına soktum.
