Harry Potter's Sister - Facing Fears ~DUTCH~

PROLOOG

Ik heb de man nooit gemogen, maar nu hij dood is voel ik me wel anders.

Het is alsof er een soort ijs in me zit, dat me van binnenuit overneemt. Ik weet niet of het komt doordat Dumbledore er niet meer is, of door wat Harry me heeft verteld... Dat het Alec was die verantwoordelijk was voor zijn dood.

Ik weet dat ik Alec niet de schuld kan geven voor wat er is gebeurd. Hij is zichzelf niet meer, sinds ik hem van zijn herinneringen van mij heb beroofd. Hij moet doen wat er van hem gevraagd wordt, om te kunnen overleven. Toch kan ik het niet helpen om bij mezelf af te vragen of ik het anders had kunnen doen, waardoor hij niet in een hoekje was gedreven en nu met het bloed van ons schoolhoofd op zijn handen loopt.

Ik heb Dumbledore nooit als redder, als een goede man gezien. In mijn ogen was hij vaak de slechterik, iemand die de consequenties van zijn acties niets uitmaakte, zolang hij er zelf maar goed vanaf zou komen. Nu hij dood is, is mijn kijk op hem nog steeds niet helemaal veranderd, maar Harry heeft me wel uitgelegd wat er is gebeurd voor zijn dood.

Samen met Harry is hij op zoek gegaan naar een Horcrux van Voldemort. Ik had er nog nooit over gehoord, maar volgens Harry heeft Voldemort stukken van zijn ziel in voorwerpen gestopt... Best eng, als je het mij vraagt.

De Horcrux waar Harry en Dumbledore naar op zoek waren geweest, was een medaillon. Om erbij te komen, heeft Dumbledore een drankje gedronken, zodat Harry het medaillon kon pakken. Hij heeft zijn eigen leven op het spel gezet, voor het hogere doel. Dit was voor het eerst dat ik gehoord heb dat Dumbledore een daad heeft gedaan die geen enkel spoortje van egoïsme bevatte.

De mensen op het plein van Hogwarts praten op een fluisterende toon met elkaar. Er hangt een grimmige sfeer in Hogwarts, wat me niet veel verbaasd. Ik zit naast Ginny, die dezelfde gevoelens als mij ervaart, al heeft zij niet zoveel privé gesprekken met Dumbledore gehad als ik.

"Hoe gaat het volgend schooljaar?" vraagt Ginny afwezig. "Blijft professor McGonagall schoolhoofd?" Professor McGonagall was Dumbledore's plaatsvervangende directrice, wat betekent dat zij de rol van schoolhoofd moet overnemen in tijden van crisis, zoals nu.

Ik weet dat Ginny niet echt een antwoord verwacht op deze vraag en dat het meer het doeleinde had om de stilte te verbreken, maar ik besluit er wel een soort van op in te gaan. "Ginny," zeg ik zacht. "Ik denk niet dat ik volgend jaar nog naar school kom."

Ze kijkt verdwaasd op. "Zoiets had ik eerlijk gezegd al verwacht, ja," zegt ze tenslotte.

"Dat had je al verwacht?" herhaal ik verbaasd. Ikzelf had de beslissing nog maar net gemaakt, dus ik had niet zien aankomen dat Ginny al wist wat mijn plannen waren.

"Ik sprak zonet met Harry. Hij had het erover dat er dingen waren die hij alleen moest doen en dat we elkaar niet meer konden zien." Ginny slikt een keer. Het afgelopen jaar is haar relatie met Harry versterkt en bovenal gecompliceerder geworden. "Ik ging er al vanuit dat jij met hem mee zou gaan, wat het ook is dat hij zal doen. Het klonk als een laatste ode aan Dumbledore en we weten allemaal hoe graag jij je respect aan hem wilt uitbrengen." Ik stel het op prijs dat Ginny afsluit met een sarcastische opmerking, waardoor de sfeer wat minder spannend wordt. Ik pers er een kleine glimlach uit.

"Ik kan Harry niet alleen laten gaan, wie weet in wat voor problemen hij zichzelf weer werpt," zeg ik glimlachend. We kijken allebei naar het meer, waar Harry staat. Hij is in gesprek met minister Schobbejak en ziet er niet zo blij uit. Nu is dat logisch, op de begrafenis van iemand naar wie hij altijd heeft opgekeken, maar ik denk dat het gesprek met de minister er ook een rol in speelt. "Ik ga even bij hem kijken." Ginny knikt begrijpend. Ik sta op en begin rustig zijn kant op te lopen en zie dat Hermione en Ron inmiddels hetzelfde zijn gaan doen. Ik voeg me bij het tweetal en we lopen sloom, zodat we net bij Harry aan zullen komen als de minister klaar is met zijn kleine toespraak.

"Jullie gaan ook mee, of niet?" Het komt eruit als een vraag, maar het is meer een stelling. De gezichten van de beste vrienden van mijn broer spreken boekdelen.

"Ik wist al een lange tijd dat we zouden gaan waar hij gaat," reageert Hermione. We passeren een woedende minister en beginnen onze passen te versterken, om snel bij Harry te komen. "Wat wilde Schobbejak?"

"Wat hij met kerst ook al wilde," zegt Harry schouderophalend. "Dat ik alles zou vertellen over Dumbledore en iedereen zou wijsmaken dat het Ministerie fantastisch werk levert."

Ron kijkt woest over zijn schouder. "Hoor eens, laat me teruggaan, dan sla ik Percy voor zijn bek!" Ik glimlach kort.

"Nee," reageert Hermione en voor de zekerheid pakt ze zijn arm stevig vast.

"Ik wed dat ik me dan een stuk beter voel!"

Harry begint te lachen en zelfs Hermione kan een flauwe grijns niet laten. Haar blik valt echter al snel weer op het kasteel, waardoor haar grijns verflauwd. "Ik kan het idee dat we misschien nooit meer terugkomen gewoon niet verdragen. Hoe kunnen ze Hogwarts sluiten?" fluistert ze. Sommigen zeggen dat de deuren van Hogwarts dicht zullen gaan, nu er een moord is gepleegd op het schoolhoofd.

"Misschien gebeurt dat niet," zegt Ron optimistisch. "We lopen hier niet meer gevaar dan thuis, of wel soms? Het is nu over hetzelfde. Hogwarts lijkt me zelfs veiliger. Het wordt tenslotte door meer tovenaars verdedigd. Wat vind jij, Harry?"

"Zelfs als de school open blijft, kom ik toch niet meer terug," zegt Harry.

"Ik dacht al dat je dat zou zeggen," zeg ik met een trieste ondertoon. Ook Hermione knikt, alsof ze het al had zien aankomen. De enige die een vleugje verrassing in zijn ogen naar voren laat komen is Ron.

"Maar wat wil je dan doen?" vraagt Hermione.

"Ik ga nog één keer terug naar de Dursleys, omdat Dumbledore dat wilde," legt Harry zijn plan uit. "Maar het wordt een kort bezoek en daarna vertrek ik voorgoed."

"Maar waar wil je heen als je niet teruggaat naar school?" vraag ik bezorgd.

"Ik dacht erover om naar de Halvemaanstraat te gaan, waar onze ouders woonden," mompelt Harry. Hij richt zich nu vooral op mij. "Daar is het allemaal begonnen. Ik heb het gevoel dat ik daar naartoe moet. Dan kan ik ook eindelijk eens het graf van papa en mama bezoeken. Dat wil ik al zo lang."

"En dan?" vraagt Ron.

"Dan moet ik de overgebleven Horcruxes opsporen." Er is weer een nieuw beetje kracht in zijn stem. Hij draait zich om en kijkt naar de witte tombe, waar Dumbledore zijn lichaam in ligt. "Hij wilde dat ik dat zou doen. Daarom heeft hij me er alles over verteld. Als Dumbledore gelijk had – en daar twijfel ik niet aan – dan zijn er nog vier, al weet ik niet waar. Ik moet ze vinden en vernietigen en dan ga ik op jacht naar het zevende deel van Voldemorts ziel, het deel dat nog in zijn lichaam huist. Ik ben degene die hem zal doden. En als ik onderweg Severus Snape tegenkom, dan bof ik en heeft Snape pech gehad."

Voor een lange tijd bleef het stil. De laatste gasten van de begrafenis van het schoolhoofd verlaten de school.

"Wij zullen er ook zijn, Harry," breekt Ron de stilte uiteindelijk.

"Wat?" zegt Harry domweg.

"Bij je oom en tante," zegt Ron. "En dan gaan we met je mee, waar je ook naartoe gaat."

"Nee-" zegt Harry vlug. Ik zie de gekwelde blik in zijn ogen, die ik maar al te goed ken. Hij wil anderen niet in gevaar brengen.

"Je hebt ooit tegen ons gezegd dat we tijd zouden hebben om ons te bedenken, als we niet verder wilden gaan," zegt Hermione kalm. "Die tijd is nu voorbij en we hebben ons niet bedacht."

"Wij gaan met je mee, wat er ook gebeurd," voeg ik eraan toe. "Wij geven net zoveel om jou als jij om ons doet, Harry, en we laten je dit niet alleen tegemoet gaan."

"Maar eerst moet je mee naar het huis van mijn ouders, jongen, zelfs nog voor we naar de Halvemaanstraat gaan," zegt Ron.

"Hoezo?"

"Het huwelijk van Bill en Fleur, weet je nog?"