Harry Potter's Sister - Facing Fears ~DUTCH~

HOOFDSTUK 25

Het is verdacht rustig in de gangen van Hogwarts. Nergens zie ik iemand lopen en buiten hoor ik geen geluiden meer die wijzen op een gevecht. Alec' en mijn handen zijn in elkaar gevlochten. We hebben besloten om naar de Grote Zaal te gaan, om te kijken of we daar mensen kunnen vinden die ons meer kunnen vertellen over waar Harry is.

Zodra mijn handen de deuren van de Grote Zaal openduwen, steekt mijn hart in mijn keel. Overal zie ik tovenaars, sommigen huilend in de armen van hun geliefden, en anderen levenloos, op de tafels waar ik maanden geleden nog aan heb gegeten. Mijn ogen scannen de gezichten van de tovenaars. Sommigen herken ik, omdat we jaren met elkaar op school hebben gezeten. Uiteindelijk haken mijn ogen in die van iemand die ik heel goed ken: Ginny. Haar ogen staan vol water die weer los lopen zodra ze mij ziet.

"Maaike!" roept ze uit. Ze rent mijn kant op en slaat haar armen om me heen, wat voor mij betekent dat ze Valentijn gesproken heeft. "Je bent hier, je bent veilig." Ik registreer niet helemaal wat mijn beste vriendin tegen me zegt, want het is me opgevallen waar ze bij stond. Het lichaam van Fred Weasley ligt levenloos op de tafel, met zijn familie in tranen over hem gebogen.

Ginny laat me voorzichtig los en staart me aan. "Hij is er niet meer," zegt ze schor. Ik weet dat ze Fred bedoelt. "Maar hij is lachend gestorven, zeggen George en Percy." Halverwege haar zin barst ze weer in tranen uit.

Hermione is bij ons komen staan. Ook zij geeft me een knuffel. "Het is goed je weer te zien." Ik ben blij dat ze me niet vraagt hoe het met me gaat, want we weten allebei dat het met ons beide niet goed gaat. Hermione kijkt me nog even medelevend aan. "Maaike, je moet nog iets weten."

Ik voel in het diepste van mijn maag dat de volgende woorden die haar mond zullen verlaten mijn hele wereld op de kop zullen zetten. Ik laat haar niet eens haar woorden vormen, voordat ik het vraag. "Wie is er nog meer dood?"

Ik voel dat Alec een stap naast me zet. Ik merk aan Ginny en Hermione dat ze niet snappen hoe het komt dat hij hier ineens is, maar ze stellen geen vragen als we elkaars handen vastpakken. In plaats daarvan vertelt Hermione me wie er niet meer zijn.

"Remus, Tonks en... en je ouders."

Ik kijk haar verlamd aan. "Wat?"

"Het spijt me zo," zegt Hermione.

"Nee, dat kan niet. Ik heb Remus daarnet nog gesproken, toen hij vroeg of ik Teddy's peetmoeder wilde worden. En mijn ouders – mijn ouders waren veilig. Ze waren op missie, maar ze waren veilig zeiden ze!" Ik begin te hyperventileren. "Je liegt. Je liegt!"

Alec slaat een arm om me heen, maar ik duw hem ruw van me af. "Waar is Harry?" Ik druk mijn gevoelens aan de kant en focus me op mijn broer, degene die ik nog wel kan helpen. Emoties komen na de oorlog wel.

We werpen allemaal een blik op de groep Weasley's en hun vrienden, maar mijn broer staat er niet tussen. "Weet iemand waar Harry is?" vraag ik met trillende stem. Ik kan niet nog meer familie verliezen vanavond.

"Ik heb hem voor het laatst hier gezien," vertelt Hermione. "Daarna ging hij weg, maar... maar ik weet niet waarheen."

"Weet hij dat het mij gelukt is?" vraag ik. "Heeft hij Valentijn gesproken?"

"Dat wat je is gelukt, Maaike?" vraagt Ginny aan mij, maar Hermione kijkt me lichtelijk hoopvol aan.

"Heb je echt een Horcrux vernietigt?" vraagt ze. "Valentijn zei al zoiets, maar ik durfde het niet te geloven. Je weet wat de laatste Horcrux was?"

"Ja, eentje. Is het jullie gelukt om de andere Horcruxes te vernietigen?"

"Allemaal, behalve Nagini, Voldemorts slang."

Ik vloek binnensmonds. Als er nog steeds één Horcrux is, staat Harry geen kans tegenover Voldemort. Waar is Harry?

Een scherpe steek dringt door mijn onderarm, en het brandende gevoel op de plek van mijn Dooddoeners-teken doet mijn hart sneller kloppen. Alec kijkt me bezorgd aan, want hij voelt het ook. Ik negeer zijn blik. Mijn gedachten razen door mijn hoofd en vormen een plan, een gevaarlijk plan dat maar een kleine kans van slagen heeft, maar het is het proberen waard.

"Ik moet naar Voldemort," fluister ik, tegen niemand in het bijzonder.

"Naar Voldemort?" herhaalt Hermione ongelovig.

"Ben je gek geworden, dat is veel te gevaarlijk!" zegt Ginny op datzelfde moment.

Alec is even stil, maar kijkt me dan dringend aan in mijn ogen. "Ik ga met je mee."

"Nee," zeg ik vastberaden. "Je bent nog te zwak. En daarbij, als hij erachter komt dat je aan mijn kant staat... Ik wil niet weten wat hij zou doen. Alec, alsjeblieft, blijf hier. Dit is niet de eerste keer dat ik oog in oog zal staan met Voldemort, en nu heb ik de opperhand. Hij denkt namelijk nog steeds dat ik aan zijn kant sta."

"Wat zijn jullie van plan?" Ron komt eraan gelopen, met een frons op zijn gezicht. Hij moet vast aan ons hebben gezien dat we een gespannen gesprek voeren. Als hij zich bij ons voegt, schenkt hij me een kleine glimlach.

Ik ben blij dat hij me geen heel welkomstcomité geeft, want daar hebben we nu geen tijd voor. Ik moet bij Voldemort zien te komen, voordat hij bij Harry komt.

"Ik ben de enige van ons die een Horcrux kan vernietigen zonder daar iets voor nodig te hebben," leg ik mijn plan uit. "Nagini is altijd bij Voldemort, toch? Als ik bij Voldemort ben, kan ik mijn krachten gebruiken om zijn ziel te vernietigen. Op deze manier zal ik beide het deel van zijn ziel dat in Nagini zit kunnen vernietigen, maar ook Voldemort zelf."

"Weet je zeker dat dat je gaat lukken?" vraagt Ron. De rest kijkt me ook bezorgd aan, en ik zie duidelijk dat niemand van hen het ermee eens is. "En dat je er levend van weg kan komen?"

Wat kan een leugentje voor bestwil kwaad?

"Ja."