Harry Potter's Sister - Facing Fears ~DUTCH~

HOOFDSTUK 21

De pijn van het Duistere Teken is eindelijk weggevaagd.

Het duurde echter wel een stuk langer dan Voldemort beloofd had. In plaats van een paar dagen pijn hebben, duurde het bij mij wel weken, bijna een maand, voordat de pijn eindelijk te dragen werd. Inmiddels zijn we alweer twee maanden verder, en vandaag heb ik voor het eerst geen enkel ongewenst gevoel meer in mijn arm.

Doordat mijn lichaam zo heftig reageerde op het verkrijgen van het Duistere Teken, heb ik nog geen tijd gehad om met Voldemort te oefenen met mijn krachten, of om achter informatie te kunnen komen. Wel heb ik zo af en toe met Narcissa kunnen praten, wie eigenlijk een stuk aardiger is dan dat je zou denken.

Ze is gewoon een overbezorgde moeder die het beste wil voor haar kinderen. Het is haar man, Lucius, die gekozen heeft voor het leven waar ze zich nu in bevinden. Er is alleen geen weg meer uit voor haar. Dit heeft ze niet in zoveel woorden gezegd, maar het bleek wel uit de manier waarop ze doet.

Ze heeft me ook gerust gesteld over de pijn die het verkrijgen van het Duistere Teken me heeft bezorgd. Ik was bang dat mijn lichaam het probeerde weg te vechten, omdat het diep van binnen wist dat dit niet is wat ik wilde, maar het blijkt dat er veel meer Dooddoeners zijn die in zoveel pijn waren na het verkrijgen van het Teken. Nu weet ik in elk geval zeker dat Voldemort geen vraagtekens zal stellen bij mijn lange herstelproces.

Ik heb Voldemort zelf niet meer gezien sinds hij me het Teken heeft gegeven. De Dooddoeners om me heen houden hem op de hoogte van mijn herstel en de andere dingen die gaande zijn in het huis. Daar heeft Voldemort het zelf te druk voor. Ik merk namelijk dat de spanning enorm stijgt. Er staat iets aan te komen.

En wat het ook is, ik ben er klaar voor. 

~~

Het begin van het einde...