Harry Potter's Sister - Facing Fears ~DUTCH~

HOOFDSTUK 1

Een week geleden is alles veranderd. Nu Dumbledore er niet meer is, heeft Voldemort vrij spel. De enige tovenaar voor wie hij ooit bang is geweest kan niks meer tegen hem doen, dus staat er niks meer in zijn weg van het krijgen van de absolute macht.

Mijn ouders proberen er nog steeds een normale vakantie van te maken, door spelletjes te doen in huis en gezellige filmavondjes te houden. Ik weet echter dat niks meer normaal is door de beschermende spreuken die over ons huis zijn uitgesproken en de gespannen sfeer die in de lucht hangt.

We weten alle drie dat het elk moment gedaan kan zijn. Zodra Voldemort mijn locatie weet te achterhalen, moet ik hier weg. Ondanks dat hij me levend nodig is, zal hij er wel alles aan doen om mij in handen te krijgen. We weten dat er in het Ministerie al een zoektocht op de gang is om mijn adres te achterhalen, maar voor nu is dit nog geheim gebleven voor Dooddoeners en uitermate goed bewaakt door de leden van de Order, maar het zal niet lang meer duren voordat Voldemort de overhand heeft in het Ministerie en het naar boven zal komen.

"Weet je zeker dat je dit jaar niet met ons wil onderduiken?" Ik heb mijn ouders al verteld wat ik van plan ben te doen dit schooljaar. Na de bruiloft van Bill en Fleur zullen Harry, Hermione, Ron en ik vertrekken, om een opdracht van Dumbledore te volbrengen. Voor mij was het sowieso al geen goed plan meer om terug te keren naar Hogwarts, omdat de Dooddoeners dan zouden weten waar ik ben en ze me ieder gewenst moment naar hun meester zouden kunnen brengen. Marie en Richard waren in de veronderstelling dat we met zijn drieën zouden onderduiken, maar ik heb die plannen gewijzigd. Ik wil niet stil zitten, terwijl ik ook kan helpen in het verslaan van Voldemort.

"Ja," reageer ik op de vraag van mijn moeder. "Ik moet Harry helpen en het is voor mij misschien nog wel veiliger om de hele tijd van locatie te wisselen." Dat is misschien gelogen, want er zullen alsnog vele Dooddoeners achter mij aanzitten, vooral nu ik samen met Harry op pad ga, maar ik wil niet dat mijn ouders zich zorgen zullen maken. Al weten zij hoogstwaarschijnlijk ook wel dat ik niet helemaal eerlijk ben. "En bovendien, als ik weg ben kunnen jullie op missies voor de Order." Het afgelopen jaar zijn mijn ouders nog een aantal keer eropuit gestuurd door de Order. Dit deden ze alleen omdat ze wisten dat ik veilig was op Hogwarts, maar nu ik deze zomer weer thuis ben, willen ze geen kant op.

"Het is gewoon heel erg gevaarlijk, Maaike," zegt mijn vader serieus. "We weten niet of – straks gebeurt er iets en dan –" Hij komt moeilijk uit zijn woorden.

Vroeger zag ik mijn vader altijd als een enorm sterke man die voor niets of niemand bang was. Wanneer ik weer eens niet kon slapen vanwege het enge monster onder mijn bed, klom ik altijd op zijn rug en kwam hij met zijn toverstok in de aanslag mijn kamer binnengelopen. Hij zei dan altijd een zelfverzonnen toverspreuk, die de monsters weg zou moeten jagen. Voor mij was hij een held. Sinds de dood van Stefan, een jaar geleden, ben ik hem anders gaan zien. Niet minder sterk, want om door het verlies van een kind te kunnen gaan zonder volledig neer te storten is het moeilijkste waar een ouder doorheen zou kunnen gaan, maar wel menselijker.

"Er zal niks met me gebeuren," stel ik ze gerust. "Zelfs al zou ik Voldemort tegen het lijf lopen, hij zal mij niks aandoen. Jullie hebben ook gehoord wat Dumbledore zei; hij is mij nodig."

"Maar alsnog," zegt Marie. "We hebben alleen jou nog," fluistert ze erachteraan. Ik zie de tranen in haar ogen verschijnen.

"En ik zal er over twintig jaar nog steeds zijn," zeg ik, terwijl ook ik emotioneel word. "Maar op dit moment móet ik dit doen. Voor de hele tovenaarswereld, maar ook voor Stefan. Ik kan niet – hij mag niet voor niks zijn gestorven." Hij is voor mij dood gegaan. Sinds dat moment, een jaar geleden, heb ik altijd geweten dat ik het op de een of andere manier recht zou moeten zetten. Nu weet ik hoe ik dat kan doen.